tag:blogger.com,1999:blog-87153514172608734182024-03-04T22:44:17.974-08:00Muziek ReviewsMuziek Reviews over nieuwe en oude muziek.de reviewershttp://www.blogger.com/profile/10258355934878073136noreply@blogger.comBlogger79125tag:blogger.com,1999:blog-8715351417260873418.post-72803719868531084012012-04-29T05:57:00.000-07:002012-04-29T05:57:28.840-07:00Wrecks We Adore - Trijntje Oosterhuis - 2012<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgx20cbgGG0KURdfJIKbN09KziWzd-cJUPLUxiPWqZsrekIhRCIy3LqzRwbu_b2Al3ayUMQD1ua1RFOtcgicMox7MvUJRNyAUDxNr6U2fzcCPXU6KfKuvJdRnqkTjHe3Y7lFJ_oUbuluqw/s1600/trijn-oosterhuis-wrecks-we-adore.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgx20cbgGG0KURdfJIKbN09KziWzd-cJUPLUxiPWqZsrekIhRCIy3LqzRwbu_b2Al3ayUMQD1ua1RFOtcgicMox7MvUJRNyAUDxNr6U2fzcCPXU6KfKuvJdRnqkTjHe3Y7lFJ_oUbuluqw/s1600/trijn-oosterhuis-wrecks-we-adore.jpg" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Wrecks We Adore - Trijntje Oosterhuis</td></tr>
</tbody></table>
Een samenwerking tussen Trijntje Oosterhuis en Anouk ziet er op papier natuurlijk erg goed uit. Maar van echte samenwerking valt hier niet te spreken. Het Album 'Wrecks We Adore" werd geschreven door Anouk en geproduceerd door de mensen die ook "To Get Her Together" voor hun rekening namen. Het is dus eigenlijk meer: "Trijntje zingt Anouk" geworden. Is dat dan erg? Niet als je bedenkt dat Anouk natuurlijk al een indrukwekkend repertoire heeft opgebouwd en aan niemand meer hoeft te bewijzen dat ze een goede songwriter is.<br />
<br />
Dat bewijst het openingsnummer "Better Think Twice". Het "gospel gevoel", teweeggebracht door de samenzang in het refrein doet het prima. Het is in de laatste minuut van dit nummer waar je echter onmiskenbaar de zangstijl van Anouk in Trijntjes zang herkent. In "Happiness" wordt dit gevoel nog sterker. Het up-tempo nummer vraagt om een power in de zang waar Anouk zelf geen moeite mee zou hebben. Trijntjes stem verliest echter iets van zijn warmte wanneer ze op deze manier zingt. "We Are Gold" is een mooi geschreven song met een prachtige timing in de zanglijn. Ook "You Own My Heart heeft een mooie zanglijn en Trijntje laat zich van haar beste kant horen. Op "Nothing At All" doet ze echter in de laatste minuut iets wat haar wat mij betreft iets minder goed afgaat, namelijk een poging om haar longen uit haar lijf te schreeuwen. Haar stem klinkt hier behoorlijk "schel". Ook op "Knocked Out" zijn er fragmenten waarin ze te veel uit "haar tenen" moet halen waardoor alle warmte uit haar stem verdwijnt. "I Ain't Going Nowhere" komt niet erg geloofwaardig over wanneer Trijntje <i>"Now all you ladies pay attention how it’s done yeah Show you how it’s done"</i> zingt. Ze ontbeert de "attitude" die nodig is om dit te zingen. Een ingrediënt waar Anouk zelf nooit om verlegen zit. "In Time" hoort eigenlijk thuis op een Anouk album. De zanglijn is zo overduidelijk door haar geschreven, het zou me niet verbazen als Trijntje meezingt op een eerder door Anouk ingezongen take. Op dit nummer is voor het eerst ook een beetje ruimte voor instrumentale inbreng. Afsluiter "One Step Away From Coming Home" blijft in de sfeer van de vorige nummers.<br /><br />Er staat geen slecht nummer op "Wrecks We Adore" maar ook geen echte uitschieters. "Better Think Twice" lijkt me een goede single keuze. Gelukkig heeft Trijntje in haar carrière al heel wat verschillende stijlen uitgeprobeerd en zullen haar fans niet een bepaalde stijl verwachten bij het uitkomen van nieuw materiaal. Het "Anouk gehalte" is echter op dit album zo hoog dat ik moeite heb om het als een Trijntje Oosterhuis album te kunnen zien. Dat ligt niet aan Anouk maar meer aan Trijntje zelf die hier toch voor gekozen heeft, of anders aan haar platenmaatschappij die natuurlijk weet dat alles wat Anouk aanraakt in Nederland goed is voor heel aangename verkoopcijfers. En zo werkt dat nu eenmaal.<br /><br />Eric Krull<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiRloNF16-S_nCqDZasNBNUkk0ZuEWV9XlbHo1EGK8uYn0A-OXYqQw7VW8hKec9pdP4z5nXkOzPSqQSKo79L1YCXStukkXw0Jq21Q76S7XmHnroK8NRSdTMa-o3s31yRFKLeoo-dlfvGt4/s1600/3.gif" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiRloNF16-S_nCqDZasNBNUkk0ZuEWV9XlbHo1EGK8uYn0A-OXYqQw7VW8hKec9pdP4z5nXkOzPSqQSKo79L1YCXStukkXw0Jq21Q76S7XmHnroK8NRSdTMa-o3s31yRFKLeoo-dlfvGt4/s1600/3.gif" /></a></div>
<br />de reviewershttp://www.blogger.com/profile/10258355934878073136noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8715351417260873418.post-3355153263288437192012-03-25T13:03:00.002-07:002012-03-25T13:46:42.978-07:00Review: One Trail To Heaven - In The Labyrinth - 2011<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEM2JVKN0d0nwpeRzZPQCXWkEsq7LvaFCkOEWoQZ3fnqTAkbsOWO4IqnJYAsKpcS02KwvAaEC-WxGZuV5gACjLSzqG0E0y4NEWOl0XwyQfOjcAUCeWgDcaVh17wt1l_i1TohI4jKR6BQc/s1600/in-the-labyrinth.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEM2JVKN0d0nwpeRzZPQCXWkEsq7LvaFCkOEWoQZ3fnqTAkbsOWO4IqnJYAsKpcS02KwvAaEC-WxGZuV5gACjLSzqG0E0y4NEWOl0XwyQfOjcAUCeWgDcaVh17wt1l_i1TohI4jKR6BQc/s200/in-the-labyrinth.jpg" width="199" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">In The Labyrinth - One Trail To Heaven</td></tr>
</tbody></table>
Net voor het einde van 2011 kwam de CD "One Trail To Heaven" uit op het Amerikaanse Trail Records label van de Zweedse band In The Labyrinth, die vanaf 1996 zo nu en dan een CD uitbrengt.
Drijvende krachten achter deze band zijn multi-instrumentalist Peter Lindahl, die al sinds halverwege de jaren 60 bezig is met het maken van muziek en basgitarist Hakan Almkvist (Ensemble Nimbus, Orient Squeezers, Flying Food Circus en Tweendeck 2), die ook nog verschillende oosterse instrumenten bespeelt, waaronder de sitar, tabla en E-bow gitaar. In 1996 bracht In The Labyrinth hun eerste CD uit, getiteld "The Garden Of Mysteries", die in 2012 opnieuw zal worden uitgebracht door het Transubstans label. In 1999 kwam de opvolger "Walking On Clouds" op de markt en in 2002 "Dryad", en beide CD's werden door Record Heaven gereleased.
Op "One Trail To Heaven", waarop enkele gastmuzikanten meedoen (Helena Selander - zang, Marcos Chagallo - viool, Stefan Andersson - gitaar en basgitaar), staan verscheidene songs van die CD's, aangevuld met onuitgebrachte nummers en alternatieve versies.<br />
<br />
Het openingsnummer "Lost In The Woods" komt van "Dryad", maar duurt hier 2 keer zo lang, doordat er een lange intro aan toe is gevoegd en daardoor is dit nummer een stuk krachtiger geworden. De muziek, die net als de meeste nummers oosters klinkt, is om bij weg te dromen. Dan volgt er een nummer met een dreigend ritme, getiteld "Escape From Canaan", dat van de CD "The Garden Of Mysteries" komt, evenals de volgende 3 nummers. De eerste daarvan heet "Moorish Rhapsody" en de Ierse klanken aan het begin, verrassen me aangenaam, maar al spoedig verandert de muziek en wordt een stukje progressiever en oosterser, waarbij de schitterende zang van Peter net een beetje meerwaarde toevoegd.
"The Garden Of Mysteries II" is de volgende song en deze begint met vogelgeluiden, gevolgd door oosterse klanken, waarna het nummer feilloos overloopt in "Monsoon", dat als laatste van de 3 aan de beurt is en een stuk meer de symfonische kant uit gaat.<br />
<br />
Van de CD "Walking On Clouds" krijg ik nu "Over The Wall" te horen, een prima symfonische popsong met een heerlijk oosters tintje.
"Karakoram Waltz" is een gecombineerde versie van diverse nummers en zo ook een combinatie van oosterse en westerse stijlen muziek en dit vrij rustige instrumentale nummer brengt me haast in hogere sferen.<br />
<br />
Van de CD "Dryad" staan er 3 nummers op "One Trail To Heaven" en "Muscarin Madness" is er daar één van.
De song heeft een vrolijk ritme en ik krijg daardoor de neiging mee te gaan fluiten en kan onmogelijk stil blijven zitten, zo wordt ik door dit stukje muziek gepakt en ook nu weet In The Labyrinth een gladde overgang naar het volgende nummer te maken en deze instrumentale versie van "Deep Saffron" klinkt schitterend en mysterieus, maar is helaas bijna een minuut korter dan de versie, die op "Dryad" staat. Ook "Night Of The Baskerville Killer" komt van "Dryad" en deze song schreef Peter samen met zijn te jong overleden broer Niklas. Het is een lekker klinkende symfonische song met oosterse en westerse klanken, op een perfecte manier met elkaar verweven en met verschillende tempo wisselingen, waarbij ik mee ga bewegen. Nu volgt "The Endless City", een fantastisch onuitgebracht nummer, dat dreigend klinkt en zo'n spanning opbouwt, dat ik besluit de volumeknop iets hoger te zetten, zodat ik maar niets van de muziek zal missen.
De enige song, die niet door Peter geschreven is, heet "Cities" en dit is een cover van het Moody Blues nummer, die op een schitterende wijze wordt vertolkt.
"Cloudburst" is een gedeelte van een niet uitgebracht nummer, dat, mede door de geweldige zang improvisaties van Helena Selander, klinkt alsof ik in de hemel beland ben en sluit deze fantastische CD op waardige wijze af.
<br />
<br />
Carry Munter<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghif94FvzCI_72ead-aCi9QTwTrFrRUgqnDTJXXRJRVA10O397-_apwSoOtsyw9crvWhR86Syafcnb4NCYPgCSw-d0qXEgqMbkOkFACQ-0YfVft0qOkzhTx4QRyyXxdHc5FiVzPomG2mk/s1600/4-half.gif" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghif94FvzCI_72ead-aCi9QTwTrFrRUgqnDTJXXRJRVA10O397-_apwSoOtsyw9crvWhR86Syafcnb4NCYPgCSw-d0qXEgqMbkOkFACQ-0YfVft0qOkzhTx4QRyyXxdHc5FiVzPomG2mk/s1600/4-half.gif" /></a></div>
<br />de reviewershttp://www.blogger.com/profile/10258355934878073136noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8715351417260873418.post-11288814818860727992012-03-04T07:37:00.002-08:002012-03-25T13:47:34.096-07:00Review: Yori Swart - Yori Swart - 2012<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGDbUN0NQ36o5sD2_dAS2cyS6UsK6p5b68dGQPfZHRYxz4UgJsTVM9HmwoZ06BzSnOMCCxewiS44fwe5oqna0Jfezc4Dg5KnUm2FonKE7yo-jokRVDw0XgLNJ0tPzen8Q7Bn_ewRUtvyk/s1600/yori.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGDbUN0NQ36o5sD2_dAS2cyS6UsK6p5b68dGQPfZHRYxz4UgJsTVM9HmwoZ06BzSnOMCCxewiS44fwe5oqna0Jfezc4Dg5KnUm2FonKE7yo-jokRVDw0XgLNJ0tPzen8Q7Bn_ewRUtvyk/s200/yori.jpg" width="200" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Yori Swart - 2012</td></tr>
</tbody></table>
Na het winnen van de Amsterdamse Popprijs en de Grote Prijs van Nederland verscheen half februari het debuutalbum "Yori Swart" op haar eigen label: Ysplaat. Invloeden van folk, country zijn duidelijk hoorbaar maar het geheel is veel meer dan dat.<br />
<br />
"Yori Swart" klinkt meer als een band dan een singer-songwriter album. Dat heeft wellicht ook met de input van producer Attie Bauw te maken. Naast de stem van Yori spelen namelijk ook de mondharmonica, gitaar en Hammond Organ een grote rol. En juist die combinatie geven het album een heel eigen geluid. Swart's aangename stemgeluid is niet meteen karakteristiek te noemen maar haar manier van zingen is dat des te meer. Opener "Rest Your Eyes" kabbelt rustig aan je voorbij en is een van de meer "poppy" songs, melodieus en sfeervol. Beheerste drums, akoestische gitaar. Single "I Say Nothing" vervolgt dit pad met een iets aanstekelijker refrein. Wat opvalt is de subtiele rol die de Hammond Organ klanken vervullen op de achtergrond. In "Secretly Sleeping" is voor het eerst duidelijk de mondharmonica te horen. De song heeft dezelfde sfeer als de vorige twee maar is iets minder catchy. Tot dan toe klinkt "Yori Swart" erg goed maar het beste moet nog komen.<br />
<br />
Op "Make Me Stay" komen er andere sferen tot leven. Dromerig, subtiel, zelfs hier en daar een beetje aangenaam "creepy". Op "Complacency" speelt de dreigend klinkende mondharmonica voor het eerst een hoofdrol in de verder ingetogen gespeelde begeleiding. "Oh Lord" is het hoogtepunt van het album met een heerlijke mondharmonica partij, een venijnig zingende Yori, en een prachtige gitaarpartij die me bij vlagen doet denken aan Eric Clapton's inbreng op Roger Waters "Pros And Cons Of Hitchhiking". Helaas bevat dit album niet meer van dit soort songs. Een tweede hoogtepunt is "Give You All", dat een prachtige zanglijn heeft, opnieuw gedragen door een heel subtiele begeleiding. Ook "Feathers" maakt indruk, ingetogen momenten afgewisseld met gedrevenheid maar altijd beheerst en melodieus.<br />
