dinsdag 8 februari 2011

Review: Drie - The Machine - 2010

Drie - The Machine
Het Nederlandse rock trio The Machine uit Rotterdam heeft een nieuwe CD uit via het Duitse Elektrohash label, getiteld “Drie”.
Deze derde CD, die 8 songs bevat, is de opvolger van “Solar Corona” uit 2009 en “Shadow Of The Machine” uit 2007. De CD opent met “Pyro” en vanaf de eerste tonen, weet ik al wat ik kan verwachten van deze song, want de stoner rock knalt mijn oren in, brengt mijn brein in beroering en laat een verlangen naar meer achter als het nummer afgelopen is. Vervolgens is het tijd voor “Sunbow”, dat een stukje rustiger begint en langzaam aan steeds een beetje steviger wordt, totdat de band op een punt is gekomen, dat ze de muziek een totaal andere wending geeft, helaas met een naar mijn idee mij niet zo lekker lopende overgang, maar als die eenmaal achter de rug is, klinkt de muziek weer prima.
Met “Medulla” zit de band weer in het spoor van “Pyro” en hier en daar hoor ik ook de muzikale invloed van Colour Haze in dit stoner nummer, dat een up-tempo heeft, lekker stevig klinkt en flink door dendert. “Aurora” is een vrij relaxed instrumentaal stukje en heeft een licht psychedelische inslag, dat vlekkeloos over gaat in het bijna 16 minuten durende “Tsiolkovsky’s Budget”, dat uit 3 aparte stukken bestaat. Het eerste, “S-IC”, is een rustig stuk met een regelmatig terugkerend ritme, dat gevolgd wordt door het heftige “S-II”, dat vanaf het begin mijn oren teistert, maar dat kan mijn luisterplezier niet verpesten, want dit is heavy stoner in optima forma en ook aan dit stuk komt een eind en met “S-IVB” begint het derde gedeelte van het nummer.
Schitterende fuzzy stoner rock met een psychedelische ondertoon in een hypnotiserend ritme van drums en bas, zo kan ik dit stuk het beste omschrijven. Hierna volgt “Paradox”, een korte maar stevige stoner rock song, die gevolgd wordt door het langste en volgens mij meteen ook het beste nummer van de CD, “First Unique Prime”. Dit nummer heeft alles wat ik in deze muziekstijl hoop te vinden, namelijk: een stevig ritme, een scheurende fuzzy gitaar, tempo wisselingen, hypnotiserende klanken en aan hard rock verwante uitspattingen.
Het laatste nummer is een jam en wel “Jam No.Phi”, dat begint met heftig gitaarspel, waardoor ik meteen aan het gitaarspel van Jimi Hendrix moet denken, want die sfeer roept het op en de band voert dat consequent door, en daardoor krijg ik even de gedachte dat ik terug ben naar het eind van de jaren 60, schitterend!
Net als ik denk dat de CD klaar is, besluit The Machine met een zogenaamde hidden track, die voor mij eigenlijk overbodig, maar als toegift niet verkeerd is.

Elektrohash, 2010

Carry Munter

Geen opmerkingen:

Een reactie posten