Review: Gordon Fights - Gordon Fights - 2011

Gordon Fights 2011

Gordon Fights werd in de zomer van 2008 te Stockholm, Zweden, opgericht en muzikaal beïnvloed door bands en muzikanten als Otis Redding, Jefferson Airplane, The Stooges, Lynyrd Skynyrd, Kuyss en Sonic Youth. Binnen korte tijd had de band een goede live reputatie opgebouwd en deelde het podium met o.a. Graveyard, Bombus en The Movement.

Hun debuut CD "Gordon Fights" uit 2011, die via het Transubstans label uitgebracht is, bevat 10 eigen composities. Het openingsnummer, "As I Please", klinkt me meteen als muziek in de oren, want het begint met een lekker stevig ritme, dat in up-tempo gespeeld wordt en naar de hardrock neigt, met daarin een plotselinge tempowisseling, zodat het meer een progressieve popsong wordt, om vervolgens terug te keren naar de hardrock. "Birds & Flowers" is pure hardrock in zeventiger jaren stijl en klinkt net als de vorige song prima en ook het volgende nummer "I'm Gonna Wait" is een prima rocksong en deze keer hoor ik, mede door de zang die enigszins op die van Paul Rodgers lijkt, overeenkomsten met de muziek van The Free. Dan volgt er weer zo'n prima rocksong, getiteld "Dance Quite Well" en ik hoor de jaren zeventig hierin ook volledig terugkomen.
De bluesy progrocksong "Brothers & Sisters" past precies in het seventies sfeertje, waar ik dankzij de band in terecht ben gekomen en ik vind dit eveneens een heerlijk nummer om naar te luisteren.
Terug naar de hardrock met "Time Machine" en dit is een stevige up-tempo song, met verrassend genoeg enige spacerock invloeden en een hypnotiserend ritme tussendoor en een onverwachts einde.
Nog een stukje onvervalste rock krijg ik voorgeschoteld in het nummer "No Rope Around Me" en dan volgt er een soort gospelrockachtige song, die "Little Darling" heet, waarin handgeklap het nummer vanaf het begin spannend mee maakt.
Gordon Fights weet me opnieuw te verrassen en wel met het psychedelische progressieve "Warrior", dat ik vanaf de start van de song al meteen het beste nummer van de CD vind en weer neigt de zang naar die van Paul Rodgers en ik besluit, mede door het fantastische ritme, de muziek een stukje harder te zetten en het opnieuw te beluisteren, want hier wordt ik echt blij van.
Het laatste nummer heet "Parasite" en dit is weer een lekker in het gehoor klinkende rocksong, waarin de nodige tempowisselingen zitten en een overgang naar de progrock, die ik niet had verwacht.
De CD van Gordon Fights is er één die in de jaren 70 gemaakt zou kunnen zijn en de band is er prima in geslaagd me hiervoor warm te laten lopen.

Transubstans 2011

Carry Munter