"Come On Over" is een prachtige afsluiter waar ook de stem van Okke Punt (mondharmonica) een hoofdrol heeft. Opnieuw een dromerige song met heel veel sfeer die je enkele malen aan je voorbij moet laten komen voordat het je begint te grijpen.<br />
<br />
"Yori Swart" is een sterk debuutalbum met vrijwel geen zwakke punten behalve misschien het feit dat er veel songs op staan die dezelfde sfeer uitademen. De veelal ingetogen songs worden iets te weinig afgewisseld met wat pittigers. Want als die afwisseling dan eenmaal komt met "Oh Lord", is het meteen raak en is het hoogtepunt van het album een feit.<br />
<br />
Eric Krull<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjksmVmeyR1_LV-evITGHoncOqfnMB-tC2V7Wr-1NyNfbp-rn5BB_qBTwQ8dm1FPnNmPnBH0L1Nv8xSG8mGx4_EE2qqqxa5b6NokAf2nwOiIUX3-4xaG4oOIrdyNOT9482wDaQtvVokfCw/s1600/3-half.gif" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjksmVmeyR1_LV-evITGHoncOqfnMB-tC2V7Wr-1NyNfbp-rn5BB_qBTwQ8dm1FPnNmPnBH0L1Nv8xSG8mGx4_EE2qqqxa5b6NokAf2nwOiIUX3-4xaG4oOIrdyNOT9482wDaQtvVokfCw/s1600/3-half.gif" /></a></div>
<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="284" src="http://www.youtube.com/embed/TTWfe7xYvWs?rel=0" width="500"></iframe>de reviewershttp://www.blogger.com/profile/10258355934878073136noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8715351417260873418.post-87830575162139265892012-02-19T12:07:00.000-08:002012-02-19T12:07:55.682-08:00Review: Bevis Frond - The Leaving Of London - 2011<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjv_ytlFlFbZJ0nR1BCcA4F4SsXfTmZqSfec8ujWp__s4y0aG5VQNrrO3Q-ZQEmoPuqSjUq094gwD4OMCifiv9PpoNNwUG612wguO5vg-N1cNufIysAM7RhLuL8jO9ZXF7_W_CfrLI9Ag0/s1600/leaving_of_london-bevis_frond.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjv_ytlFlFbZJ0nR1BCcA4F4SsXfTmZqSfec8ujWp__s4y0aG5VQNrrO3Q-ZQEmoPuqSjUq094gwD4OMCifiv9PpoNNwUG612wguO5vg-N1cNufIysAM7RhLuL8jO9ZXF7_W_CfrLI9Ag0/s1600/leaving_of_london-bevis_frond.jpg" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">The Leaving Of London - Bevis Frond</td></tr>
</tbody></table>
De Londense band Bevis Frond, die hun muziek sinds 1987 op de markt brengt via hun eigen Woronzow label, heeft in 2011 weer een nieuwe CD gemaakt, getiteld "The Leaving Of London" en dit is hun 19e CD al, als je de CD, die de band samen met Country Joe maakte niet mee rekent tenminste. Het leek er lange tijd op, dat de band had opgehouden te bestaan, nadat Nick Saloman (sologitaar, keyboards en zang) zijn huis in Londen had verruild voor een landelijker gelegen plek in de buurt van de kustplaats Hastings en Adrian Shaw - basgitaar, ging toeren met ex-Hawkwind leden in de band The Hawklords. De laatst verschenen CD van Bevis Frond, "Hit Squad" stamde uit 2004 en heeft dus nu eindelijk een opvolger, waarop alleen drummer Jules Fenton is vervangen door Dave Pierce en Paul Simmons nog steeds als sologitarist mee speelt.<br /><br />
De CD bevat 18 songs, die allemaal door Nick geschreven zijn en in maart 2011 opgenomen werden in de Gold Dust Studios te Bromley. Het openingsnummer, "Johnny Kwango", een up-tempo rocksong met de typische vertrouwde zang van Nick laat in dit nummer meteen horen, dat de band weer als van ouds hun muziek maakt en ik begin dan ook al meteen mee te bewegen.<br />Vervolgens speelt de band "Speedboat", dat rustig begint, maar al snel van tempo verandert in een lekkere ruige rocksong, waarin diverse tempowisselingen zitten en gevolgd wordt door "An Old Vice", een schitterende popsong met een vrij rustig tempo.<br />Daarna is het weer een rocksong, die ik voorgeschoteld krijg, die "More To This Than That" heet, waarin ook verschillende tempowisselingen zitten en dan is het de beurt voor de titelsong "The Leaving Of London", een heerlijke ballad, waarin prachtig pianospel zit.<br />In de popsong "Hold The Fort" keert de band terug naar wat meer up-tempo en in "Why Have You Been Fighting Me?" wordt dit ritme aangehouden, waarna weer zo'n prachtige ballad volgt, getiteld "The Divide".<br />"Reanimation" is een sterke popsong, waarin de beide sologitaristen de hoofdrol spelen door allebei hun solo door elkaars solo te spelen en het geheel enorm swingend klinkt.<br />Met "Stupid Circle" gaat de band weer op de vertrouwde toer en ook dit is weer een prima popsong en datzelfde geldt voor "Son Of A Warm Gun", dat weliswaar een stukje rustiger klinkt, maar waarin de band hun vertrouwde geluid weet te behouden.<br />Meer tempo komt er in bij "Barely Anthropoid" en deze song swingt als een trein, maar daarna wordt er weer gas terug genomen en volgt de volgende ballad, "Testament", maar gelukkig wordt vervolgens het tempo weer opgevoerd en kom ik weer helemaal in beweging door "You'll Come", dat een heerlijke poprocksong is.<br />"Preservation Hill" wasemt weer de sfeer uit van het vertrouwde Bevis Frond geluid, waar de band patent op heeft en een nummer dat "Heavy Hand" heet moet wel stevig klinken en dat is ook zo, want dit is een prima rocksong, die in een vrij hoog tempo wordt gespeeld.<br />De band verrast me met "Too Kind", dat progressief, maar toch redelijk rustig klinkt en ook in dit lange nummer, dat hier en daar naar het psychedelische gaat, zitten de nodige tempowisselingen, waardoor het geheel spannend blijft en dit zeker het beste nummer van de CD genoemd mag worden. <br />Het afsluitende nummer van "The Leaving Of London" heet "True North" en dit is een aardige popsong, die in een niet te hoog tempo gespeeld wordt.<br />The Bevis Frond heeft me niet weten te verrassen met hun nieuwe CD, maar als liefhebber van hun muziek, kan ik toch concluderen, dat ze met deze CD weer een heerlijk stuk muziek hebben gemaakt, met als hoogtepunt het fantastische "Too Kind".<br />
<br />
Carry Munter<br /><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEplfa4FEDBBnwvsyNDOX7p2DO8LCpc67sAoacGEsocSIj94JK3nQmZqHWwmVHKbjKupdKd36-0nkjztyEFO3lRafzGgzdzRRPtNqSkqcpki5S4cZX4bUU4i1xN8O72bHQCmlq230eK24/s1600/3-half.gif" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEplfa4FEDBBnwvsyNDOX7p2DO8LCpc67sAoacGEsocSIj94JK3nQmZqHWwmVHKbjKupdKd36-0nkjztyEFO3lRafzGgzdzRRPtNqSkqcpki5S4cZX4bUU4i1xN8O72bHQCmlq230eK24/s1600/3-half.gif" /></a></div>
<br /><br /> <br />de reviewershttp://www.blogger.com/profile/10258355934878073136noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8715351417260873418.post-1652115452430697642012-01-21T07:15:00.000-08:002012-01-21T07:15:50.569-08:00Review: No Regrets - Johnny Dowd - 2012<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0pisqyyyFs82vamSYS0TuWm4PGeGefFx_5rBJLokhQZZZLOxIpS6eY2OVeQ1XJFJKkqG6dRHQr-GRSaruFGblq8-x6kyVoFCNCO9f8QKPdKnzcpclVsFWyDLrgdU9givglSLHGca4NOM/s1600/johnny-dowd-no-regrets.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0pisqyyyFs82vamSYS0TuWm4PGeGefFx_5rBJLokhQZZZLOxIpS6eY2OVeQ1XJFJKkqG6dRHQr-GRSaruFGblq8-x6kyVoFCNCO9f8QKPdKnzcpclVsFWyDLrgdU9givglSLHGca4NOM/s1600/johnny-dowd-no-regrets.jpg" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">No Regrets - Johnny Dowd</td></tr>
</tbody></table>
Johhny Dowd is een laatbloeier, geboren in 1948. Als kind luisterde hij naar Buddy Holly, Ray Charles, James Brown en Jackie Wilson. Over zijn nieuwe album zegt hij: "my new record "No Regrets" sounds like "Wrong Side Of Memphis" on steroids". Daarmee refererend naar zijn debuut-cd uit 1998. Een debuut op 50 jarige leeftijd dus.<br />
<br />
Dowd heeft geen boodschap aan "hokjes", zijn muziek op No Regrets" is niet in een hokje te plaatsen. Alles is mogelijk in een song. Soul, Rock, Bossanova, Blues, Pop, Folk, Country. Dowd heeft geen enkel probleem om alles naar hartelust door elkaar te mixen. Een rode draad is het gebruik van drum machines uit de jaren 60, uit nood geboren omdat zijn vaste drummer niet beschikbaar was tijdens de opnames. Vijf zangeressen ondersteunen zijn voordragende, pratende vocalen. Deze vrouwelijke inbreng doet mij heel af en toe denken aan de stijl van de vrouwelijke stemmen door Gruppo Sportivo op "Back to 78". Op "No Regrets" bezingt Dowd vrouwen die hij heeft gekend, over wie hij heeft gefantaseerd, op TV zag of waar hij nog steeds van houdt. Maar liefst 15 vrouwen komen voorbij in de 13 tracks. Openingstrack "Betty" is een telefoongesprek tussen hem en Betty die hij nog kent van Highschool en die blijkbaar nog een Leatherjacket van hem heeft. Een beetje eng is het feit dat hij zegt te weten waar haar man werkt en waar haar kinderen naar school gaan. Zoetsappige liefdesliedjes zijn aan Down niet besteed. "Billie", met een kenmerkend hammond organ op de achtergrond en een overstuurd stemgeluid, weet een apart sfeertje op te roepen. Op "Sherry" hoor je ineens dat Dowd's stemgeluid soms veel van Lou Reed wegheeft. Dit heeft alles te maken met de voordragende stijl van de vocalen. Mellow organ vermengt zich met een rauw gitaargeluid. De mix van gitaar, keyboards/hammond en elektronische loopjes, effecten en beats vormt de basis van het gehele album. Voeg daarbij Dowd's "crazy cowboy" stem en "lazy" of juist heel luchtig klinkende vrouwelijke vocalen en je krijgt een idee van de muziek op "No Regrets" waarvan "Ella" misschien wel kan dienen als blauwdruk en tevens de beste track is wat mij betreft en zelfs als single zou kunnen dienen. Toch weet Dowd niet je aandacht vast te houden gedurende het gehele album. Daar zijn zijn beperkte vocale mogelijkheden onder andere de oorzaak van maar ook de benodigde variatie blijft wel wat achter. Toch weet de laatste track "Candy" je dan weer te verrassen. Deze laatste track waarin de voordracht door Kim Sherwood-Caso wordt verzorgd, is mysterieus en sfeervol.<br />
<br />
Johnny Dowd's "No Regrets" valt moeilijk te vergelijken met enig ander album dat mij te binnen schiet. Hij is er dus in geslaagd een eigen stijl neer te zetten. Als je kennis wilt maken met die stijl luister dan zeker naar "Ella" en "Betty".<br />
<br />
Het album komt uit op 2 april 2012 via Mother Jinx Records/ Cadiz.<br />
<br />
Eric Krull<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgn_me7hsnD3ftxHD9WBZ5C84RrbQMBX5OrdR9-Kzuj-A4UgRJhEdT8W60WjsakTG6VHMWnLM8vG8HjQiT0s5aBo01Jh-_V1_lVpW4DTv-hz9Dj2mzJO9ARfr2SGahWfAEzhw2MtO_Od_w/s1600/3.gif" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgn_me7hsnD3ftxHD9WBZ5C84RrbQMBX5OrdR9-Kzuj-A4UgRJhEdT8W60WjsakTG6VHMWnLM8vG8HjQiT0s5aBo01Jh-_V1_lVpW4DTv-hz9Dj2mzJO9ARfr2SGahWfAEzhw2MtO_Od_w/s1600/3.gif" /></a></div>
<br />de reviewershttp://www.blogger.com/profile/10258355934878073136noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8715351417260873418.post-3119335740727029542012-01-07T10:00:00.000-08:002012-01-07T10:00:11.476-08:00Review: The Grace Of Losers - The Strange Flowers - 2011<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgpHZKIn8JouavoxIuVrkwSbEhMkQR0Q7TijE2EhoXA3ejW0OCkhI3298wv8I2vuaTBsX2IC2e_pcajiylvtuTB19GblPcOF6FQRON9I87Un-1m2lbGVEHJhYNfU9jPwzWeJa0Sw0YA9d4/s1600/the-strange-flowers.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgpHZKIn8JouavoxIuVrkwSbEhMkQR0Q7TijE2EhoXA3ejW0OCkhI3298wv8I2vuaTBsX2IC2e_pcajiylvtuTB19GblPcOF6FQRON9I87Un-1m2lbGVEHJhYNfU9jPwzWeJa0Sw0YA9d4/s1600/the-strange-flowers.jpg" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Grace of Losers - The Strange Flowers</td></tr>
</tbody></table>
