Review: Crossroad Man - Daturana - 2011

Daturana - Crossroad man - 2011

De Duitse band Daturana werd in het voorjaar van 2003 opgericht als een psychedelic rockcover band. De groep komt uit Battenburg, Eder, dat ten noorden van Hessen ligt en bestaat uit: Gunar Mützlitz - zang, Medhi Ghanbar - sologitaar, Simon Kramer - keyboards, Philipp Wolf - drums en Franz-Josef Barth - basgitaar.
Daturana is sterk beïnvloed door de muziek van onder andere The Doors en Pink Floyd en na enige jaren covers te hebben gespeeld, begon de band hun eigen composities te maken en creeërde een geheel eigen stijl, die een mix is van rock, blues en psychedelische muziek.
In 2009 bracht de band hun debuut CD / LP uit via het Nasoni Records label uit Berlijn, getiteld "Ghosts In The Flowers", waarop 11 songs staan en de reakties uit de underground rock scene waren daarop behoorlijk positief. "Crossroad Man" uit 2011 is de opvolger van hun eerste CD / LP en bevat slechts 7 nummers, waarin de band zich de vraag heeft gesteld of er een limiet aan hun muziek is en overschrijdt mede daardoor hun grenzen.
Het openingsnummer van de CD heet "Insane Pain", dat rustig begint, maar geleidelijk aan steviger wordt, een lekker swingend ritme heeft en, nadat de schitterende zang daar aan is toegevoegd, fantastisch klinkt.
Aan de zang hoor ik meteen iets opmerkelijks en dat is het feit, dat deze grote overeenkomst toont met die van Jim Morrisson, zodat je al gauw een vergelijking begint te maken, tussen Daturana en The Doors.
In de volgende song, de titelsong van de CD, "Crossroad Man", komt Jim voor mijn geestesoog weer tot leven, zo sterk is de overeenkomst en ook de muziek, die de band in deze song maakt, lijkt waanzinnig veel op die van The Doors.
Vervolgens krijg ik een rustig nummer te horen, getiteld "Melody" en daarin begint steeds meer de vraag rijzen, of Jim Morrisson wel echt gestorven is, of onder een andere naam, Gunar Mützlitz, verder leeft in Duitsland.
"Down The Street", een stevige rocksong met verschillende tempowisselingen en een psychedelisch karakter is de volgende song en hierin neigt de muziek zelfs naar spacerock, waarbij er ook tijd is gemaakt voor sferische klanken.
In "Spanish Blues" hoor ik reggae tonen en blues gemixt mijn gehoorgang binnen komen met een lichte oosterse ondertoon, maar dan wel met een symfonische inslag.
Dat de band ook instrumentaal hun mannetje staat is te horen in het lange symfonische psychedelische "Secrets Of Purple Sky", dat voor mij het beste nummer van de CD is.
Het laatste nummer heet "The Sea" en dit begint met het ruisen van de zee, dat voort kabbelt in een rustig tempo met dito zang en me hier en daar aan de Nederlandse band De Dijk doet denken.
Daturana heeft met "Crossroad Man" een fantastische CD afgeleverd, die weliswaar gekenmerkt wordt door hoorbare overeenkomsten met de muziek van The Doors, maar waarop de band toch een eigen sound heeft weten te creeëren.

Carry Munter