"Babooshka" is de eerste single. Een typische Bush popsong met een sterk refrein en toegankelijke melodie in het couplet. De uitgelaten zang geeft het nummer een bijna vrolijke sfeer ondanks het thema ontrouw. Naast pop maakt Kate met hetzelfde gemak meer experimentele muziek. "Delius" heeft een heel wat kalmere sfeer, ondersteund door piano en de typische jaren tachtig drummachine geluiden. (zoals bijvoorbeeld ook aanwezig in "Duke" van Genesis uit hetzelfde jaar). Ook het prachtige "Blow Away" is geen gemiddelde popsong. Het samenspel van Kate's meerstemmige vocalen en piano doet het uitstekend zonder duidelijke couplet/refrein structuur. "All We Ever Look For" is instrumentaal erg interessant door gebruik van Koto, Timpani en akoestische gitaar. "Egypt" is een verhaal apart. Wat een fantastisch stuk muziek is dit en wat jammer dat het eindigt met een fade-out die veel te snel komt. Dit aanvankelijk rustig opgebouwde nummer verandert langzaam in een instrumentaal hoogtepunt met een opzwepende vocale begeleiding in een sfeer die prima bij het geheimzinnige Egypte van de Farao's past. "The Wedding List" lijkt vervolgens weer wat meer op bijvoorbeeld "Them Heavy People", al gaat ze vocaal behoorlijk los tegen het einde. Op "Violin" hoor je een Kate Bush zoals je ze niet vaak zult horen, namelijk in een onvervalste rocker! Een bijna krankzinnige zang ( Lene Lovich heeft goed naar dit nummer geluisterd) met uithalen naar alle hoogten en een viool in de hoofdrol. Formidabel, Kate in topvorm! Het contrast met het volgende nummer "The Infant Kiss" had niet hoger kunnen zijn. Een heel intiem nummer met piano en zang en een melodielijn zoals alleen muzikale talenten die kunnen schrijven brengen je opnieuw in vervoering, maar deze maal van een heel andere orde dan voorganger "Violin". En dat is toch juist wat je wilt beleven bij het beluisteren van muziek? "Army Dreamers" is de tweede single. Een onvervalste protest-song over de verspilling van menselijk (jong) leven in een oorlog. Kate Bush als protest-zangeres dus. Hetzelfde doet ze in de afsluiter "Breathing" die gaat over een foetus die zich bewust is van wat zich allemaal afspeelt buiten het lichaam van zijn/haar (rokende) moeder na een nucleaire ontploffing en de vraag stelt "What are we going to do without" (schone lucht) "Oh, Leave me something tot breathe". Een scenario voor een dramatisch stuk muziek zou je zo denken. En dat krijg je ook. Zowel muzikaal als vocaal straalt het hele nummer een niet mis te verstane dreigende sfeer uit.
"Never For Ever" is mijn favoriete Kate Bush album. Eentje die je niet beu raakt omdat het zo afwisselend en gevarieerd is en bovenal heel wat emotie in zich draagt. Kortom, het recept voor een geweldig album.
Eric Krull