De Italiaanse band The Strange Flowers werd in 1987 te Pisa opgericht en maakte in 1994 hun debuut LP "Music For Astronauts", die via het Music Maniac Records label werd uitbracht. Na hun debuut in 1994 duurde het 11 jaar voordat de band weer met een release kwam en hun CD "Ortoflovivaistica", uit 2005, die via Beyondyourmind records uitgebracht werd, zou tot 2009 de eerste zijn van jaarlijkse releases.<br />In 2006 was er "The Strange Flowers Vs Baby Scream", een split CD met de Argentijnse band Baby Scream, uitgebracht via Beyondyourmind, in 2007 "The Imaginary Space Travel Of The Naked Monkeys" (Cargo records), in 2008 "Aeroplanes In The Backyard" (Teen Sound) en in 2009 "Virgin Mother" (Go Down Records).<br /><br />Op de rand van 2011-2012, om precies te zijn, 15 december, verscheen hun nieuwe CD, getiteld: "The Grace Of Losers" en deze werd wereldwijd door CD Baby uitgebracht, dus deze keer heeft de band de tijd genomen om met een nieuwe CD te voorschijn te komen en op deze nieuwe, hebben ze besloten het roer muzikaal om te gooien.<br />De band bestaat tegenwoordig uit: Michele Marinò - zang en gitaar, Nicola Cionini - gitaar en zang, Alessandro Santoni - Basgitaar en zang en Matteo D’ignazi - drums, maar op deze CD speelt Gabriele Pozzolini nog mee op drums en percussie.<br />Waren hun vorige uitgaven progressief psychedelisch getint, deze is dat zeker niet, maar dat wil niet zeggen, dat hun muziek aan kracht heeft verloren.<br />Integendeel, want "The Grace Of Losers" is een ijzersterke popplaat, waarop 9 songs staan en de eerste daarvan heet "Hemerick G.", dat in de sixties gemaakt had kunnen zijn en die sfeer wasemt het nummer ook uit.<br />"A Million Words To Say" is ietsje steviger, maar ook hier hoor je de invloed van de jaren zestig bands en dat verandert in "Green Madhouse Resorts Inc." niet, hoewel ik hierin iets van de jaren zeventig invloeden ontdek.<br />Vroege Pink Floyd invloeden zijn te horen in "Evelyn's Face", dat vrij psychedelisch klinkt, maar in "Shampoo Girls" wordt het tempo weer opgevoerd en hoor ik weer het vertrouwde geluid, dat de band op vorige CD's kenmerkte, compleet met scheurend gitaarwerk.<br />Een schitterende vrolijke popsong is "Mary Ann's Dream Factory", die je aan het dansen brengt en wat mij betreft een hit voor de band zou kunnen worden, mocht het op single verschijnen.<br />Ook "Saddie Maggie" is zo'n heerlijke popsong, waar ik meteen van in beweging kom, net als bij de volgende song, die "Underground Underground" heet en hierin keert de band terug naar de sound van hun eerdere CD's, waar de positiviteit van af straalt door het vrolijke ritme.<br />Het laatste nummer van de CD heet "The Mouse On The Shore" en is eveneens een sterke popsong, waar het up tempo ritme luchtig gespeeld wordt en de muziek van het eerste gedeelte van het nummer aanzet tot dansen, tot halverwege de song het tempo verandert en het allemaal een stukje progressiever gaat klinken.<br />Ik schreef het in het begin al: "The Grace Of Losers" is een ijzersterke popplaat, waar geen echte uitschieters op staan, maar die je zeker niet mag missen.<br /><br />Carry Munter<br /><br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjeWgZ_eTyDzl07ix_8WI7TSsSDH_TitXzF5BT3oSa8htgCpwvIhWktqG4Mr3PEVTcXbDpsdAoe03ZYSVeCf5PU8M_J1o749NVox9dK2eE6iTn2ppjOhGwed4rL2sv4LrLFM7GStzUtizk/s1600/4.gif" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjeWgZ_eTyDzl07ix_8WI7TSsSDH_TitXzF5BT3oSa8htgCpwvIhWktqG4Mr3PEVTcXbDpsdAoe03ZYSVeCf5PU8M_J1o749NVox9dK2eE6iTn2ppjOhGwed4rL2sv4LrLFM7GStzUtizk/s1600/4.gif" /></a></div>
<br />de reviewershttp://www.blogger.com/profile/10258355934878073136noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8715351417260873418.post-84808837221373064092011-12-28T13:20:00.000-08:002011-12-28T13:20:38.147-08:00Review: Viktoria - Maria Mena - 2011<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgz4F_Ai3zWzMCifQigWTwsuI0cAT-fSJHA2JLTJgh7PKI9mKGPWsdTpC8NQERgYvW0Q5MBsTX9oHD325NKRpyK-Bj5czeQNaifjFVbI-vX964ykzfRfzSrmU_3nmZU60ftl-6iDchT8YQ/s1600/maria_mena-viktoria.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgz4F_Ai3zWzMCifQigWTwsuI0cAT-fSJHA2JLTJgh7PKI9mKGPWsdTpC8NQERgYvW0Q5MBsTX9oHD325NKRpyK-Bj5czeQNaifjFVbI-vX964ykzfRfzSrmU_3nmZU60ftl-6iDchT8YQ/s1600/maria_mena-viktoria.jpg" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Viktoria - Maria Mena - 2011</td></tr>
</tbody></table>
"Viktoria" is de opvolger van het uit 2008 daterende "Cause And Effect". De Noorse komt met een zeer integer album met mooie persoonlijke teksten, gezongen op haar typische, soms verhalende manier. Vernieuwend? Nee, maar dat hoeft niet altijd een vereiste te zijn.<br />
<br />
"Homeless" is de eerste single van het album. Zeker niet het beste nummer maar wel heel duidelijk herkenbaar als Maria Mena door de typische stembuigingen zoals ze die graag toepast. Het titelnummer zou wel eens de tweede single kunnen worden. Na één keer beluisteren zing je het zo mee, een zeer toegankelijk nummer. "Habits" is voor mij het hoogtepunt van dit album, zowaar een duet met de Deense Mads Langer. Geen zoetsappig Diana Ross & Lionel Richie duet maar een intens en kwetsbaar stuk muziek rond echte emoties. De samenzang tussen Mena en Langer werkt fantastisch in het refrein en tilt het ver boven het gemiddelde van het album uit. Als Mena ooit een live album uitbrengt dan mag dit nummer niet ontbreken. Na "Habits" zou je denken dat de rest van het album hiermee vergeleken in het niet valt. Maar dat is gelukkig niet helemaal het geval. "The Art Of Forgiveness" is een staaltje van hoe je muziek kunt gebruiken om woorden te ondersteunen. Hier hoor je duidelijk het talent van Mena aan het werk. Ook "Am I Supposed To Apologize" mag er zijn. Piano en de verhalende zang in het couplet, aanzwellende drums en melodieuze zang in het refrein. "Money" is helaas te kort om echt te imponeren. Met een thema als op geld beluste familieleden kun je toch alle kanten op. Tot een climax komt het niet en dat is nu juist wat het nummer mist. "This Too Shall Pass" start veelbelovend maar komt eveneens niet echt van de grond. De aanwezige strijkers worden niet ten volle benut daar waar ze voor meer dynamiek hadden kunnen zorgen. <br /><br /> "Viktoria" ontbeert een echte kraker als "Just Hold Me" of "All This Time". Het album als totaal haalt het net niet bij haar voorgangers. Dat ligt voornamelijk aan de refreinen die over het algemeen net iets minder spannend of verrassend zijn dan je gewend was van "Cause And Effect" en "Apparently Unaffected". Zo is het ritmisch gezongen "My Heart Still Beats" voorbij voor je het weet zonder een duidelijke indruk achter te laten, evenals "Takes One To Know One" dat niet echt een refrein bevat en ondanks de scherp geschreven tekst niet echt kan imponeren. Toch is "Viktoria" meer dan de moeite waard, alleen al vanwege het schitterende "Habits" dat misschien wel het beste nummer is dat ze tot nu toe schreef.<br /><br />Eric Krull<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjksmVmeyR1_LV-evITGHoncOqfnMB-tC2V7Wr-1NyNfbp-rn5BB_qBTwQ8dm1FPnNmPnBH0L1Nv8xSG8mGx4_EE2qqqxa5b6NokAf2nwOiIUX3-4xaG4oOIrdyNOT9482wDaQtvVokfCw/s1600/3-half.gif" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjksmVmeyR1_LV-evITGHoncOqfnMB-tC2V7Wr-1NyNfbp-rn5BB_qBTwQ8dm1FPnNmPnBH0L1Nv8xSG8mGx4_EE2qqqxa5b6NokAf2nwOiIUX3-4xaG4oOIrdyNOT9482wDaQtvVokfCw/s1600/3-half.gif" /></a></div>
<br />de reviewershttp://www.blogger.com/profile/10258355934878073136noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8715351417260873418.post-3395191630610510172011-12-11T07:00:00.001-08:002011-12-12T12:46:00.710-08:00Review: Stations Of The Ghost - Earthling Society - 2011<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJZnv0OsdYfR5BZtJ44uEOP0HmU2y2_uDV6FRmxnSNgR29hqzqgsMQX4TRYTtV6ndapYcC_ThTgRU75FC6Jj4p9erLCeItqOCQ-z41nN9i9nQIlmFFm24zRfTrKjK-XoWVKb8y7pORp64/s1600/Earthling-Society-Stations-of-the-Ghost.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJZnv0OsdYfR5BZtJ44uEOP0HmU2y2_uDV6FRmxnSNgR29hqzqgsMQX4TRYTtV6ndapYcC_ThTgRU75FC6Jj4p9erLCeItqOCQ-z41nN9i9nQIlmFFm24zRfTrKjK-XoWVKb8y7pORp64/s1600/Earthling-Society-Stations-of-the-Ghost.jpg" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Stations Of The Ghost</td></tr>
</tbody></table>
Earthling Society werd in 2004 opgericht in Blackpool, Engeland, door Fred Laird, David Fyall en Jon Blacow. Allen deelden dezelfde muzikale smaak van de 60's psychedelica en 70's krautrock en progressieve rock. Ze bouwden zelf een primitieve 8-track opname studio in een hoek van een leegstaande glasfabriek en begonnen hun muziek op te nemen. Dat zou uitmonden in hun debuut CD "Albion", die in 2005 eerst via het Mylodon records label uit Santiago, Chili verscheen en later dat jaar door het Duitse Nasoni records, uit Berlijn, heruitgebracht werd, zowel op CD als op LP.<br />
Hun volgende CD "Plastic Jesus And The Third Eye Blind" verscheen een jaar later via datzelfde Nasoni label en in 2007 werd de CD "Tears Of Andromeda, Black Sails Against The Sky" eveneens via Nasoni uitgebracht. Daarna stapte de band over naar het 4Zero records label uit Londen en maakte de CD's "Beauty And The Beast" (2008), de laatste CD waar basgitarist David Fyall op mee speelt en "Sci-Fi Hi-Fi" (2009), met basgitarist Steve Roberts en keyboards speler Joe Orban als nieuwe leden.<br />
<br />
"Stations Of The Ghost" is de zesde CD van de band en ook deze keer is die via het 4Zero records label uitgebracht, met weer een andere basgitarist (Luis Gutarra). De CD bevat 7 songs, waarvan het openings- en tevens titelnummer "Stations Of The Ghost" het kortst duurt. Het is een rustig symfonisch stukje muziek, dat een ruimtelijke sfeertje uitademt. Daarna begint het pas echt, want "Dark Horizons" is een lekker progressief nummer met een up-tempo en flink wat spacerock invloed.<br />
Het 9 minuten durende "The Last Hurrah", waar je voor het eerst de zangkwaliteiten van Fred Laird hoort, begint psychedelisch, maar na enkele minuten stapt de band over in het maken van progressieve en symfonische rock, waarna ze weer terug schakelen naar het psychedelische gedeelte.<br />
"Child Of Harvest" is het langste nummer van de CD (14.26 minuten), een progressieve psychedelische rock song, die met de nodige tempowisselingen gespeeld wordt en de band is hier op zijn best, hoewel ik niet kan zeggen, dat er mindere nummers op de CD staan. Dan volgt er een kort progressief psychedelisch instrumentaal nummer "The Halloween Tree", dat gevolgd wordt door het 13.30 minuten lange "Night Of The Scarecrow", een progressieve hardrock song, waarin de duistere kant van de muzikanten naar boven komt en ook dit nummer is van de benodigde tempowisselingen voorzien. Met "Lola Daydream", een eveneens instrumentaal progressief nummer sluit Earthling Society deze fantastische CD op een waardige manier af.<br />
<br />
Carry Munter<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhlMu_35BsDbVhQGQ1BjjtP97ZV2eXYCs6jcxuSNuu4_ykkQz71pSIb8oHueA7vJ82LhWyv4qkGUmNDAK9RK3hxgoaPx0X7_LC7VCf1_EM4foqHQ5yjhUYqpUVbVRHeas8u5_qnj0BmhG8/s1600/4.gif" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhlMu_35BsDbVhQGQ1BjjtP97ZV2eXYCs6jcxuSNuu4_ykkQz71pSIb8oHueA7vJ82LhWyv4qkGUmNDAK9RK3hxgoaPx0X7_LC7VCf1_EM4foqHQ5yjhUYqpUVbVRHeas8u5_qnj0BmhG8/s1600/4.gif" /></a></div>
<br />de reviewershttp://www.blogger.com/profile/10258355934878073136noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8715351417260873418.post-86785317619096700872011-11-26T10:54:00.001-08:002011-11-26T11:10:53.992-08:00Review: Variations - Hundreds - 2011<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh29imontUJD7ceEuHF4CjE9GFuIZcUYC75MorHdK65fJMwPppGT-ic_p6dfTYCJvQXWhU14qpB6CeGUM2UgJmltIo42000QaDU9_U3xW4nha53ZCaGdRYAtMBAfPEAskw4IyOWddlqTzI/s1600/hundreds-variations.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="190" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh29imontUJD7ceEuHF4CjE9GFuIZcUYC75MorHdK65fJMwPppGT-ic_p6dfTYCJvQXWhU14qpB6CeGUM2UgJmltIo42000QaDU9_U3xW4nha53ZCaGdRYAtMBAfPEAskw4IyOWddlqTzI/s320/hundreds-variations.jpg" width="190" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Hundreds - Variations - 2011</td></tr>
</tbody></table>
Het eerder op dit blog besproken album "Hundreds" van het gelijknamige broer/zus duo Philipp en Eva Milner heeft een bijzonder vervolg gekregen. Niet zelden verschijnen er remixes van eerder uitgebrachte songs maar de aanpak voor "Variations" is hiermee (gelukkig) niet te vergelijken. Het succes van "Hundreds" viert de band met 10 bewerkingen/interpretaties van songs op het eerdere debuutalbum door bevriende bands en labelgenoten Bodi Bill en Einar Stray en acts als Get Well Soon, Small Panthers en Sheahan Drive. Het resultaat is ronduit verrassend te noemen.
