Review: Face Tomorrow - Face Tomorrow - 2011

Face Tomorrow

"Face Tomorrow" is het vierde album van de gelijknamige vijf-koppige band uit Rotterdam. "All The Way", het openingsnummer, barst meteen goed los en maakt meteen duidelijk dat Face Tomorrow niet vies is van een flinke "wall of sound".

Een heftige up-tempo gitaar-rocksound komt je tegemoet met uitbundige zang die de nodige melodie weet in te brengen. "The Fix" is de eerste single van "Face Tomorrow". Op zich is dit een begrijpelijke keuze. Het aanstekelijke ritme met gitaarloopje en backvocals klinkt toegankelijk. Toch is het refrein naar mijn idee net niet sterk genoeg om een goede kans in de hitlijsten te maken. Laten we hopen dat ik het mis heb want het is wel gewoon een lekker nummer en laat ook wel iets doorschemeren van wat je van het album kunt verwachten. "Delirium" is een slimme compositie met een sterke melodie, heftige gitaren en een break met een mooie baslijn. "Enlighten Me" dendert aan je voorbij. Het gaat meteen van start en laat je niet meer los. De break rond de 2 minuten geeft je maar heel even rust in de aanloop naar het einde.

Het daarop volgende "Snakes & Ladders" is ronduit verrassend te noemen. Een melancholische melodie gezongen met hoge uithalen en slechts hoofdzakelijk ondersteund door akoestische gitaar.  Geen heftige gitaren in een muur van geluid maar kwestbare tonen komen je dit keer tegemoet. Het langzaam opgebouwde "Move On" laat goed horen dat zanger Jelle Schrooten ook in staat is om een zekere dramatische toon in zijn stem te leggen. Het nummer blijft daardoor spannend en verveelt geen moment. "Burning Bridges" is wat tegenstrijdig. Het nummer staat bol van de spanning. Alleen de fragmenten met de overstuurde vocalen hadden achterwege mogen blijven. "Dead End" is een korte instrumental. Na het einde van dit nummer vroeg ik me af wat er van geworden zou zijn als er vocalen aan waren toegevoegd. Het lijkt alsof die er wellicht wel ooit geweest zijn? "Guardian" is een wat minder inspirerende track die qua melodie wat achterblijft bij de voorgaande nummers. Tijdens "Paralusion" lijkt het alsof de vocalen wat voorspelbaar beginnen te worden. Dit heeft ook alles te maken met de eigen stijl die Schrooten in de loop der jaren heeft ontwikkeld. In "The Maze" zingt hij sommige delen op een wat lagere toonhoogte en dat klinkt meteen weer verfrissend. Ook muzikaal gebeurt er weer van alles om opnieuw indruk te maken ook al blijven de stevige gitaren natuurlijk altijd in de hoofdrol.

Op "Face Tomorrow" klinkt de band alsof ze hun "draai" hebben gevonden. Het resultaat is een stevig rock-album met ergens nog wel een vleugje punk. Het eigen geluid van zanger Schrooten maakt de band herkenbaar tussen andere bands die deze stijl hanteren. Ook hoor ik af en toe een soort Snow Patrol "met ballen". Dit geeft aan dat ook de weg naar een meer commerciële sound inmiddels is gevonden.

Eric Krull