 |
| Passion - Pendragon - 2011 |
Pendragon leverde in de jaren 90 het ene na het andere hoogstaande album af met wellicht als hoogtepunt "The Masquerade Overture" uit 1996. Progressive rock met symfonische invloeden en het typische stemgeluid en gitaarspel van Nick Barrett bepalen het geluid. Pendragon verkoos in 2005 met "Believe" een iets andere richting in te slaan. Minder symfonisch en tegelijkertijd een iets moderner geluid. In 2008 verschijnt "Pure", een rauwer, harder geluid in vergelijking met al het vorige werk. Met "Passion" heeft de band uiteindelijk de balans gevonden tussen dit "oude" en "nieuwe" geluid. Het formidabele en krachtige "Feeding Frenzy" is tegelijkertijd melodieus en rauw. "Skara Brae" is ook een voorbeeld van "oud" en "nieuw" in 1 compositie. Een melodieuze gitaarpartij gaat hand in hand met vreemde, gewaagde keyboard klanken. In het titelnummer "Passion" schrikt men zelfs niet terug voor het gebruik van een moderne sample/beat in het intro. Maar in het ruim 11 minuten durende "Empathy" gaat de band wel erg ver met een heuse rap over een gitaarsolo. Het nummer is overigens een hoogtepunt op het album, van stevig gitaarwerk tot sterke zanglijnen in het refrein en een klassieke finale. Een regelrechte klassieker is echter "This Green and Pleasant Land", waarin het lijkt of al het goede van vorige albums wordt gebundeld met het nieuwe geluid. De ingetogen zang in het intro, de gitaarsolo die er op volgt en het epische refrein in de typische Nick Barrett stijl kan geen enkele Pendragon fan onberoerd laten. Verrassend is het tweede instrumentale gedeelte in dit ruim 13 minuten durende stuk. "Aangedreven" door drummer Scott Higham, die overigens zijn stempel drukt op dit album, laat de band nog eens duidelijk horen waarom ze tot de top behoren in dit genre. Progressive rock met een eigen geluid, en nog steeds gedreven.
Pendragon slaagt op "Passion" er in om de luisteraar te boeien met muziek die doorspekt is van melodie en authentieke emotie, als je het album de kans geeft, want het groeit na iedere keer beluisteren. Eentje die je niet snel beu zult raken. En die eigenschap heeft alleen een klassieker.
Eric Krull
was ze een beetje uit het oog verloren en wist niet eens dat er een nieuwe cd was. this green and pleasant land is geweldig!
BeantwoordenVerwijderenHé gaaf, wordt tijd dat ik ook weer eens naar de cd winkel ga.
BeantwoordenVerwijderenJa ik weet nog de eerste keer Pendragon bij jou thuis.Mok owk hebben.
Dat was Window of life, later heb ik het album "The World" gekocht en jij had dan ook nog "Bluebird" als ik me niet vergis.
We hebben toen ook veel invloeden gebruikt he.
Groetjes
Andries