<br />
<br />
Opener "I Love My Harbour", door Small Panthers is zo mogelijk nog "dromiger" als het origineel en ik ben zeer verrast. Het is namelijk gewoon een prachtige uitvoering! Meer "pop", op een smaakvolle manier.<br />
<br />
Het akoestisch startende "Fighter" is vrijwel onherkenbaar en geheel "eigen" gemaakt door Rue Royale. En met succes want ook deze uitvoering doet op zijn manier niet onder voor het origineel. En dat is knap wanneer je muziek van iemand anders speelt.<br />
<br />
Het van origine Eurythmics achtige "Song for a Sailor" is zo mogelijk nog onherkenbaarder geworden. De versie door Monta is een slepende, in het tweede deel met zwaar overstuurde gitaarklanken doorspekte, hometaped uitvoering.<br />
<br />
Het door Sheanan Drive uitgevoerde "Wait For My Racoon" laat zelfs de originele zanglijn volledig los. Helaas, zou ik zeggen. De Hundreds uitvoering is in geen velden of wegen meer te bekennen. Dat kun je natuurlijk ook als positief opvatten, maar naar mening is dat hier niet het geval.<br />
<br />
De Hundreds single en zesde track op dit album "Happy Virus" kreeg een behandeling door Phon.o. Hier is de stem van Eva voor het eerst weer te bewonderen. De remix blijft vrolijk, zoals het origineel, met xylofoon doordrongen klanken die behoorlijk op de voorgrond treden. Een geslaagd resultaat.<br />
<br />
"Grab The Sunset" door Styrofoam neemt als basis de elektronische benadering van Hundreds zelf maar maakt er een soort clubmix van die tot mijn verbazing toch spannend blijft tot het einde.<br />
<br />
De Noorse Einar Stray neemt "Little Heart" voor zijn rekening en maakt er een kwetsbare, sfeervolle bewerking van zonder ver van het origineel af te wijken.<br />
<br />
Op "let's Write The Streets" hoor je voor het eerst de stem van Eva samen met een mannelijke stem in de uitvoering van Get Well Soon die de muziek van broer en zus Milner goed heeft begrepen. De sfeer van het origineel keert in deze versie terug maar toch met een "twist" die het allemaal interessant houdt.<br />
<br />
"Solace", voor mij het hoogtepunt op "Hundreds", is de afsluiter van "Variations". Touchy Mob maakt er een behoorlijk experimentele versie van die voor mij de sfeer van het origineel helaas teniet doet. Vooral de sterk ritmische benadering laat niets over van het originele refrein. Halverwege raak ik mijn aandacht kwijt. De tot 8 minuten gerekte versie is voor mij de enige teleurstelling op dit album.<br />
<br />
Tijdens het beluisteren van "Variations" grijp ik regelmatig terug naar de originele "Hundreds" en ervaar ik opnieuw de kwaliteit van dit debuutalbum.<br />
<br />
Voor iedereen die "Hundreds" warm heeft onthaald biedt "Variations" een zeer geslaagde toegift.<br />
<br />
Het album komt 5 december uit onder het Sinnbus label.<br />
<br />
Eric Krull<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVvuYJiQLkmOeEd-2Gwbpdibl6veSMxSlb1CjwJBnQWvGiKK_2znYQY5nNAAzNW8J2Az9yr-J4BSZL5ebcVbIDk9uOn39ambrF-A6tQM5sBU9TGLS7FVdTB1f9LqKfaanEfOKRzjFLnPw/s1600/3-half.gif" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVvuYJiQLkmOeEd-2Gwbpdibl6veSMxSlb1CjwJBnQWvGiKK_2znYQY5nNAAzNW8J2Az9yr-J4BSZL5ebcVbIDk9uOn39ambrF-A6tQM5sBU9TGLS7FVdTB1f9LqKfaanEfOKRzjFLnPw/s1600/3-half.gif" /></a></div>de reviewershttp://www.blogger.com/profile/10258355934878073136noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8715351417260873418.post-10781747308431114602011-10-28T14:11:00.000-07:002011-10-28T14:11:35.300-07:00Review: Docile - Ivy Garden Of The Desert - 2011<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihNDgAQ6WvUSzrKkmfU02nJb-3i3acTbIdjgdzNXEjHdwXQIxW5oEbGg2ILdyamHPjYrfQr-9HkUF8UucwThyphenhyphenVcOzKz2nAnNbUpq1__S29jANmY64Z6vkGcodG28qfVSrasBRcMT6uD8Q/s1600/docile-ivy-garden.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihNDgAQ6WvUSzrKkmfU02nJb-3i3acTbIdjgdzNXEjHdwXQIxW5oEbGg2ILdyamHPjYrfQr-9HkUF8UucwThyphenhyphenVcOzKz2nAnNbUpq1__S29jANmY64Z6vkGcodG28qfVSrasBRcMT6uD8Q/s1600/docile-ivy-garden.jpg" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Docile - Ivy Garden Of The Desert</td></tr>
</tbody></table>
Ivy Garden Of The Desert, uit het noorden van Italië, ontstond in 2008 toen Paul - basgitaar, Andrea - drums en percussie en Diego - gitaar en zang, gingen samenspelen en besloten hun eigen muziek te gaan maken, die geïnspireerd werd door hun kijk op de wereld, hun dromen, hun verlangens en de muziek die hun hart had veroverd. De band probeert zoveel mogelijk hun eigen geluid daarin te creëeren en nieuwe muziekvormen te ontwikkelen met invloeden van o.a. Kyuss, Fu Manchu, Nebula, Motorpsycho, Monster Magnet, Toner Low en andere stoner-doom bands.<br /><br />"Docile" is de eerste van 3 EP's die samen een trilogie vormen en bevat 4 nummers, die in maart en april 2011 zijn opgenomen. De CD start met "Ivy", een instrumentaal nummer, dat in een vrij rustig tempo begint en na enkele minuten langzaam over gaat in een steviger ritme met ruiger gitaarwerk, waaraan een dosis doom is toegevoegd, zodat er een optimaal muzikaal effect wordt bereikt.<br />In het volgende nummer "Enchanting Odyssey", dat de band op Youtube heeft geplaatst, hoor ik het vervolg daarvan. Het nummer bevat zang en wordt in een stevig, maar rustig tempo gespeeld, waarmee de band me weet te overtuigen van hun kwaliteiten. "Hang Glider" verrast me aangenaam doordat er wordt begonnen met prachtig cello spel waardoor ik het idee krijg dat de band ook klassiek hun mannetje staat. Het vervolg van dit nummer bevestigt mijn ideeën over de prima kwaliteiten van de band. Deze fantastische song is akoestisch en wordt in een langzaam tempo gespeeld, waarbij het ritme van de akoestische gitaar, de zang en de cello het nummer maken. De laatste van de 4 nummers heet "I" en is een stevige stoner-doom rock song, die de band in een slepend tempo speelt, waardoor ik min of meer in de muziek gezogen wordt en ik merk daarbij op dat het niet mogelijk is mijn hoofd stil te houden.<br /><br />Ivy Garden Of The Desert heeft met deze prima debuut EP een lekker stuk muziek uitgebracht, dat elke stoner-doom rock liefhebber zal weten te waarderen en geeft me een vrij goed idee wat ik van de toekomstige 2 CD's kan verwachten.<br />
<br />
Carry Munter<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVvuYJiQLkmOeEd-2Gwbpdibl6veSMxSlb1CjwJBnQWvGiKK_2znYQY5nNAAzNW8J2Az9yr-J4BSZL5ebcVbIDk9uOn39ambrF-A6tQM5sBU9TGLS7FVdTB1f9LqKfaanEfOKRzjFLnPw/s1600/3-half.gif" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVvuYJiQLkmOeEd-2Gwbpdibl6veSMxSlb1CjwJBnQWvGiKK_2znYQY5nNAAzNW8J2Az9yr-J4BSZL5ebcVbIDk9uOn39ambrF-A6tQM5sBU9TGLS7FVdTB1f9LqKfaanEfOKRzjFLnPw/s1600/3-half.gif" /></a></div>
<br />de reviewershttp://www.blogger.com/profile/10258355934878073136noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8715351417260873418.post-8107045403846955752011-10-23T05:52:00.000-07:002011-10-24T14:13:27.420-07:00Review: Crossroad Man - Daturana - 2011<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiT1kjhtagdIvLwEb4c4It9CEUr0QxBWf81gLc_63K8dHQj2X2_IYNuEGil7cZ_e1WcSxAzEIeVK5dxCpLjad8Yk34SUF5FgSUvaoVb-EErDtbF1Vs-ZywvSYGcV6lYIuAFNyS5r1nMR1o/s1600/daturana.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiT1kjhtagdIvLwEb4c4It9CEUr0QxBWf81gLc_63K8dHQj2X2_IYNuEGil7cZ_e1WcSxAzEIeVK5dxCpLjad8Yk34SUF5FgSUvaoVb-EErDtbF1Vs-ZywvSYGcV6lYIuAFNyS5r1nMR1o/s1600/daturana.jpg" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Daturana - Crossroad man - 2011</td></tr>
</tbody></table>
De Duitse band Daturana werd in het voorjaar van 2003 opgericht als een psychedelic rockcover band. De groep komt uit Battenburg, Eder, dat ten noorden van Hessen ligt en bestaat uit: Gunar Mützlitz - zang, Medhi Ghanbar - sologitaar, Simon Kramer - keyboards, Philipp Wolf - drums en Franz-Josef Barth - basgitaar.<br />
Daturana is sterk beïnvloed door de muziek van onder andere The Doors en Pink Floyd en na enige jaren covers te hebben gespeeld, begon de band hun eigen composities te maken en creeërde een geheel eigen stijl, die een mix is van rock, blues en psychedelische muziek.<br />
In 2009 bracht de band hun debuut CD / LP uit via het Nasoni Records label uit Berlijn, getiteld "Ghosts In The Flowers", waarop 11 songs staan en de reakties uit de underground rock scene waren daarop behoorlijk positief. "Crossroad Man" uit 2011 is de opvolger van hun eerste CD / LP en bevat slechts 7 nummers, waarin de band zich de vraag heeft gesteld of er een limiet aan hun muziek is en overschrijdt mede daardoor hun grenzen.<br />
Het openingsnummer van de CD heet "Insane Pain", dat rustig begint, maar geleidelijk aan steviger wordt, een lekker swingend ritme heeft en, nadat de schitterende zang daar aan is toegevoegd, fantastisch klinkt.<br />
Aan de zang hoor ik meteen iets opmerkelijks en dat is het feit, dat deze grote overeenkomst toont met die van Jim Morrisson, zodat je al gauw een vergelijking begint te maken, tussen Daturana en The Doors.<br />
In de volgende song, de titelsong van de CD, "Crossroad Man", komt Jim voor mijn geestesoog weer tot leven, zo sterk is de overeenkomst en ook de muziek, die de band in deze song maakt, lijkt waanzinnig veel op die van The Doors.<br />
Vervolgens krijg ik een rustig nummer te horen, getiteld "Melody" en daarin begint steeds meer de vraag rijzen, of Jim Morrisson wel echt gestorven is, of onder een andere naam, Gunar Mützlitz, verder leeft in Duitsland.<br />
"Down The Street", een stevige rocksong met verschillende tempowisselingen en een psychedelisch karakter is de volgende song en hierin neigt de muziek zelfs naar spacerock, waarbij er ook tijd is gemaakt voor sferische klanken.<br />
In "Spanish Blues" hoor ik reggae tonen en blues gemixt mijn gehoorgang binnen komen met een lichte oosterse ondertoon, maar dan wel met een symfonische inslag.<br />
Dat de band ook instrumentaal hun mannetje staat is te horen in het lange symfonische psychedelische "Secrets Of Purple Sky", dat voor mij het beste nummer van de CD is.<br />
Het laatste nummer heet "The Sea" en dit begint met het ruisen van de zee, dat voort kabbelt in een rustig tempo met dito zang en me hier en daar aan de Nederlandse band De Dijk doet denken.<br />
Daturana heeft met "Crossroad Man" een fantastische CD afgeleverd, die weliswaar gekenmerkt wordt door hoorbare overeenkomsten met de muziek van The Doors, maar waarop de band toch een eigen sound heeft weten te creeëren.<br />
<br />
Carry Munter<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjeWgZ_eTyDzl07ix_8WI7TSsSDH_TitXzF5BT3oSa8htgCpwvIhWktqG4Mr3PEVTcXbDpsdAoe03ZYSVeCf5PU8M_J1o749NVox9dK2eE6iTn2ppjOhGwed4rL2sv4LrLFM7GStzUtizk/s1600/4.gif" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjeWgZ_eTyDzl07ix_8WI7TSsSDH_TitXzF5BT3oSa8htgCpwvIhWktqG4Mr3PEVTcXbDpsdAoe03ZYSVeCf5PU8M_J1o749NVox9dK2eE6iTn2ppjOhGwed4rL2sv4LrLFM7GStzUtizk/s1600/4.gif" /></a></div>
<br />de reviewershttp://www.blogger.com/profile/10258355934878073136noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8715351417260873418.post-58554644145340520492011-10-02T02:00:00.000-07:002011-10-03T10:44:41.619-07:00Review: Gordon Fights - Gordon Fights - 2011<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxAGEntn1iYa_pYjboSq9NhoRWJgPfO5eGoBY2JRGG8Xw60k3xMuIu5vuVWxgYdrue8U18e0sqTucXwO-9qESJmPWhq6Xc9CoWrfahO23ohYByAmMtpmEGLmLxhNeFdL99HJW1DnKGfPM/s1600/gordon_fights.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxAGEntn1iYa_pYjboSq9NhoRWJgPfO5eGoBY2JRGG8Xw60k3xMuIu5vuVWxgYdrue8U18e0sqTucXwO-9qESJmPWhq6Xc9CoWrfahO23ohYByAmMtpmEGLmLxhNeFdL99HJW1DnKGfPM/s1600/gordon_fights.jpg" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Gordon Fights 2011</td></tr>
</tbody></table>Gordon Fights werd in de zomer van 2008 te Stockholm, Zweden, opgericht en muzikaal beïnvloed door bands en muzikanten als Otis Redding, Jefferson Airplane, The Stooges, Lynyrd Skynyrd, Kuyss en Sonic Youth. Binnen korte tijd had de band een goede live reputatie opgebouwd en deelde het podium met o.a. Graveyard, Bombus en The Movement.<br />
<br />
Hun debuut CD "Gordon Fights" uit 2011, die via het Transubstans label uitgebracht is, bevat 10 eigen composities. Het openingsnummer, "As I Please", klinkt me meteen als muziek in de oren, want het begint met een lekker stevig ritme, dat in up-tempo gespeeld wordt en naar de hardrock neigt, met daarin een plotselinge tempowisseling, zodat het meer een progressieve popsong wordt, om vervolgens terug te keren naar de hardrock. "Birds & Flowers" is pure hardrock in zeventiger jaren stijl en klinkt net als de vorige song prima en ook het volgende nummer "I'm Gonna Wait" is een prima rocksong en deze keer hoor ik, mede door de zang die enigszins op die van Paul Rodgers lijkt, overeenkomsten met de muziek van The Free. Dan volgt er weer zo'n prima rocksong, getiteld "Dance Quite Well" en ik hoor de jaren zeventig hierin ook volledig terugkomen.<br />
De bluesy progrocksong "Brothers & Sisters" past precies in het seventies sfeertje, waar ik dankzij de band in terecht ben gekomen en ik vind dit eveneens een heerlijk nummer om naar te luisteren.<br />
Terug naar de hardrock met "Time Machine" en dit is een stevige up-tempo song, met verrassend genoeg enige spacerock invloeden en een hypnotiserend ritme tussendoor en een onverwachts einde.<br />
Nog een stukje onvervalste rock krijg ik voorgeschoteld in het nummer "No Rope Around Me" en dan volgt er een soort gospelrockachtige song, die "Little Darling" heet, waarin handgeklap het nummer vanaf het begin spannend mee maakt.<br />
Gordon Fights weet me opnieuw te verrassen en wel met het psychedelische progressieve "Warrior", dat ik vanaf de start van de song al meteen het beste nummer van de CD vind en weer neigt de zang naar die van Paul Rodgers en ik besluit, mede door het fantastische ritme, de muziek een stukje harder te zetten en het opnieuw te beluisteren, want hier wordt ik echt blij van.<br />
