Review: Let There Be Rock - AC/DC - 1977

AC/DC's orginele zanger Bon Scott heeft misschien wel de meest perfekte hardrock stem in de geschiedenis van dit genre. Hoog, gedreven, rauw en tegen het ridicule (op een positieve manier) aan. Helaas is hij niet meer onder de levenden. "Let there be rock" uit 1977 is wat mij betreft het beste album van de line-up met Scott. De titeltrack is een ode aan de rockmuziek met een knipoog naar de bijbel. Zoals deze vertelt over de schepping van hemel en aarde doet AC/DC dit over de schepping van de rock'n roll: Let there be sound, light,drums, guitar…and there was guitar...oh let there be rock!" Je moet er maar opkomen. "Overdose" is een van de sterkere nummers, niet het hardste maar wel meeslepend en met een uitstekende solo. "Whole lotta Rosie", wie kent dit nummer niet. Wat mij betreft is dit de ultieme hardrock single aller tijden. Het heeft werkelijk alles wat je maar kan wensen. De ultieme riff, een ijzersterke solo,  opzwepend vanaf de eerste tot de laatste seconde en… hard en melodieus tegelijk. "Hell ain't a bad place to be",  "Go down" en  "Dog eat Dog" geven je precies wat je verwacht van de band. Eigenlijk is alleen "Problem child" een track die ongemerkt aan je voorbij gaat.

"Let there be rock"... en AC/DC zag dat het goed was....

AC/DC was in de jaren 70 zonder twijfel een van de belangrijkste hardrock bands. Een eigen sound (niet alleen de stem van Bon Scott maar ook gitarist Angus Young is herkenbaar uit duizenden) die vaak gekopieerd zou worden maar nooit geëvenaard. De dood van Bon Scott liet de rest van de band achter met een schijnbaar onmogelijke taak, het vinden van een geloofwaardige opvolger. Brian Johnson was hun keus. Zijn stem heeft overeenkomsten met die van Scott maar klikt toch vooral als een soort "over the top" imitatie als je het mij vraagt. Gelukkig voor de band denken velen er anders over en wordt  het eerste album met Johnson "Back in Black" zelfs de bands bestverkochte  album.

Eric Krull

Review: Look At Yourself - Uriah Heep - 1971

Een band met een naam als Uriah Heep (een personage uit Charles Dickens "David Copperfield") moest voor mijn gevoel wel interessante muziek maken. Dat was de gedachte toen ik als 17-jarige voor een paar gulden "Look at yourself" uit een bak met tweedehands platen tevoorschijn haalde en mee naar huis nam. De hoes had een spiegelend vierkant waarin je je eigen vertekende reflectie kon bekijken. Pas enkele weken later haalde ik mijn exemplaar uit de hoes omdat ik eerst "The Final Cut" van Pink Floyd, die ik op diezelfde dag had gekocht, dagen achter elkaar had beluisterd. Na ongeveer 1 minuut van het titelnummer te hebben aangehoord kreeg ik een warm gevoel van binnen. Een gevoel dat je alleen beleeft wanneer je beseft dat je een LP hebt ontdekt die je nog lang zult draaien.

Het titelnummer laat er geen misverstand over bestaan. Uriah Heep heeft geen aanloopje nodig om je in vervoering te brengen. Ken Hensley laat zijn Hammond organ op je los zonder medelijden, David Byron kent maar 1 manier van zingen: theatraal en gedreven en met een stem die beslist niet onderdoet voor Deep Purple's Ian Gillan. Mick Box weet precies hoe zijn gitaar moet klinken tussen al dit geweld. De kracht van Hensley's composities ligt in het feit dat hoe hard de sound ook is, er altijd een melodie in het geheel overeind blijft. Een essentieel verschil met latere hardrock bands die wellicht nog harder klonken maar minder interessant. "Tears in my eyes" lijkt een zeer geslaagde oefening te zijn voor het latere schitterende "Showdown" op het album "Return to fantasy". Absoluut hoogtepunt voor mij is "Shadows of Grief". De mogelijkheden die Hammond organ, gitaar en zang te bieden hebben worden in dit bijna 9 minuten durende nummer tot een uiterste gedreven. Het geheel is hard, rauw, krankzinnig en subtiel tegelijk. Ook weet je weer meteen waarom je ooit met headbangen begon! Tijdens "What should be done" laat Uriah Heep je weer even bijkomen met een piano en een wah-wah achtig gitaargeluid in de hoofdrol om vervolgens met "Love machine" er weer stevig tegenaan te gaan. "I wanna be free" en "What's Within My heart" zijn tussen al dit geweld wat minder geslaagd. "Look At Yourself" is een ijzersterk album, creatief, vol inspiratie en verveelt mij na 27 jaar nog steeds niet… Van hoeveel albums kun je dat zeggen?

Eric Krull

Review: Piledriver - Status Quo - 1972

Het album "Piledriver" is de geboorte van het Status Quo geluid dat tot op de dag van vandaag stand heeft gehouden. De eerste stappen werden gezet op de voorafgaande "Ma Kelly's greasy spoon" en "Dog of two head". Zoals te zien op de hoes vormden de heren Rossi, Parfitt en Lancaster, met z'n drieën op een rij, langharige hoofden naar beneden, het typerende gezicht van "The Quo" tijdens de vele live optredens begin jaren 70. "Too loud", was het oordeel van de Britse muziek-critici destijds. Het publiek dacht er echter anders over. Het album behaalde de 5e en de single "Paper Plane" de 8e plaats in de Britse hitlijst. Het openingsnummer "Dont waste my time" is meteen raak, een vaste waarde in de setlijst gedurende de jaren 70 en 80. De stevige boogie-rock sound waarmee Quo bekend werd krijgt alle ruimte in dit nummer. Stevig, zonder om te slaan richting de hardrock. Een stroming waaronder ze vaak onterecht werden ingedeeld in die tijd. "Oh Baby" heeft een timing waar je even aan moet wennen, zodra je het te pakken hebt laat het je niet meer los. "A Year" is een ijzersterke song waarin vooral de meerstemmige vocalen opvallen. Het bluesy "Unspoken Words" bewijst dat Quo niet alleen tot boogie-rock in staat is. Wanneer je de woorden "Big Fat Mamma" uitspreekt in het bijzijn van een Quo-fan dan vliegen de superlatieven rond je oren. Dit door Parfitt gezongen nummer is misschien wel het meest "stoere" nummer dat Quo ooit heeft opgenomen. Hard en passioneel, tempo-wisselend en onmiskenbaar Status Quo in top vorm. "Paper Plane" is de volgende klassieker die dit album kent, het is de blauwdruk voor vele hits die zouden volgen. De cover "Roadhouse blues" heb ik nooit zo begrepen. Waarom coveren als een band overloopt van creativiteit?
Eindoordeel: een van de meer creatieve en afwisselende albums van "The Frantic Four" met "Big Fat Mamma" als hoogtepunt.

Eric Krull ( Lees hier het artikel over Status Quo met korte reviews over alle studio-album tussen 1970 en 2007)