Stephane Desbiens verzamelde een achttal gast-muzikanten om zich heen voor de opnames van dit album. Van Mellotron tot Mini Moog, van gitaar tot viool. Aan instrumentale input geen gebrek en mijn verwachtingen rond dit neo-prog album waren dan ook hoog gespannen. De eerste minuut van de titletrack doet me meteen denken aan een fragment uit Pink Floyd's "Animals". Ook in de andere tracks komt hier en daar de invloed van deze band duidelijk naar voren. De titletrack maakt niet meteen indruk, instrumentaal is het zeker niet saai maar het weet je ook niet mee te slepen. Ook tijdens de volgende tracks vraag ik me af of deze verzameling muzikanten eigenlijk wel weten welke kant ze met elkaar op willen. De metal, prog-rock en symfonische invloeden komen op je af maar slechts af en toe lijkt er enige logica in te zitten. "They come en grow" brengt geen verandering in dit gevoel. "Hide from the sun" is een ingetogen, melodieus nummer met goed solowerk. Het is hier vooral de tekst die niet bepaald origineel te noemen is en zelfs een storende factor mag heten. De hoofdpersoon is het leven moe, consumeert "myself to death" en denkt dat zijn dood niemand interesseert. Dit soort zwaarmoedige thema's kunnen leiden tot indrukwekkende muziek mits gebracht door een zanger die zijn ziel en zaligheid over je heen weet te storten en tegelijkertijd geloofwaardig blijft. Vooral in "What's done is done (rat)" valt Desbiens door de mand. Geen moment weet hij de verontwaardiging die uit de tekst moet spreken "you eat like a pig", "you act like a bitch" geloofwaardig over te brengen. Het resultaat is een mislukte poging om dezelfde sfeer op te roepen zoals rond het personage "Pink" uit "The Wall" waar Roger Waters alles uit de kast haalt en zijn geëmotioneerde teksten tot leven laat komen. In "End of Recess" laat The D Project horen dat het wel degelijk interessante muziek kan maken. Ook het 10 minuten durende "September Solitudes" weet je aandacht vast te houden en is muzikaal interessant. In het eveneens 10 minuten durende slotstuk "That's Life" gaat het echter weer mis. Wat de fragmenten speedmetal in dit nummer doen is mij een raadsel. Het is moedig om te proberen muziekstijlen met elkaar te vermengen maar de samenhang met de rest van het nummer ontgaat mij geheel. Dat is jammer want qua soleerwerk valt er hier heel wat te beleven.
"Shimmering Lights" laat je achter met het gevoel dat The D Project de muziek waardoor ze zijn geïnspireerd moet laten voor wat het is en hun eigen hart meer moet volgen tijdens het componeren want muzikaal talent hebben ze meer dan genoeg.
Eric Krull
Geen opmerkingen:
Een reactie posten