Review: Look At Yourself - Uriah Heep - 1971

Een band met een naam als Uriah Heep (een personage uit Charles Dickens "David Copperfield") moest voor mijn gevoel wel interessante muziek maken. Dat was de gedachte toen ik als 17-jarige voor een paar gulden "Look at yourself" uit een bak met tweedehands platen tevoorschijn haalde en mee naar huis nam. De hoes had een spiegelend vierkant waarin je je eigen vertekende reflectie kon bekijken. Pas enkele weken later haalde ik mijn exemplaar uit de hoes omdat ik eerst "The Final Cut" van Pink Floyd, die ik op diezelfde dag had gekocht, dagen achter elkaar had beluisterd. Na ongeveer 1 minuut van het titelnummer te hebben aangehoord kreeg ik een warm gevoel van binnen. Een gevoel dat je alleen beleeft wanneer je beseft dat je een LP hebt ontdekt die je nog lang zult draaien.

Het titelnummer laat er geen misverstand over bestaan. Uriah Heep heeft geen aanloopje nodig om je in vervoering te brengen. Ken Hensley laat zijn Hammond organ op je los zonder medelijden, David Byron kent maar 1 manier van zingen: theatraal en gedreven en met een stem die beslist niet onderdoet voor Deep Purple's Ian Gillan. Mick Box weet precies hoe zijn gitaar moet klinken tussen al dit geweld. De kracht van Hensley's composities ligt in het feit dat hoe hard de sound ook is, er altijd een melodie in het geheel overeind blijft. Een essentieel verschil met latere hardrock bands die wellicht nog harder klonken maar minder interessant. "Tears in my eyes" lijkt een zeer geslaagde oefening te zijn voor het latere schitterende "Showdown" op het album "Return to fantasy". Absoluut hoogtepunt voor mij is "Shadows of Grief". De mogelijkheden die Hammond organ, gitaar en zang te bieden hebben worden in dit bijna 9 minuten durende nummer tot een uiterste gedreven. Het geheel is hard, rauw, krankzinnig en subtiel tegelijk. Ook weet je weer meteen waarom je ooit met headbangen begon! Tijdens "What should be done" laat Uriah Heep je weer even bijkomen met een piano en een wah-wah achtig gitaargeluid in de hoofdrol om vervolgens met "Love machine" er weer stevig tegenaan te gaan. "I wanna be free" en "What's Within My heart" zijn tussen al dit geweld wat minder geslaagd. "Look At Yourself" is een ijzersterk album, creatief, vol inspiratie en verveelt mij na 27 jaar nog steeds niet… Van hoeveel albums kun je dat zeggen?

Eric Krull