Review: Fly From Here - Yes - 2011

Fly From Here - Yes - 2011

Een Yes album zonder zanger Jon Anderson is even wennen maar werd al eerder, in 1980, een feit met "Drama" waar Trevor Horn de vocalen voor zijn rekening nam. Vooral op "Machine Messiah" liet Horn horen dat hij die rol aankon, ook al was niet iedere fan er even blij mee. 21 jaar later is Horn de producer van "Fly From Here" en neemt de Canadees Benoit David de leadzang voor zijn rekening. (Horn is nog wel als background vocalist te horen) Benoit werd "ontdekt" door Yes bassgitarist Chris Squire via YouTube filmpjes van de Yes tribute band "Close To The Edge" waarin Benoit deelnam als leadzanger.

Het album, met opnieuw artwork van Roger Dean, opent met de suite "Fly From Here". De suite maakt duidelijk dat Yes ook in 2011 nog steeds een prog-rock band in hart en nieren is. De overture zorgt dat je meteen in de juiste sfeer raakt, hints naar de jaren 70 en 80 Yes zijn duidelijk aanwezig al komt dit ook door de productie die wat mij betreft bij Horn in uitstekende handen is. Part I "We Can Fly" is een sfeervolle track met melodieuze vocale en instrumentale partijen waar Steve Howe lustig overheen soleert. Part II "Sad Night At The Airfield" bevat gitaarpartijen die me sterk aan Pink Floyd's  "Marooned" van "The Devision Bell" doen denken. Het akoestische intro, de prachtige zanglijnen, het subtiele gebruik van keyboard, kortom het totaal maakt de track van uitzonderlijke kwaliteit. Maar ook Part III "Madman At The Screens" Is een hoogtepunt. Heftige en subtiele passages wisselen elkaar af zodat je aandacht geen seconde verslapt. Yes in topvorm! Benoit stem past er perfect in. Ook hier weer het jaren 70 gevoel qua sound. Het volgende Part IV  "Bumpy Ride", is een (bijna) instrumentale up-tempo track die helaas te kort duurt want de heren leven zich hier heerlijk uit.  Al na 2 minuten gaat het over in Part V "We Can Fly Reprise". Conclusie:  de  23 minuten minuten durende suite is een nieuw hoogtepunt in het repertoire van de band.
"The Man You Always Wanted Me To Be" steekt hier een beetje bleekjes bij af, ook na meerdere malen beluisteren. Dat wil nog niet zeggen dat het een matig nummer is maar zegt meer over het niveau van het materiaal dat er aan vooraf ging. Een volgend hoogtepunt is het bijzondere "Hour Of Need" met zijn prachtige melodieuze zanglijn en werkelijk schitterend, half begeleidend en half solerend, gitaarwerk. Het is opnieuw de som der delen die het nummer zo bijzonder maakt.
In het achterhoofd komt hier de vraag op (voor het eerst) hoe het zou klinken wanneer het werd gezongen door Jon Anderson. Maar eigenlijk is die vraag overbodig want Benoit's stem klinkt gewoon prachtig en volledig op zijn plaats in dit nummer. "Solitare" is een akoestische gitaarsolo die er mag zijn en 3 minuten interessant blijft. Het bijna 7 minuten durende "Into The Storm" heeft opnieuw prachtige harmonieën, een sterke gitaarsolo en tempowisselingen en is daardoor een waardige afsluiter.

"Fly From Here" is een modern album met duidelijke hints naar de Yes van de jaren 70 en begin 80 maar de band heeft duidelijk niet de bedoeling gehad zichzelf te willen herhalen. Het is geen "Close To The Edge". Het is minder complex, daardoor toegankelijker. Minder heftig dan 90125. Belangrijker is dat de heren van Yes, die toch al redelijk op leeftijd beginnen te raken, nog steeds geïnspireerde muziek weten te maken van een niveau waar je als luisteraar alleen maar erg happy van kan worden. Van hoeveel bands die al meer dan 40 jaar bestaan kun je dat zeggen?

Eric Krull