Het laatste nummer heet "Parasite" en dit is weer een lekker in het gehoor klinkende rocksong, waarin de nodige tempowisselingen zitten en een overgang naar de progrock, die ik niet had verwacht.<br />
De CD van Gordon Fights is er één die in de jaren 70 gemaakt zou kunnen zijn en de band is er prima in geslaagd me hiervoor warm te laten lopen.<br />
<br />
Transubstans 2011 <br />
<br />
Carry Munter<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVvuYJiQLkmOeEd-2Gwbpdibl6veSMxSlb1CjwJBnQWvGiKK_2znYQY5nNAAzNW8J2Az9yr-J4BSZL5ebcVbIDk9uOn39ambrF-A6tQM5sBU9TGLS7FVdTB1f9LqKfaanEfOKRzjFLnPw/s1600/3-half.gif" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVvuYJiQLkmOeEd-2Gwbpdibl6veSMxSlb1CjwJBnQWvGiKK_2znYQY5nNAAzNW8J2Az9yr-J4BSZL5ebcVbIDk9uOn39ambrF-A6tQM5sBU9TGLS7FVdTB1f9LqKfaanEfOKRzjFLnPw/s1600/3-half.gif" /></a></div>de reviewershttp://www.blogger.com/profile/10258355934878073136noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8715351417260873418.post-50111597230672697622011-10-01T04:19:00.000-07:002011-10-02T04:26:41.197-07:00Review: Sungrazer - Sungrazer - 2011<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhT65dwn40vXq_8Pwbs4ZBS9FkfeHdwYzii1yp66W7PNxjKPSuwPKOjO-llJ_camMI5mtuiq0_NmiHSZI8B82NS4uxGrlmVNep3JuKJBk-D5kmtfAb31VQrgHN38-y3-CSV2m7nnWPhX6w/s1600/sungrazer-if.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhT65dwn40vXq_8Pwbs4ZBS9FkfeHdwYzii1yp66W7PNxjKPSuwPKOjO-llJ_camMI5mtuiq0_NmiHSZI8B82NS4uxGrlmVNep3JuKJBk-D5kmtfAb31VQrgHN38-y3-CSV2m7nnWPhX6w/s1600/sungrazer-if.jpg" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Sungrazer 2011</td></tr>
</tbody></table>“Sungrazer” is titel van de gelijknamige debuut CD van de uit Limburg, Nederland, afkomstige band, die uit 3 man bestaat en in 2009 werd opgericht. In dat zelfde jaar werden ook 5 van de 6 nummers van hun CD opgenomen, terwijl de laatste uit 2010 stamt. De band liet zich beïnvloeden door de rock muziek van de jaren 70 en door stoner rock bands als bijvoorbeeld Colour Haze uit Duitsland.<br />
<br />
Het eerste nummer van de CD heet “If” en hierin hoor ik meteen hoe groot de invloed van Colour Haze op hun spel is. Vrij relaxte, maar toch stevige klanken komen mijn oren binnen en de prima zang daarbij, maakt het geheel tot een prettige belevenis. De song gaat vloeiend over in “Intermezzo”, dat in 2010 opgenomen werd en lichtelijk psychedelisch begint, maar doordat er in dit nummer gebruik wordt gemaakt van een saxofoon, krijgt dit een jazzy uitstraling. Ook dit nummer loopt moeiteloos over in het volgende, dat rustig begint en de zang van “Somo” wel iets weg heeft van die van het Belgische Hypnos 69, dat ook een band van hetzelfde label is, maar toch hoor ik ook duidelijk eigen inbreng in dit nummer, dat naar mate het vordert, langzamerhand steeds steviger wordt en tegen het einde tot een climax komt. Vervolgens “Common Believer”, weer een lekkere stoner song met een up-tempo ritme en daarna “Zero Zero”, dat tegen de hardrock aanleunt. “Mountain Dusk” is de titel van het laatste nummer van de CD en ook dit is weer zo’n typische stoner song, die de CD op waardige wijze afsluit.<br />
<br />
“Sungrazer” is een sterk debuut van deze Limburgse band, die in de korte tijd dat ze bestaat, een prima stukje muziek aflevert.<br />
<br />
Elektrohash 2011<br />
<br />
Carry Munter<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVvuYJiQLkmOeEd-2Gwbpdibl6veSMxSlb1CjwJBnQWvGiKK_2znYQY5nNAAzNW8J2Az9yr-J4BSZL5ebcVbIDk9uOn39ambrF-A6tQM5sBU9TGLS7FVdTB1f9LqKfaanEfOKRzjFLnPw/s1600/3-half.gif" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVvuYJiQLkmOeEd-2Gwbpdibl6veSMxSlb1CjwJBnQWvGiKK_2znYQY5nNAAzNW8J2Az9yr-J4BSZL5ebcVbIDk9uOn39ambrF-A6tQM5sBU9TGLS7FVdTB1f9LqKfaanEfOKRzjFLnPw/s1600/3-half.gif" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div>de reviewershttp://www.blogger.com/profile/10258355934878073136noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8715351417260873418.post-88506574322183067662011-08-20T08:17:00.000-07:002011-08-29T12:24:39.765-07:00Review: Nightmare Becomes Reality - Anima Morte - 2011<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgB6Pn9zsUqCH6GJL_xklO8P8KMjWFzFEjyaU7-Af4sdsRsrYindtVE7tsu84UJtWMHFKNw_3StIB2grfxlW-fdVefcumUOmxEyQq-ABykFgt9HV5op1SxQascso7j6APqdNN1AXtgdntU/s1600/anima-morte.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgB6Pn9zsUqCH6GJL_xklO8P8KMjWFzFEjyaU7-Af4sdsRsrYindtVE7tsu84UJtWMHFKNw_3StIB2grfxlW-fdVefcumUOmxEyQq-ABykFgt9HV5op1SxQascso7j6APqdNN1AXtgdntU/s1600/anima-morte.jpg" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Nightmare Becomes Reality</td></tr>
</tbody></table>De Zweedse band Anima Morte, die sinds 2007 CD’s uitbrengt, heeft een nieuwe CD, getiteld “The Nightmare Becomes Reality”, hun 2e officiële release nadat hun debuut CD 2 maal uitgebracht werd; de eerste maal in 2007 via Dead Beat Media en in 2011 via Transubstans.<br />
<br />
De band speelt instrumentale progressieve rock, geïnspireerd door de klassieke Italiaanse horror soundtracks, die beroemd werden door bands en artiesten als Goblin, Fabio Frizzi en Ennio Morricone, maar ook door bands uit de jaren 70 zoals King Crimson, ELP en Rick Wakeman en natuurlijk spelen de mellotron, Hammond orgel en Moog synthesizer daarin een grote rol en hun muziek is een kruising van horror, symfonische en progressieve rock.<br />
<br />
De band bestaat uit: Daniel Cannerfelt – gitaar, Fredrik Klingwall – keyboards, mellotron en Rhodes synthesizer, Stefan Granberg – bouzouki, basgitaar, gitaar en keyboards en Teddy Möller – drums.<br />
De CD bevat 11 nummers, waarvan het slechts 31 seconden durende openingsnummer “Voices From Beyond” meteen al erg duister begint met gehuil en angstkreten en die sfeer wordt in “Corridor Of Blood” goed vastgehouden. Zware donkere soms agressieve tonen maken in dit nummer de dienst uit, waarbij de band toch ook het symfonische aspect niet vergeet en de goed gebruikte tempowisselingen houden het geheel uitermate spannend.<br />
Het vervolg in “The Revenant” is een stukje luchtiger, maar dreigend genoeg om in de juiste stemming te blijven en ook dit is een schitterend nummer. “Contamination” heeft grotendeels de zelfde melodielijn en borduurt verder op het voorgaande en ik vraag me af, waarom de band deze nummers niet aan elkaar heeft gemaakt tot 1 lang nummer. In “Passage Of Darkness” wordt de muziek nog toegankelijker en dit is een vrij complex nummer, waarin de drum in één tempo gespeeld wordt, tot de band op een bepaalt punt besluit er even wat experimentelere klanken in door te laten klinken, om vervolgens terug te keren naar de basis. “Solemn Graves” is een prachtig symfonisch nummer, waarin zelfs vrij vrolijke klanken voorkomen en ik bespeur weinig meer van de zwaarmoedige muziek uit het begin. Ook in “Delirious” dat daar op volgt, krijg ik een stuk muziek te horen, dat weliswaar hier en daar iets donkerdere klanken heeft, maar toch vrij algemeen klinkt. Met “Feast Of Feralia” keert de band eindelijk terug naar het zwaardere en ik ben meteen weer een stuk alerter, want dit is de muziek, die ik de hele CD hoopte te horen. Dan is het tijd voor het titelnummer en deze begint dreigend, maar verzandt toch weer in een “twaalf in een dozijn” nummer en voegt in feite niets toe. Het langste nummer van de CD heet “Things To Come” en heeft enkele tempowisselingen, waardoor er ruimte gemaakt wordt om van sfeer te veranderen. Hier en daar hoor ik klassieke invloeden en er zit een prima pianospel tussen, waarna er een dreigende sfeer ontstaat, maar dit wordt helaas weer niet vastgehouden en ik merk dat ik daardoor steeds meer contact met de muziek begin te verliezen.<br />
Het laatste nummer heet “The Dead Will Walk The Earth” en is een vrij eentonig nummer, dat me langzaam in een lichte trance brengt en is één van de betere van de CD, die over het geheel genomen prima klinkt, maar naar mijn mening wel spannender had gemogen.<br />
<br />
Transubstans 2011<br />
<br />
Carry Munter<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgn_me7hsnD3ftxHD9WBZ5C84RrbQMBX5OrdR9-Kzuj-A4UgRJhEdT8W60WjsakTG6VHMWnLM8vG8HjQiT0s5aBo01Jh-_V1_lVpW4DTv-hz9Dj2mzJO9ARfr2SGahWfAEzhw2MtO_Od_w/s1600/3.gif" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgn_me7hsnD3ftxHD9WBZ5C84RrbQMBX5OrdR9-Kzuj-A4UgRJhEdT8W60WjsakTG6VHMWnLM8vG8HjQiT0s5aBo01Jh-_V1_lVpW4DTv-hz9Dj2mzJO9ARfr2SGahWfAEzhw2MtO_Od_w/s1600/3.gif" /></a></div><br />
de reviewershttp://www.blogger.com/profile/10258355934878073136noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8715351417260873418.post-39118109508714112022011-07-12T13:18:00.000-07:002011-07-12T13:18:31.308-07:00Review: Fly From Here - Yes - 2011<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbyyoHAiZFRGRw13R11T-nBlvyq5m6A_LEuin9r6TNvdAzIeCNRIBQhW9Eh_d0IyveOAilFg0wCsifgMUvOD5y2mn-LltjNLqNJoJhg0HtTvZoCdDYE0QPKesIWo11w7TWfTM-8PnodEo/s1600/yes-fly-from-here.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbyyoHAiZFRGRw13R11T-nBlvyq5m6A_LEuin9r6TNvdAzIeCNRIBQhW9Eh_d0IyveOAilFg0wCsifgMUvOD5y2mn-LltjNLqNJoJhg0HtTvZoCdDYE0QPKesIWo11w7TWfTM-8PnodEo/s1600/yes-fly-from-here.jpg" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Fly From Here - Yes - 2011</td></tr>
</tbody></table>Een Yes album zonder zanger Jon Anderson is even wennen maar werd al eerder, in 1980, een feit met "Drama" waar Trevor Horn de vocalen voor zijn rekening nam. Vooral op "Machine Messiah" liet Horn horen dat hij die rol aankon, ook al was niet iedere fan er even blij mee. 21 jaar later is Horn de producer van "Fly From Here" en neemt de Canadees Benoit David de leadzang voor zijn rekening. (Horn is nog wel als background vocalist te horen) Benoit werd "ontdekt" door Yes bassgitarist Chris Squire via YouTube filmpjes van de Yes tribute band "Close To The Edge" waarin Benoit deelnam als leadzanger.<br />
<br />
Het album, met opnieuw artwork van Roger Dean, opent met de suite "Fly From Here". De suite maakt duidelijk dat Yes ook in 2011 nog steeds een prog-rock band in hart en nieren is. De overture zorgt dat je meteen in de juiste sfeer raakt, hints naar de jaren 70 en 80 Yes zijn duidelijk aanwezig al komt dit ook door de productie die wat mij betreft bij Horn in uitstekende handen is. Part I "We Can Fly" is een sfeervolle track met melodieuze vocale en instrumentale partijen waar Steve Howe lustig overheen soleert. Part II "Sad Night At The Airfield" bevat gitaarpartijen die me sterk aan Pink Floyd's "Marooned" van "The Devision Bell" doen denken. Het akoestische intro, de prachtige zanglijnen, het subtiele gebruik van keyboard, kortom het totaal maakt de track van uitzonderlijke kwaliteit. Maar ook Part III "Madman At The Screens" Is een hoogtepunt. Heftige en subtiele passages wisselen elkaar af zodat je aandacht geen seconde verslapt. Yes in topvorm! Benoit stem past er perfect in. Ook hier weer het jaren 70 gevoel qua sound. Het volgende Part IV "Bumpy Ride", is een (bijna) instrumentale up-tempo track die helaas te kort duurt want de heren leven zich hier heerlijk uit. Al na 2 minuten gaat het over in Part V "We Can Fly Reprise". Conclusie: de 23 minuten minuten durende suite is een nieuw hoogtepunt in het repertoire van de band.<br />
"The Man You Always Wanted Me To Be" steekt hier een beetje bleekjes bij af, ook na meerdere malen beluisteren. Dat wil nog niet zeggen dat het een matig nummer is maar zegt meer over het niveau van het materiaal dat er aan vooraf ging. Een volgend hoogtepunt is het bijzondere "Hour Of Need" met zijn prachtige melodieuze zanglijn en werkelijk schitterend, half begeleidend en half solerend, gitaarwerk. Het is opnieuw de som der delen die het nummer zo bijzonder maakt.<br />
In het achterhoofd komt hier de vraag op (voor het eerst) hoe het zou klinken wanneer het werd gezongen door Jon Anderson. Maar eigenlijk is die vraag overbodig want Benoit's stem klinkt gewoon prachtig en volledig op zijn plaats in dit nummer. "Solitare" is een akoestische gitaarsolo die er mag zijn en 3 minuten interessant blijft. Het bijna 7 minuten durende "Into The Storm" heeft opnieuw prachtige harmonieën, een sterke gitaarsolo en tempowisselingen en is daardoor een waardige afsluiter.<br />
<br />
"Fly From Here" is een modern album met duidelijke hints naar de Yes van de jaren 70 en begin 80 maar de band heeft duidelijk niet de bedoeling gehad zichzelf te willen herhalen. Het is geen "Close To The Edge". Het is minder complex, daardoor toegankelijker. Minder heftig dan 90125. Belangrijker is dat de heren van Yes, die toch al redelijk op leeftijd beginnen te raken, nog steeds geïnspireerde muziek weten te maken van een niveau waar je als luisteraar alleen maar erg happy van kan worden. Van hoeveel bands die al meer dan 40 jaar bestaan kun je dat zeggen?<br />
<br />
Eric Krull<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgq2TNDRopuYrK2HY-NXn1xxonHzOnvyp4CdpHtFSNMbjcfOxcJMxsyXbMKEQhI1LwgZF_OHihpM-eJ0w9KfdzDAAFZT7poOw1trm_cjWoNvM8H1gYZkwjEOpgk5NKPBhdHGpVICkZSmMs/s1600/4.gif" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgq2TNDRopuYrK2HY-NXn1xxonHzOnvyp4CdpHtFSNMbjcfOxcJMxsyXbMKEQhI1LwgZF_OHihpM-eJ0w9KfdzDAAFZT7poOw1trm_cjWoNvM8H1gYZkwjEOpgk5NKPBhdHGpVICkZSmMs/s1600/4.gif" /></a></div>de reviewershttp://www.blogger.com/profile/10258355934878073136noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8715351417260873418.post-14773221329490970112011-07-10T04:01:00.000-07:002011-07-10T04:02:25.738-07:00Review: By The Waters Of Tomorrow - Vespero - 2010<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFkb6Hi8x3AUyrk-7r-0SuxUYVz9m7PVZy3Fhq4-OeghGUpyVueJaBSiSiQPr5QODEMCiRqUvzOHnC6gjQEQRJIsfSvPReuz8bscksSBi2J5pzqWRZQczJb08z5O9lj9F3MP6Xvhs1zsU/s1600/vespero-by_the_waters_of_tomorrow.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFkb6Hi8x3AUyrk-7r-0SuxUYVz9m7PVZy3Fhq4-OeghGUpyVueJaBSiSiQPr5QODEMCiRqUvzOHnC6gjQEQRJIsfSvPReuz8bscksSBi2J5pzqWRZQczJb08z5O9lj9F3MP6Xvhs1zsU/s1600/vespero-by_the_waters_of_tomorrow.jpg" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">By The Waters Of Tomorrow - Vespero</td></tr>
</tbody></table>Vespero werd in 2003 in Astrakhan, zuid-Rusland opgericht en brengt sinds 2004 muziek uit, zowel in eigen beheer, als via maatschappijen. “By The Waters Of Tomorrow”, uit 2010, is hun 3e CD, die via R.A.I.G. verschenen is. In 2007 kwam hun debuut voor het label uit, getiteld “Rito”, die in 2009 gevolgd werd door “Surpassing All Kings”. De band onderging sinds hun oprichting diverse keren bezettingswisselingen en bestaat op deze CD uit: Ivan Fedotov – drums en percussie, Arkady Fedotov – basgitaar, synthesizer, fluit en achtergrond zang, Alexander Kuzolev – gitaar en elektonica en Alexei Klabukov – synthesizer, keyboards en accordeon. Ook spelen Valentin Rulev – viool, Natalya Dosoyevskaya – fluit en Elena Belozyorova – achtergrond zang als gast muzikant op de CD mee, die 9 nummers bevat.<br />
<br />
“By The Waters Of Tomorrow” begint met “Daphne”, een schitterend mix van progressieve en symfonische rock, waarbij ik meteen opmerk, dat hier geschoolde muzikanten aan het werk zijn, die al een tijd ervaring hebben met het maken van dit soort muziek. “Percious” is een vrij lang nummer, dat intrigerend begint en me daardoor als gehypnotiseerd aan de muziek weet te binden. Na enkele minuten verandert het tempo en wordt de muziek beduidend sneller, om vervolgens nogmaals een tempo wisseling te ondergaan en op de achtergrond hoor ik gezang alsof er monniken op de CD meedoen. Dan volgt “Amaryllis”, weer zo’n prima progrock nummer, dat me vanaf de eerste tonen boeit en na een rustige start verder als een sneltrein mijn gehoor binnen scheurt. Het nummer bevat de nodige tempowisselingen, die de muziek een extra dimensie mee geven, waarna het een vrij experimenteel eind heeft. Vervolgens is “Gao Zült” aan de beurt en ook hierin zitten weer versnellingen en vertragingen, zodat het geheel spannend blijft.<br />
Met “Tall Tree” blijft de band op dezelfde weg voortgaan, hoewel dit toch een heel andere sfeer bij me oproept dan voorgaande nummers door de meer hypnotiserende werking van de basgitaar, die in één ritme door het nummer gespeeld wordt. “Punto Fijo” doet me heel sterk aan Ozric Tentacles denken en is een mix van space en progressieve rock en “Pavane Lacryme” is een rustig progressief rock nummer, waarin niet echt veel te beleven is. “Seagulls Sing (When It Rains)” is weer een stuk spannender en ook hierin maakt de band een mix en deze keer is het er één van symfonische en space rock. Het laatste nummer heet “Aurora Borealis” en met dit nummer lijken ze de kunst van het muziek maken van synthesizer virtuoos Vangelis te hebben afgekeken.<br />
<br />
Dat er Rusland ook fantastische muziek gemaakt wordt, bewijst Vespero met deze geweldige CD.<br />
R.A.I.G. 2010<br />
<br />
Carry Munter<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjeWgZ_eTyDzl07ix_8WI7TSsSDH_TitXzF5BT3oSa8htgCpwvIhWktqG4Mr3PEVTcXbDpsdAoe03ZYSVeCf5PU8M_J1o749NVox9dK2eE6iTn2ppjOhGwed4rL2sv4LrLFM7GStzUtizk/s1600/4.gif" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjeWgZ_eTyDzl07ix_8WI7TSsSDH_TitXzF5BT3oSa8htgCpwvIhWktqG4Mr3PEVTcXbDpsdAoe03ZYSVeCf5PU8M_J1o749NVox9dK2eE6iTn2ppjOhGwed4rL2sv4LrLFM7GStzUtizk/s1600/4.gif" /></a></div>de reviewershttp://www.blogger.com/profile/10258355934878073136noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8715351417260873418.post-5884144269738229742011-06-22T08:24:00.000-07:002011-06-22T08:24:54.826-07:00Review: The Veil Of Queen Mab - Hexperos - 2010<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFaxg8Vbr-PnsHUPzbRg4AgdCOIsAY9CfGTKfFWO8IC4lEeEaptKFJeDU6vVVzPvz1291xk35no2Fxr_nXxB7l0ydE553nMwUV8L1GuIQqZoQQ2EYvPmMoRMQyRCM9nlNnrGWrLkhrWGQ/s1600/hexperos.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFaxg8Vbr-PnsHUPzbRg4AgdCOIsAY9CfGTKfFWO8IC4lEeEaptKFJeDU6vVVzPvz1291xk35no2Fxr_nXxB7l0ydE553nMwUV8L1GuIQqZoQQ2EYvPmMoRMQyRCM9nlNnrGWrLkhrWGQ/s1600/hexperos.jpg" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">The Veil Of Queen Mab - Hexperos</td></tr>
</tbody></table>Hexperos werd in 2004 opgericht en is een project van Alessandra Santovito – zang, fluit, dulcimer en Francesco Forgione – dubbele bas, cello, harp, percussie en keyboard, bijgestaan door harpiste Francesca Romana Di Nicola, Alessandro Pensa – viool viola en Manuel Manzitti op bas. De naam Hexperos komt uit de Griekse mythologie en de band heeft hun invloeden uit de Gothic literatuur en muziek, die vol zit met romantiek, mysterieuze sensualiteit, melancholie en steunt op klassieke invloeden. In september 2007 verscheen hun debuut CD “The Garden Of The Hexperides”via het Equilibrium label en “The Veil Of Queen Mab” uit 2010 is daar de opvolger van.<br />
<br />
De nieuwe CD gaat over de Angel - Saksische mythologie en dan met name over de koningin van de dromen en feeën, waarvan de oorsprong waarschijnlijk in de Keltische cultuur ligt. De CD bevat 14 korte nummers en duurt slechts 48 minuten, maar is net als hun debuut een juweeltje. “The Fairy Appears” is het eerste nummer van de CD en hiermee laat Hexperos weten wat me te wachten staat. Prachtige zang verpakt in klassiek aandoende klanken, waarbij de violen en de harp het nummer dragen. Vervolgens “Queen Mab”, dat iets duisters en tragisch over zich heeft door het zware geluid van de cello, die in een langzaam tempo gespeeld wordt en door de daarbij mysterieus klinkende zang, die associaties bij me oproept van opera klanken. Ook “El Velo Azul” roept iets duisters bij me op en deze song wordt eveneens in een langzaam tempo gespeeld, waarbij ik me één van de deelnemers aan een processie waan, als mijn ogen sluit en de muziek op me in laat werken. “Moon Spell” heet de volgende song, waar Keltische klanken de hoofdmoot zijn en ik kan bijna de vrouwen in een cirkel zien dansen, onderwijl hun lied zingend. Nog steeds heeft de muziek iets triests over zich en dat verandert ook in “Summatem Deam” niet, maar in “Diadem Of The Night” begin ik iets meer licht in de duisternis te ontwaren, doordat er hoop doorklinkt in de gespeelde tonen en de zang. In “Summoning Of The Artists” wordt het tempo zelfs al opgewekter en dit zet zich in “A Reason to Live” nog even voort, alhoewel ik hierin toch weer het dreigende begin te horen. “Nocturne” bevat weer de zware klanken van de cello en de duisternis lijkt opnieuw aan kracht te winnen, wat bewaarheid wordt in “Le Lacrime Di Prosperina”. Dan volgt “A Forest”, met een ietwat hoopvollere zang, dat deze lijn blijft volgen en “A Midsummer Night’s Dream”, een instrumentaal stukje klassiek aandoende muziek. “Time Of Spirit” wordt met heldere stem gezongen en de muziek van de dulcimer klinkt, alsof die zo uit een ouderwets speeldoosje gekomen is. Het laatste nummer van “The Veil Of Queen Mab” heet “Asturiana”, een romantisch klinkend stukje muziek, dat de CD waardig besluit.<br />
<br />
Hexperos heeft met deze 14 nummers tellende CD weer een fantastisch stuk muziek afgeleverd, dat ik niet had willen missen. In één woord: geweldig!<br />
<br />
Carry Munter<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgertWPUyReTpWYdgh-HoWC9la9Rsks6_tTc4tNeDGAzCBiniPMSM7GrdixnxGcKH3pvsW0XfbtuIJqZxJBvgh6vvAEGl67wvwJPaGK9j35g2BDtQF6oZwe9jg53kU5uYTI_N0_fyw42EM/s1600/4.gif" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgertWPUyReTpWYdgh-HoWC9la9Rsks6_tTc4tNeDGAzCBiniPMSM7GrdixnxGcKH3pvsW0XfbtuIJqZxJBvgh6vvAEGl67wvwJPaGK9j35g2BDtQF6oZwe9jg53kU5uYTI_N0_fyw42EM/s1600/4.gif" /></a></div>de reviewershttp://www.blogger.com/profile/10258355934878073136noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8715351417260873418.post-44334112769449144052011-06-11T13:29:00.000-07:002011-06-11T13:35:46.225-07:00Review: Apeirophobia - Ifsounds - 2010<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEggJxPZu358nutdG0xjWwjp9YM77C-CJBl9MotSozvEDZzVlmDzOmj5SY7m7qMd9ndhVS5m6gSyeIuj1ZcHvJ3kASO_InnpMXGYKwSkO1nmVmAeuR5QnJbyTpC_0vhe4fAsdM47pfDRrZk/s1600/ifsounds.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEggJxPZu358nutdG0xjWwjp9YM77C-CJBl9MotSozvEDZzVlmDzOmj5SY7m7qMd9ndhVS5m6gSyeIuj1ZcHvJ3kASO_InnpMXGYKwSkO1nmVmAeuR5QnJbyTpC_0vhe4fAsdM47pfDRrZk/s1600/ifsounds.jpg" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Apeirophobia - Ifsounds</td></tr>
</tbody></table>Ifsounds werd in 1993 opgericht onder de naam If en in 2004 kwam hun eerste demo “The Cave” uit, gevolgd in 2005 door “If”. Hun eerste LP “The Stairway” werd in 2006 uitgebracht en de song “I Wish” van de CD behaalde de eerste plaats in de klassieke lijst van http:iacmusic.com, waar hij 2 maanden in bleef staan, terwijl de song “You” genomineerd werd voor de Golden Kayak Award in de easy listening categorie. In 2007 haalden 6 songs van de CD de top 10 van iacmusic.com en werden er nog 2 songs voor de Golden Kayak Award genomineerd, deze keer in de categorie progressieve rock.<br />
Hun volgende CD “Morpho Nestira” zag in 2008 het levenslicht en werd wereldwijd goed ontvangen bij het prog rock publiek en de bladen. Niet alleen de naam If veranderde in september 2009 in Ifsounds, maar ook de samenstelling van de band onderging een verandering en nog die zelfde maand kwam de video “Midsummer Raving” uit. Begin 2010 werd het nummer “Oceans of Time” gedoneerd voor de CD “Songs For Haiti – Relief Through Music”, waarvan de opbrengst voor de slachtoffers van de ramp in Haiti bestemd was. Melodic Revolution Records bracht vervolgens in juni 2010 “If …Sounds” uit als afsluiter van het tijdperk If en in oktober van dat jaar hun CD “Apeirophobia”(Angst voor de oneindigheid).<br />
<br />
De nieuwe CD bevat 5 nummers en duurt 50 minuten en de eerste song “Anima Mundi” laat me meteen weten, wat ik van de muziek kan verwachten. Melodische progressieve rock waarin de nodige tempowisselingen zitten in een up-tempo gespeeld met een heldere zang van zangeres Elena Ricci en een op Spaanse gitaar gespeeld klassiek aandoend eind. Het volgende nummer, “Summer Breeze”, begint heel rustig en ingetogen met een knap stukje keyboard, waarna de gitaar het over neemt en de zang zich bij het geheel voegt. In deze song klinkt de zang een stuk rauwer en langzaam maar zeker begint het nummer aan kracht te winnen, doordat ook de muziek van deze ballad een stukje steviger wordt, om aan het eind terug te keren bij het ingetogen begin. “Last Minutes” is het volgende stuk en dit is weer een stevig stuk progressieve rock, die hier en daar naar hardrock neigt te gaan en een vrij herkenbaar, maar aanstekelijk ritme heeft. Het kortste nummer heet “Aprile” en dit is echt een schitterende klassiek aandoend stuk muziek, waarin je goed kan horen, dat deze muzikanten uitstekend geschoold zijn en precies weten waar ze mee bezig zijn. Geweldig! Dan volgt de titelsong “Apeirophobia” het laatste nummer van de CD en dit 28 minuten durende schitterende stuk bestaat uit 9 delen. De band weet me met dit concept nummer vanaf het begin tot het eind te boeien en hierin <br />
hoor je verschillende stijlen muziek, die vakkundig tot één geheel gesmeed zijn. “Apeirophobia” is voor mij dan ook een CD, die ik met plezier regelmatig zal draaien.<br />
<br />
Melodic Revolution Records 2010<br />
<br />
Carry Munter<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVvuYJiQLkmOeEd-2Gwbpdibl6veSMxSlb1CjwJBnQWvGiKK_2znYQY5nNAAzNW8J2Az9yr-J4BSZL5ebcVbIDk9uOn39ambrF-A6tQM5sBU9TGLS7FVdTB1f9LqKfaanEfOKRzjFLnPw/s1600/3-half.gif" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVvuYJiQLkmOeEd-2Gwbpdibl6veSMxSlb1CjwJBnQWvGiKK_2znYQY5nNAAzNW8J2Az9yr-J4BSZL5ebcVbIDk9uOn39ambrF-A6tQM5sBU9TGLS7FVdTB1f9LqKfaanEfOKRzjFLnPw/s1600/3-half.gif" /></a></div>de reviewershttp://www.blogger.com/profile/10258355934878073136noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8715351417260873418.post-72013448273329669782011-05-28T15:29:00.000-07:002011-05-28T15:29:45.932-07:00Review: Quid Pro Quo - Status Quo - 2011<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiW-NcTIrtjmCgquLmOGESQr4pznWfPxV74L0MbDzCeJEyZWi7C6cKHws-W1XvoyZsuZkTrfz6Giv-I_YhTls8W1B6zsEjsuTav5xnTIJeoenzS4LINKBeJZuKSv5tTNi9HjPzRHleKTCk/s1600/quid_pro_quo.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiW-NcTIrtjmCgquLmOGESQr4pznWfPxV74L0MbDzCeJEyZWi7C6cKHws-W1XvoyZsuZkTrfz6Giv-I_YhTls8W1B6zsEjsuTav5xnTIJeoenzS4LINKBeJZuKSv5tTNi9HjPzRHleKTCk/s1600/quid_pro_quo.jpg" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Quid Pro Quo - Status Quo 2011</td></tr>
</tbody></table>Het 29e studioalbum van Status Quo is een feit. "Quid Pro Quo" is de opvolger van "In Search Of The Fourth Chord" uit 2007. Wie dacht dat de fut er bij de 60-ers Rossi, Parfitt en Bown inmiddels wel uit zou zijn heeft het behoorlijk mis. Sterker, dit nieuwe album bevat materiaal dat niet misstaat tussen het werk uit hun hoogtijdagen in de jaren zeventig.<br />
<br />
Opener "Two Way Traffic" is een solide rocker die verrast omdat het niet meteen een 13 uit een dozijn Quo track is. Het is snel, hard en heeft "ballen". Zo heeft Quo al een tijd niet meer geklonken. Opvallend is de productie die in tegenstelling tot vorige albums op sommige tracks rauwer en directer klinkt. Rossi en Mike Paxman zijn er in geslaagd om Quo op CD dichter bij het live-geluid van de band te brengen. "Rock 'N' Roll 'N' You" is minder verrassend maar is een meezinger en een typische Quo pop-rock single. Je kunt hem gratis downloaden op de <a href="http://www.statusquo.co.uk/">website van de band</a>. "Dust To Gold" is de track op dit album die bewijst waar deze band toe in staat is. Een inventieve rocksong waar het woord "episch" op van toepassing is. Iedereen die denkt dat iedere Quo song hetzelfde klinkt moet minimaal eens naar dit nummer luisteren. Inventief zoals in hun beste dagen dendert dit rockfeest aan je voorbij. Sommige nummers hebben "iets" waardoor je van je stoel geblazen wordt. "Dust To Gold" heeft het! Op "Let's Rock" komt de vertrouwde Quo shuffle weer aan bod, opvallend detail is de subtiele aanwezigheid van blazers. Iets dat voor het eerst (en laatst) in 1978 ook al eens te horen was op het album "If You Can't Stand The Heat". "Can't See For Looking" en "Better Than That" zijn aardige up-tempo pop-rockers zoals de band ze al jaren schrijft. "Movin' On" is opnieuw een song die laat horen waar deze band goed in is als ze op dreef zijn. Een stevige rocksong met een goede riff zonder de melodie uit het oog te verliezen. Dit presteren ze nogmaals in het snelle "Frozen Hero" met overigens een korte maar typische Rossi solo. Het hoge niveau wordt niet overal gehaald. "Reality Check" spreekt het minst tot de verbeelding, "It's All About You" zou een prima b-kantje zijn en "Leave A Little Light On" is weliswaar een meezinger maar verder niet indrukwekkend. "The Winner" is daarentegen weer zo'n typisch Rossi gezongen nummer waarin de melodie me aardig te pakken heeft ondanks het hoge meezing gehalte. Op "My Old Ways" is de harmonica van Bob Young weer te horen, zij het in een bescheiden rol. Als laatste track staat een re-recording van het uit 1986 daterende "In The Army Now" dat in 2010 als single werd uitgebracht in de UK. De opbrengst kwam ten goede aan "Help For Heroes and British Forces Foundation charities".<br />
<br />
Status Quo maakt in 2011 een album met hoogtepunten zoals "Dust To Gold, "Two Way Traffic", "Moving On" en "Frozen Hero" die het doet uitstijgen boven de meeste albums van misschien wel de afgelopen 30 jaar, waar de band tot ongenoegen van veel fans te vaak voor de popsongs koos in plaats van het meer heavy rock geluid waar ze beroemd mee werden. Aan hen die in die jaren zijn afgehaakt kan ik niet anders zeggen dan dat ze "Quid Pro Quo" beslist een kans moeten geven.<br />
<br />
Eric Krull<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjeWgZ_eTyDzl07ix_8WI7TSsSDH_TitXzF5BT3oSa8htgCpwvIhWktqG4Mr3PEVTcXbDpsdAoe03ZYSVeCf5PU8M_J1o749NVox9dK2eE6iTn2ppjOhGwed4rL2sv4LrLFM7GStzUtizk/s1600/4.gif" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjeWgZ_eTyDzl07ix_8WI7TSsSDH_TitXzF5BT3oSa8htgCpwvIhWktqG4Mr3PEVTcXbDpsdAoe03ZYSVeCf5PU8M_J1o749NVox9dK2eE6iTn2ppjOhGwed4rL2sv4LrLFM7GStzUtizk/s1600/4.gif" /></a></div>de reviewershttp://www.blogger.com/profile/10258355934878073136noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-8715351417260873418.post-5914797742301389952011-05-25T14:19:00.000-07:002011-05-25T14:19:27.571-07:00Review: The Thrill Of - Elliot - 2011<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIuhn3Ti2nIovuRXT8d1zfJmAVuQ9DkrIkAD4S7n_TUc5oqPSToRAb64vpT_34btWq891MAGMyXrRXCT3JIXM1TmhEnV4kPVapBkcMUQ0gi00e9TJF_4q7HkcttVm664x83r3RbmwqSFg/s1600/elliot-the-thrill-of.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIuhn3Ti2nIovuRXT8d1zfJmAVuQ9DkrIkAD4S7n_TUc5oqPSToRAb64vpT_34btWq891MAGMyXrRXCT3JIXM1TmhEnV4kPVapBkcMUQ0gi00e9TJF_4q7HkcttVm664x83r3RbmwqSFg/s1600/elliot-the-thrill-of.jpg" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">The Thrill Of - Elliot</td></tr>
</tbody></table>Wie dacht dat bibliothecarissen per definitie saaie mensen zijn heeft het behoorlijk mis. Multi-instrumentalist Elliot bewijst het met "The Thrill Of..." Na een toevallige ontmoeting met Simon Little van STRFCKR RCRDS vertrekt hij naar Servië om in de studio van Gaspard de la Nuit zijn debuutalbum op te nemen. "The Thrill Of.." is inderdaad een typisch debuutalbum. De richting is er, maar het vormt nog geen duidelijk geheel. En dat heeft zo zijn charme.<br />
<br />
"As The World Passes By" is een intiem intro met alleen zang en wat lichte synthesizer klanken. "Springtime Butterfly" is een vrolijk up-tempo nummer dat makkelijk als single gekozen zou kunnen worden. Het blijft meteen hangen en de ritmische, akoestische gitaarpartij doet het prima in dit nummer. "Today" (Still) is de eerste single. Een beetje seventies/disco gevoel komt duidelijk bovendrijven al is het tempo relaxed. Elliot zou beïnvloed zijn door o.a. Michael Jackson en andere Motown legendes. Zijn zang in dit nummer heeft inderdaad wel iets weg van Jackson in de periode rond "Off The Wall". "All Of A Sudden" heeft dezelfde relaxte sfeer, de gitaar staat wat hoog in de mix naar mijn idee waardoor de zang wat in de knel raakt op sommige momenten. De sfeer, zoals gezegd, is er wel in dit nummer maar pakkend is het net niet. "Both Of Us" heeft een refrein dat relaxed gezongen wordt. De bass klinkt lekker in dit nummer, doet me af en toe aan Level 42 denken en opnieuw doet de sfeer aan (prettige) vervlogen tijden terugdenken plus een vleugje funk. "In The Corner Of My Eye" is een voornamelijk akoestische ballad waar de nadruk op de zang/gitaar ligt. Elliots zang is in dit nummer niet spannend genoeg om het te kunnen dragen. Ook instrumentaal had er best wat meer mogen "gebeuren". Het up-tempo "Eternal Fame" doet het vooral goed door het meerstemmige melodieuze refrein en de uitbundige gitaarsolo die er mag wezen. De up-tempo nummers liggen Elliot duidelijk beter getuige het aanstekelijke "Chase The Day". Het ritmische refrein zit zo in je hoofd, zou ook een prima single zijn. "Just Evenings" komt goed op gang maar blijft een beetje steken halverwege waardoor je aandacht wat verslapt. "What Was It About Us" is opnieuw een ballad met zang/gitaar. Ditmaal beter geslaagd omdat er iets van melancholie komt bovendrijven wat er uiteindelijk een intieme song van maakt.<br />
<br />
"The Thrill Of…" is vooral aangenaam wanneer Elliot het tempo er goed in heeft zitten of wanneer de seventies invloeden de boventoon voeren. "Springtime Butterfly" en "Chase The Day" zijn daar geslaagde voorbeelden van. In de ballads kiest hij een heel andere richting (meer singer/songwriter naar mijn idee) waardoor er een groot verschil in stijl op het album ontstaat. Daar is niets mis mee maar het lijkt erop dat Elliot zijn draai nog niet helemaal gevonden heeft. "The Thrill Of" heeft dan ook de charme van een debuutalbum.<br />
<br />
STRFCKR RCRDS, releasedatum: 30 mei.<br />
<br />
Eric Krull<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiRloNF16-S_nCqDZasNBNUkk0ZuEWV9XlbHo1EGK8uYn0A-OXYqQw7VW8hKec9pdP4z5nXkOzPSqQSKo79L1YCXStukkXw0Jq21Q76S7XmHnroK8NRSdTMa-o3s31yRFKLeoo-dlfvGt4/s1600/3.gif" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiRloNF16-S_nCqDZasNBNUkk0ZuEWV9XlbHo1EGK8uYn0A-OXYqQw7VW8hKec9pdP4z5nXkOzPSqQSKo79L1YCXStukkXw0Jq21Q76S7XmHnroK8NRSdTMa-o3s31yRFKLeoo-dlfvGt4/s1600/3.gif" /></a></div>de reviewershttp://www.blogger.com/profile/10258355934878073136noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8715351417260873418.post-45454882763674139672011-05-21T11:26:00.000-07:002011-05-21T11:47:15.925-07:00Review: Crossing The Rubicon - Finn Silver - 2011<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5Q1YljWsupjh31VNjE-VYpXL93FnnypPC_CR3S2SA7k4rAAS7napzZPghfODRd3oZ6BI3nqWbfn7r2YB4FsXgZkVGkTCF3-z2Qyg7UiWzbDIWmiW6gD_Dy8XHpV4sVfHg5YSaS8Mm_jI/s1600/finn-silver.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5Q1YljWsupjh31VNjE-VYpXL93FnnypPC_CR3S2SA7k4rAAS7napzZPghfODRd3oZ6BI3nqWbfn7r2YB4FsXgZkVGkTCF3-z2Qyg7UiWzbDIWmiW6gD_Dy8XHpV4sVfHg5YSaS8Mm_jI/s1600/finn-silver.jpg" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Finn Silver - Crossing The Rubicon</td></tr>
</tbody></table>Finn Silver is een bijzonder getalenteerd gezelschap. Het bewijs hiervoor is "Crossing The Rubicon". Intelligente jazz-pop met een hoofdrol voor de sax van Ben van Gelder die er lustig op los soleert en je aandacht weet vast te houden. Ook drummer Richard Spaven en toetsenist Daan Herweg maken indruk en zijn een genot om naar te luisteren. De grootste verrassing is voor mij echter zangeres Fridolijn van Poll. Relaxed en volledig passend in de muziek die om haar heen klinkt, zingt deze dame alsof het haar geen enkele moeite kost. Haar lichte, heldere stemgeluid past uitstekend in het geheel. Opener "Roadtrip" zet de toon van het album. Finn Silver hebben de jazz-pop weliswaar niet uitgevonden, ze voeren het wel op een geweldige manier uit. Op "Fertile Soil" is een zomerse sfeer te bewonderen, die door zang, toetsen en sax tot leven wordt gewekt. Het meer ritmische "Sitting On Shore" geeft de kunsten van drummer Richard Spaven alle ruimte, zijn spel is subtiel en nooit buitensporig. Het refrein is toegankelijk en blijft makkelijk hangen. Het iets meer poppy "Lies Within" is een hoogtepunt, voornamelijk door de prachtig klinkende meerstemmige zang in het refrein. Ook voor de minder jazz-minded luisteraar is dit een heel toegankelijk, melodieus nummer. Iets minder toegankelijk is "Play With Fire", dat meer gaat leven naarmate je het vaker beluistert. "Fu" is in feite een kort instrumentaal intro voor "Kidnapped By Butterflies". In beiden wordt subtiel gebruik gemaakt van elektronische effecten. Jazzy-pop met een twist is het interessante gevolg. Het instrumentale "Prosako" laat de sax weer alle ruimte, ook bassist Glen Gaddum speelt hier een prettige hoofdrol terwijl de drums het totaal weer moeiteloos op de rails houden. "Way Home" is een afwisseling van sax en zang, opnieuw een nummer dat groeit na het meerdere malen te hebben beluisterd. Met "little Did I know" ben je dan al weer bij de afsluiter aanbeland. Ditmaal een afwisseling van piano en zang die weet te boeien door de subtiele melodie en begeleiding.<br />
<br />
"Crossing The Rubicon" is het resultaat van een verzameling muzikanten die een geheel vormen en tegelijkertijd ook solo een prestatie van formaat neerzetten. De composities komen voor het overgrote deel op naam van Berman/Herweg die zich hierdoor meteen meer dan bewijzen. Poll schreef alle teksten. Het geluid en de mix (Axel Reinemer) zijn uitstekend waardoor er een mooie balans tussen alle instrumenten en zang ontstaat die het geheel erg professioneel laat klinken. Zo professioneel dat je bijna vergeet dat dit een debuutalbum is! Nederland is een topband rijker: Finn Silver!<br />
Jazzberry Records<br />
<br />
Eric Krull<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgq2TNDRopuYrK2HY-NXn1xxonHzOnvyp4CdpHtFSNMbjcfOxcJMxsyXbMKEQhI1LwgZF_OHihpM-eJ0w9KfdzDAAFZT7poOw1trm_cjWoNvM8H1gYZkwjEOpgk5NKPBhdHGpVICkZSmMs/s1600/4.gif" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgq2TNDRopuYrK2HY-NXn1xxonHzOnvyp4CdpHtFSNMbjcfOxcJMxsyXbMKEQhI1LwgZF_OHihpM-eJ0w9KfdzDAAFZT7poOw1trm_cjWoNvM8H1gYZkwjEOpgk5NKPBhdHGpVICkZSmMs/s1600/4.gif" /></a></div><br />
<br />
<br />
<iframe frameborder="0" height="225" src="http://player.vimeo.com/video/22613184?title=0&byline=0&portrait=0" width="400"></iframe><br />
<a href="http://vimeo.com/22613184">Finn Silver - Crossing the Rubicon - Album trailer</a> from <a href="http://vimeo.com/finnsilver">finn silver</a> on <a href="http://vimeo.com/">Vimeo</a>.de reviewershttp://www.blogger.com/profile/10258355934878073136noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8715351417260873418.post-2379758227276647542011-04-29T15:19:00.000-07:002011-04-29T15:19:28.455-07:00Review: Passion - Pendragon - 2011<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2rC9Nw8RYAiTZmL5Uystn88e8inHuRZsfxGePZAdKnox8EI4IK9F0Zbp7pIZIJsoZthTKIQLimgPxPa3WemRJf31k3jChumZNkj4Jf84emNlcnp6bSwXfhg45jQTJHaJCAPwdiHIRmyM/s1600/Pendragon_Passion.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2rC9Nw8RYAiTZmL5Uystn88e8inHuRZsfxGePZAdKnox8EI4IK9F0Zbp7pIZIJsoZthTKIQLimgPxPa3WemRJf31k3jChumZNkj4Jf84emNlcnp6bSwXfhg45jQTJHaJCAPwdiHIRmyM/s1600/Pendragon_Passion.jpg" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Passion - Pendragon - 2011</td></tr>
</tbody></table>Pendragon leverde in de jaren 90 het ene na het andere hoogstaande album af met wellicht als hoogtepunt "The Masquerade Overture" uit 1996. Progressive rock met symfonische invloeden en het typische stemgeluid en gitaarspel van Nick Barrett bepalen het geluid. Pendragon verkoos in 2005 met "Believe" een iets andere richting in te slaan. Minder symfonisch en tegelijkertijd een iets moderner geluid. In 2008 verschijnt "Pure", een rauwer, harder geluid in vergelijking met al het vorige werk. Met "Passion" heeft de band uiteindelijk de balans gevonden tussen dit "oude" en "nieuwe" geluid. Het formidabele en krachtige "Feeding Frenzy" is tegelijkertijd melodieus en rauw. "Skara Brae" is ook een voorbeeld van "oud" en "nieuw" in 1 compositie. Een melodieuze gitaarpartij gaat hand in hand met vreemde, gewaagde keyboard klanken. In het titelnummer "Passion" schrikt men zelfs niet terug voor het gebruik van een moderne sample/beat in het intro. Maar in het ruim 11 minuten durende "Empathy" gaat de band wel erg ver met een heuse rap over een gitaarsolo. Het nummer is overigens een hoogtepunt op het album, van stevig gitaarwerk tot sterke zanglijnen in het refrein en een klassieke finale. Een regelrechte klassieker is echter "This Green and Pleasant Land", waarin het lijkt of al het goede van vorige albums wordt gebundeld met het nieuwe geluid. De ingetogen zang in het intro, de gitaarsolo die er op volgt en het epische refrein in de typische Nick Barrett stijl kan geen enkele Pendragon fan onberoerd laten. Verrassend is het tweede instrumentale gedeelte in dit ruim 13 minuten durende stuk. "Aangedreven" door drummer Scott Higham, die overigens zijn stempel drukt op dit album, laat de band nog eens duidelijk horen waarom ze tot de top behoren in dit genre. Progressive rock met een eigen geluid, en nog steeds gedreven.<br />
<br />
Pendragon slaagt op "Passion" er in om de luisteraar te boeien met muziek die doorspekt is van melodie en authentieke emotie, als je het album de kans geeft, want het groeit na iedere keer beluisteren. Eentje die je niet snel beu zult raken. En die eigenschap heeft alleen een klassieker.<br />
<br />
Eric Krull<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghif94FvzCI_72ead-aCi9QTwTrFrRUgqnDTJXXRJRVA10O397-_apwSoOtsyw9crvWhR86Syafcnb4NCYPgCSw-d0qXEgqMbkOkFACQ-0YfVft0qOkzhTx4QRyyXxdHc5FiVzPomG2mk/s1600/4-half.gif" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghif94FvzCI_72ead-aCi9QTwTrFrRUgqnDTJXXRJRVA10O397-_apwSoOtsyw9crvWhR86Syafcnb4NCYPgCSw-d0qXEgqMbkOkFACQ-0YfVft0qOkzhTx4QRyyXxdHc5FiVzPomG2mk/s1600/4-half.gif" /></a></div>de reviewershttp://www.blogger.com/profile/10258355934878073136noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8715351417260873418.post-11581513656424846942011-04-16T12:03:00.000-07:002011-04-19T12:07:56.521-07:00Review Pandora – Sempre E Ovunque Oltre Il Sogno - 2011<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2cuyb10xPDpV3Yy9y8nWh98NtmDTUuE4CkqAWlm9y08CEssPbr5FAOJCMceuxJvha_Ga4B4BXLn4Ubl9Va990yC9y0jWRg3m6v7KHuZmk35NLE1nL6ce1hoUkGuTIqx-JHy7XqwoTA5c/s1600/pandora.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2cuyb10xPDpV3Yy9y8nWh98NtmDTUuE4CkqAWlm9y08CEssPbr5FAOJCMceuxJvha_Ga4B4BXLn4Ubl9Va990yC9y0jWRg3m6v7KHuZmk35NLE1nL6ce1hoUkGuTIqx-JHy7XqwoTA5c/s1600/pandora.jpg" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Sempre E Ovunque Oltre Il Sogno</td></tr>
</tbody></table>“Sempre E Ovunque Oltre Il Sogno” is het tweede album van de Italiaanse band Pandora en de opvolger van Dramma Di Un Poeta Ubriaco uit 2008. De band bestaat uit Beppe Colombo; keyboards, synthesizer en zang, Claudio Colombo: drums, basgitaar, akoestische gitaar, keyboards, fluit en zang, Corrado Grappeggia: piano, keyboards, synthesizer en zang en Christian Dimasi: elektrische en akoestische gitaar en bas en wordt bij live optredens aangevuld door meerdere muzikanten.<br />
<br />
De CD bevat 8 nummers, waarvan “Il Re Degli Scemi”, een klassiek aandoend bombastisch meesterlijk instrumentaal stuk, de eerste is. Vanaf de eerste tonen zit ik gevangen in de muziek, die me kompleet overrompelt. Ook het volgende nummer “L’Altare Del Sacrificio” is instrumentaal, maar van een heel ander kaliber, want in tegenstelling to het eerste nummer, is dit een snel stuk progressieve rock, waarbij de nadruk op progressief ligt, dat vloeiend over gaat “L ‘Incastesimo Del Druido”, eveneens een progressieve rock song, die in het verlengde van de vorige begint en hierin hoor ik voor het eerst de fenomenale zang van Corrado Grappeggia. De song, die ongeveer 8 minuten duurt wordt naar een climax gebracht door opzwepende muziek en zang, waarna er een psychedelisch experimenteel stuk volgt, dat op zijn beurt weer over gaat in het snelle opzwepende, om vervolgens na een moment van rust te eindigen als een hardrock nummer.<br />
Dan is het weer tijd voor een instrumentaal stuk, dat uit 4 gedeelten bestaat en “Discesa Attraverso Lo Stige” heet. Hierin is de muziek vrij rustig en symfonisch en maakt de band gebruik van akoestische gitaren en synthesizer, die me weer een andere kant van de band laten horen. Ook dit gaat moeiteloos over in het volgende instrumentale stuk “Ade, Sensazione Di Paura”, dat uit 7 verschillende delen bestaat en ook symfonisch is. Hier en daar roept dit associaties op met de muziek van ELP, maar van een echte vergelijking kan ik niet spreken. Klassiek, symfonisch, hardrock en filmische muziek wisselen elkaar af in dit nummer en nog steeds weet de band me in de ban van hun geweldige muziek te houden, die ontzettend spannend is en me met elke wisseling verrast.<br />
<br />
“03.02.1974” is hun tribuut aan Genesis, die op die datum een schitterend concert in Turijn gaf tijdens de “Selling England By The Pound” tour en dit rustige 7 en een halve minuut durende gezongen nummer kent de nodige tempowisselingen, waarbij de muziek langzamerhand steeds meer vaart begint te krijgen en in het laatste gedeelte zelfs iets uit de gloriedagen van Genesis mee krijgt. Ook in het gezongen “La Formula Finale Di Chad-Bat” is de muziek symfonisch met een up-tempo, al weet ik dat aan het begin van de song nog niet, want dit start met een soort voordracht. Het laatste nummer van deze Pandora CD heet “Sempre E Ovunque”, kent 8 verschillende delen, die afwisselend gezongen worden of instrumentaal zijn en duurt 23 minuten. Deel 1 “Overture: Fantasia” bevat naast symfonisch ook jazz en hardrock invloeden en is een instrumentaal stuk. Deel 2 “Cornando Dal Passato” heeft een gezongen gedeelte en is symfonisch, dat door gaat in deel 3, het korte instrumentale “Aprendo Il Forziere”, waarin weer hardrock invloeden zitten en die gaan verder in “Cravolto Dalle Emozioni”, dat ook kort en instrumentaal is en daarna volgt deel 5, “Brividi”, het volgende korte instrumentale stukje met daarin klassiek aandoende klanken. Dan deel 6 en 7 waarin gezongen wordt, te beginnen met “Predicando Sempre Ovunque”, dat mooi rustig is en daarna het dreigende begin van “Presenza Eterna”, dat weer een song is, die zo nu en dan naar hardrock neigt, maar toch gewoon een schitterend symfonische rock song blijft. Het laatste deel heet “Finale: Custode Oltre Il Sogno” en ook hierin hoor je hardrock, die nu de boventoon voert en abrupt wordt afgebroken om plaats te maken voor de allerlaatste tonen en die zijn voor de synthesizer, waarmee de CD tot een waardig einde gebracht wordt.<br />
<br />
Pandora heeft met “Sempre E Ovunque Oltre Il Sogno” een fantastische CD gemaakt, die vanaf begin tot einde boeit en voor mij nu al één van de beste CD’s van 2011 is.<br />
<br />
Carry Munter<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghif94FvzCI_72ead-aCi9QTwTrFrRUgqnDTJXXRJRVA10O397-_apwSoOtsyw9crvWhR86Syafcnb4NCYPgCSw-d0qXEgqMbkOkFACQ-0YfVft0qOkzhTx4QRyyXxdHc5FiVzPomG2mk/s1600/4-half.gif" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghif94FvzCI_72ead-aCi9QTwTrFrRUgqnDTJXXRJRVA10O397-_apwSoOtsyw9crvWhR86Syafcnb4NCYPgCSw-d0qXEgqMbkOkFACQ-0YfVft0qOkzhTx4QRyyXxdHc5FiVzPomG2mk/s1600/4-half.gif" /></a></div>de reviewershttp://www.blogger.com/profile/10258355934878073136noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8715351417260873418.post-70335059083783793142011-04-10T10:08:00.000-07:002011-04-10T10:08:16.966-07:00Review: So Beautiful Or So What - Paul Simon - 2011<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgEDxsZGwupn8WTLdQPUDuOxKiVtkU9-_eU7K5yVHqwQHH5JBdVYf8jrI_3oKQOpnx4fIR6yEXNmxlOGTw0ck2Y-Kn9kC6OY_HHOS1RlwVHbRU8F18aD1eWBKMMccN9kBx5eZMEW_wWgBs/s1600/paul-simon-so-beautiful.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgEDxsZGwupn8WTLdQPUDuOxKiVtkU9-_eU7K5yVHqwQHH5JBdVYf8jrI_3oKQOpnx4fIR6yEXNmxlOGTw0ck2Y-Kn9kC6OY_HHOS1RlwVHbRU8F18aD1eWBKMMccN9kBx5eZMEW_wWgBs/s1600/paul-simon-so-beautiful.jpg" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">So Beautiful Or So What - Paul Simon</td></tr>
</tbody></table>"So Beautiful Or So What" is de opvolger van "Surprise" uit 2006. De fans hebben dus even moeten wachten. De bijna 70 jarige Paul Simon laat zich niet haasten. En waarom zou hij ook?<br />
<br />
"Getting Ready For Christmas Day" is geen goede keuze als openingsnummer om de eenvoudige reden dat het het minst geslaagde nummer van het album is. Daarnaast heb ik geen idee waarom de akoestische gitaar is voorzien van een effect dat het geluidsniveau laat fluctueren. Het is vooral irriterend wanneer je luistert met een koptelefoon. Qua melodie valt er te weinig te beleven en de gesproken fragmenten voegen weinig toe. Op "The Afterlife" is opnieuw de akoestische gitaar slachtoffer van hetzelfde effect, dit keer minder overheersend. Het ritme en de zanglijn is op dit nummer een stuk interessanter en maakt je nieuwsgierig naar de rest. Hints naar "Graceland" zijn duidelijk aanwezig. Op "Dazzling Blue" krijg je voor het eerst wat je gewend bent van Paul Simon. Een sterk ritmisch en melodieus geheel van percussie, gitaar en zang in een stijl die onmiskenbaar de zijne is. Prachtig dus. "Rewrite" is het eerste echte hoogtepunt op "So Beatiful Or So What". Werkelijk alles aan dit nummer kan zich meten met het beste wat Simon ooit gebracht heeft. De gitaarpartijen zijn verrassend, de zang is ritmisch en verhalend en doet denken aan de Simon uit vervlogen tijden. Wanneer iemand op 70 jarige leeftijd een van zijn beste nummers ooit brengt dan kun je toch niet anders dan heel veel respect opbrengen. Toch slaagt Simon er niet in dit hoge niveau een heel album lang vol te houden. "Love And Hard Times", is een intieme, ingetogen song waarin het verhaal de hoofdrol krijgt. Maar na enkele minuten mis ik toch melodie, een tweede stem of instrumentaal interessante partijen ondanks de subtiele arrangementen op de achtergrond. Hoe sterk de teksten van Simon ook zijn (ik geloof niet dat hij in staat is een slechte tekst te schrijven) het nummer is aangenaam maar nooit imponerend. "Love Is Eternal Sacred Light" bewijst opnieuw zijn schrijverstalent. Wat te denken van het volgende fragment:<br />
<br />
<i> "Earth becomes a farm<br />
Farmer takes a wife<br />
Wife becomes a river and the giver of life<br />
Man becomes machine<br />
Oil runs down his face<br />
Machine becomes a man with a bomb in the marketplace<br />
Bomb in the marketplace, bomb in the marketplace".</i><br />
<br />
"Amulet" is een kort instrumentaal fragment en gaat vooraf aan het volgende hoogtepunt; "Questions For The Angels". Waar "Love And Hard Times" net niet in slaagt neemt dit nummer je aandacht volledig in beslag. Dit keer komt het verhaal met subtiele begeleiding van gedempte gitaar en harp(?) volledig tot zijn recht en je houdt je adem in tot het einde. Simon op zijn best, en vooral heel indrukwekkend. "Love and Blessings" bevat mooi gitaarspel, electrisch en akoestisch en heeft een jazzy break. De zanglijn is mij echter te eentonig en maakt het tot een onopvallend nummer. De titletrack "So Beautiful Or So What" heeft hetzelfde probleem. Een te vaak herhaald gitaarloopje en een vrij eentonige zang met een plotselinge fade-out is niet de afsluiter die je zou wensen. Een sterk refrein is wat ik mis in dit nummer. <br />
<br />
Op "So Beautiful Or So What" keert Paul Simon terug naar de basis: gitaar/zang en borduurt daarmee niet verder op de sound van zijn voorganger "Surprise" waar Brian Eno als producer zijn stempel op drukte. Simons stem is weliswaar wat "dunner" geworden maar nog steeds een genot om naar te luisteren. De hoogtepunten zijn op dit album van ouderwetse kwaliteit maar de mindere nummers laten vooral qua melodie wat te wensen over. <br />
<br />
Eric Krull<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjksmVmeyR1_LV-evITGHoncOqfnMB-tC2V7Wr-1NyNfbp-rn5BB_qBTwQ8dm1FPnNmPnBH0L1Nv8xSG8mGx4_EE2qqqxa5b6NokAf2nwOiIUX3-4xaG4oOIrdyNOT9482wDaQtvVokfCw/s1600/3-half.gif" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjksmVmeyR1_LV-evITGHoncOqfnMB-tC2V7Wr-1NyNfbp-rn5BB_qBTwQ8dm1FPnNmPnBH0L1Nv8xSG8mGx4_EE2qqqxa5b6NokAf2nwOiIUX3-4xaG4oOIrdyNOT9482wDaQtvVokfCw/s1600/3-half.gif" /></a></div>de reviewershttp://www.blogger.com/profile/10258355934878073136noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-8715351417260873418.post-61794511006489267412011-04-05T14:00:00.000-07:002011-04-05T14:00:02.778-07:00Review: Handsome Poets - Handsome Poets - 2011<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEinY5dvJelok9YPmxIKk_4rc1qm5SCYY_e6v-3xBi_vGw3SB3Nuwf0S7gnZU4H7QjuQEtEwcOjHbZ34hLRvAebFdZ0BmIWM-MElvHhKYPxP1h5_wb9tEenDwI7zeFYDpm3qobDMguNmT-U/s1600/handsome-poets.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEinY5dvJelok9YPmxIKk_4rc1qm5SCYY_e6v-3xBi_vGw3SB3Nuwf0S7gnZU4H7QjuQEtEwcOjHbZ34hLRvAebFdZ0BmIWM-MElvHhKYPxP1h5_wb9tEenDwI7zeFYDpm3qobDMguNmT-U/s1600/handsome-poets.jpg" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Handsome Poets 2011</td></tr>
</tbody></table>Gezegend met de titel "3FM Serious Talent". Handsome Poets brengt zijn gelijknamige debuutalbum uit met een tiental nummers waaronder de singles "Blinded" (het reggae loopje in de break is een leuk detail.), "Dance (The War is over)" en "(We Can't Be) Saints". Het slimme gebruik van "ouderwets" klinkende synthesizers is wat opvalt aan de muziek van deze nederlandse band. Combineer dit met een vrolijkheid a la Ginger Ninja en zorg ervoor dat het dansbaar is. Het (single) recept van deze band lijkt goed te werken. "Call Back Tomorrow", "Stay" en "Be Where You Are" passen eveneens binnen deze omschrijving. Toegegeven, aanstekelijk is het zeker. Maar gelukkig valt er meer te beleven. De band blijkt namelijk in staat om ook op een andere manier je aandacht te trekken. Namelijk door heel slim geschreven songs die ook door de melodie of sfeer alleen overeind blijven. De prachtige toetsenpartijen op "Out Of Your League" doen bijvoorbeeld denken aan The Doors, in het bijzonder aan "Riders On The Storm". Interessant is het samenspel tussen de verschillende synthesizer klanken die op een laid-back sfeertje aan je voorbij komen. In dit nummer hoor je toch echt een heel ander geluid dan in de singles, helaas komt de fade-out veel te snel wat mij betreft. Ook het subtiele "Silence Is Sexy" en prachtige "Kings & Queens" wijken hiervan af ook al heeft deze laatste weer een duidelijke synthesizer inbreng. Een nummer dat groeit na enkele malen beluisteren. "When Will I See You" is een wat langer nummer dat de tijd krijgt om langzaam op te bouwen, tot een echt hoogtepunt komt het helaas niet. Een wat langere solo, synthesizer of gitaar, had dit nummer niet misstaan. Serieus soleren doet de band zowiezo niet op "Handsome Poets".<br />
<br />
Toetsenist Nils Davidse is een bepalende factor op dit album. Zijn samengestelde klanken in menig nummer zijn vaak bepalend voor het geluid van de band. Niet alleen in de singles maar ook op voor mij het hoogtepunt van dit album: "Out Of Your League. Nederland is met Handsome Poets een "talent-band" rijker.<br />
<br />
Eric Krull<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjksmVmeyR1_LV-evITGHoncOqfnMB-tC2V7Wr-1NyNfbp-rn5BB_qBTwQ8dm1FPnNmPnBH0L1Nv8xSG8mGx4_EE2qqqxa5b6NokAf2nwOiIUX3-4xaG4oOIrdyNOT9482wDaQtvVokfCw/s1600/3-half.gif" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjksmVmeyR1_LV-evITGHoncOqfnMB-tC2V7Wr-1NyNfbp-rn5BB_qBTwQ8dm1FPnNmPnBH0L1Nv8xSG8mGx4_EE2qqqxa5b6NokAf2nwOiIUX3-4xaG4oOIrdyNOT9482wDaQtvVokfCw/s1600/3-half.gif" /></a></div>de reviewershttp://www.blogger.com/profile/10258355934878073136noreply@blogger.com0