zaterdag 20 november 2010

Review: Madame Zelle - Conqueror - 2010

Madame Zelle is het vierde album van de Italiaanse symfonische rock band Conqueror, die uit 5 personen bestaat. Dat zijn: Simona Rigano – zang / synthesizer, Natale Russo – drums / percussie, Sabrina Rigano – fluit / saxofoon, Mario Pollino – gitaar en Gianluca Villa – basgitaar. De band nam het album in maart en april 2010 op en de CD gaat over het leven van Geertruida Margaretha Zelle, oftewel Mata Hari, die leefde van 1876 tot 1917. Het is een concept CD, die 9 nummers bevat.
Mata Hari was één van de meest raadselachtige vrouwen uit de vorige eeuw en ze verbleef o.a. op het eiland Java en Parijs, waar ze met veel succes op het podium en in de salons met haar onweerstaanbare charme stond tijdens de eerste wereldoorlog. Ze werd van spionage beschuldigd en ook als zodanig geëxecuteerd.
De CD opent met het bijna 15 minuten durende “Margaretha”, dat je mee neemt naar een lang vervlogen tijd, waarin synthesizer en fluit het begin vormen van een fantastisch stuk muziek met verschillende stijlen en tempo wisselingen. Symfonische rock, klassiek aandoende klanken, een prachtige zang, opzwepende ritmes, het zit er allemaal in en je kan meteen duidelijk horen, dat dit een band is van geschoolde muzikanten.
Ook in het volgende nummer, dat “ Indonesia” heet, hoor je de klasse van deze band onmiddellijk en in dit instrumentale symfonische nummer wordt de sfeer van Indonesië prima weergegeven door de oosterse klanken van de sitar en doordringende drums, aangevuld door de synthesizer en fluit.
“Occhio Dell’alba” is een swingend symfonisch nummer, dat redelijk rustig van start gaat, maar gaandeweg steeds meer vaart krijgt en door de tempo wisselingen en de prima zang van keyboards speelster, zangeres Simona Rigano krijgt het extra kracht. Dan volgt “Fascino Proibito”, dat eveneens een krachtig symfonische song is en hierin gaat de band de stevigere kant op, maar blijft toch het melodieuze er in houden. Vervolgens “Eleganza Perfetta”, dat van hetzelfde laken een pak is, dus met tempo wisselingen, sterke melodielijn en prima zang en uiteraard een lekker ritme.
“#21” begint met een mooi pianospel en gaat dan over in een lekker opwekkend stukje muziek, dat me nog vrolijker maakt, dan ik al was en dit wordt nog eens extra versterkt als ook de saxofoon en fluit hierin een rol gaan spelen en het nummer uitmondt in een stuk progrock, waarin ook de synthesizer een hoofdrol gaat spelen.
Daarna hoor je “Doppio Gioco”, een vrij vlakke song en het minst interessante nummer van de CD vind ik, want ik mis hierin het spannende, dat de rest van de songs wel hebben, maar desondanks klinkt het nummer zeker niet verkeerd. In het begin van “Da Sola”eisen fluit, drums en synthesizer de hoofdrol op en ook dit is weer zo’n song, waarvan je het verloop van de rest ongeveer wel kan raden, hoewel het toch ook weer een goede song is.
Als afsluiter hoor je weer een vrij lange song, getiteld “Ad Occhi Alti”, waarin weer van alles gebeurt en dit zijn de nummers, die een CD zo interessant maken om te beluisteren.
Conqueror levert met “Madame Zelle” een schitterende CD af die zeker zijn weg naar symfo liefhebbers zal weten te vinden en het beluisteren meer dan waard is.

Carry Munter

Geen opmerkingen:

Een reactie posten