Het album "Piledriver" is de geboorte van het Status Quo geluid dat tot op de dag van vandaag stand heeft gehouden. De eerste stappen werden gezet op de voorafgaande "Ma Kelly's greasy spoon" en "Dog of two head". Zoals te zien op de hoes vormden de heren Rossi, Parfitt en Lancaster, met z'n drieën op een rij, langharige hoofden naar beneden, het typerende gezicht van "The Quo" tijdens de vele live optredens begin jaren 70. "Too loud", was het oordeel van de Britse muziek-critici destijds. Het publiek dacht er echter anders over. Het album behaalde de 5e en de single "Paper Plane" de 8e plaats in de Britse hitlijst. Het openingsnummer "Dont waste my time" is meteen raak, een vaste waarde in de setlijst gedurende de jaren 70 en 80. De stevige boogie-rock sound waarmee Quo bekend werd krijgt alle ruimte in dit nummer. Stevig, zonder om te slaan richting de hardrock. Een stroming waaronder ze vaak onterecht werden ingedeeld in die tijd. "Oh Baby" heeft een timing waar je even aan moet wennen, zodra je het te pakken hebt laat het je niet meer los. "A Year" is een ijzersterke song waarin vooral de meerstemmige vocalen opvallen. Het bluesy "Unspoken Words" bewijst dat Quo niet alleen tot boogie-rock in staat is. Wanneer je de woorden "Big Fat Mamma" uitspreekt in het bijzijn van een Quo-fan dan vliegen de superlatieven rond je oren. Dit door Parfitt gezongen nummer is misschien wel het meest "stoere" nummer dat Quo ooit heeft opgenomen. Hard en passioneel, tempo-wisselend en onmiskenbaar Status Quo in top vorm. "Paper Plane" is de volgende klassieker die dit album kent, het is de blauwdruk voor vele hits die zouden volgen. De cover "Roadhouse blues" heb ik nooit zo begrepen. Waarom coveren als een band overloopt van creativiteit?
Eindoordeel: een van de meer creatieve en afwisselende albums van "The Frantic Four" met "Big Fat Mamma" als hoogtepunt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten