Review: Wicked Map - Ginger Ninja - 2010

Ginger Ninja uit Denemarken maakt vrolijke pop met duidelijke electro invloeden. "Wicked Map" is hun debuutalbum.  "Crying Shame", de opening track, is een mogelijke single kandidaat wat mij betreft, een prima catchy popsong. De single "Sunshine" die tijdens het WK vaak te horen was werd een flinke hit in Nederland. Het aanstekelijke refrein met zonnige uitstraling is dan ook perfect voor een heuse zomerhit.  De rest van het album staat vol met songs die niet al te ver afwijken van dit overwegend vrolijke geluid. Het refrein in "Red Lips" is een schaamteloze imitatie van het welbekende Depeche Mode geluid, ik kan niet anders zeggen dan dat ze de kern van deze sound welhaast perfect hebben weten te vangen. Eerlijk is eerlijk… Maar of we daar nu op zitten te wachten is natuurlijk maar de vraag.

"Soldiers" is opnieuw een aanstekelijk up-tempo nummer met een mix van bijna ouderwets aandoende synthesizer sounds, ritmische gitaar en veel met kopstem gezongen vocals.  "You Can Have It All" zing je moeiteloos na één keer beluisteren mee. Get There Soon" ligt in het verlengde van "Crying Shame", zeker als je goed luistert naar de ritmische gitaarloopjes in de achtergrond die ook weer min of meer terugkeren in "The Boy Who Grew Bitter".  Na de tweede helft van het album is de verrassing van het best frisse geluid van Ginger Ninja er een beetje af en begint de voorspelbaarheid een negatieve factor van betekenis te worden. "The Boy Who Grew Bitter" ga je dan al snel als filler beschouwen. De laatste track "Bone Will Break Metal" slaagt er nog in de aandacht vast te houden door af te wijken van de sound die je  voorgeschoteld kreeg en is eigenlijk één van de sterkere songs van het album.  De band vermengt hun sound die je tot dan toe te horen kreeg hier met dance/trance invloeden die het totaal ineens een heel ander sfeer geven. Een interessante wending.

"Wicked Map" van Ginger Ninja is een aardig debuutalbum van een band die meteen een redelijk eigen sound weet te brengen afgezien van enkele "uitstapjes". Dat is op zich eigenlijk best knap ware het niet dat een vorm van afwisseling binnen deze sound op dit album met node gemist wordt. Maar daar zijn opvolgers van debuutalbums voor uitgevonden…

Eric Krull