Review: Philharmonics - Agnes Obel - 2010

Philharmonics - Agnes Obel

De Deense Agnes Obel maakt met "Philharmonics" haar debuut. Soberheid en sfeer zijn de sleutelwoorden van dit album. Agnes nam zelf de productie en mix voor haar rekening. Het gevolg is een heel direct en eerlijk album, ontdaan van enige vorm van "opsmuk". Zang, piano en cello zetten de toon, slechts in 1 nummer horen we de gitaar. Als je het een naam moet geven, dan komt alternatieve singer-songwriter muziek redelijk in de buurt. Maar eigenlijk kun je het beter Agnes Obel muziek noemen. Want uniek klinkt ze zeker. Haar engelse uitspraak is met een duidelijke deense tongval en klinkt soms bijna aandoenlijk. Betoverend klinkt het vooral wanneer een tweede of zelfs derde stem gezongen wordt. Deze door voornamelijk piano ondersteunde zanglijnen zijn niet geschreven met het single kopend publiek in gedachten maar zijn de creaties van een zeer getalenteerde jonge vrouw die duidelijk met liefde muziek maakt, op haar manier wel te verstaan. Intieme songs die een bepaalde kalmte uitstralen en je dwingen tot luisteren met de volle aandacht. Melodieus, vrouwelijk en intelligent.

Het hoogtepunt op dit album is voor mij "Riverside". Een ijzersterke melodie en een werkelijk prachtig meerstemmig refrein dat in je hoofd blijft hangen, koppel dat aan een tekst waar je de rillingen van krijgt en je hebt een klassieker! Zeer indrukwekkend. Het titelnummer "Philharmonics" is wat minder melodieus maar heeft een bijna hypnotiserende uitwerking door het repeterende ritmische pianospel. "Katie Cruel" maakt indruk door de intieme sfeer, haar typische meerstemmige zang en manier van pianospel.
Op "Brother Sparrow" horen we de toevoeging van ingetogen gitaarspel en zowaar een drumpartij.  "Beast" kent een bijna harp achtig klinkende piano met opnieuw de typische zanglijnen die Obel in ieder nummer weer uit haar mouwen lijkt te schudden. In het refrein doet het me even vaag aan een jonge Kate Bush denken. "Over the Hill" lijkt de eerste regels even op Laura Jansen maar Obel is zo uniek dat er verder nergens vergelijkingen naar boven komen. Indrukwekkend voor een debuut. "Wallflower" is een instrumentaal nummer met piano en cello dat zo tussen je klassieke verzameling past. "Close Watch" is warempel een cover van John Cale's "I Keep A Close Watch". Nu heb ik van nature een bloedhekel aan covers maar als je het dan toch niet kunt laten doe het dan zoals Obel. Zelden heb ik een cover gehoord  die ik vele malen beter vind dan het origineel. (Ik moet daarbij wel bekennen dat ik geen fan van John Cale ben).

Zijn er minpunten te bespeuren? Misschien is Agnes Obel iets te veel "one trick pony" op dit album.  Alle nummers ademen een zelfde sfeer uit waardoor er geen verrassingen aan je voorbij komen. Als die sfeer je aangrijpt zul je daar niet van wakker liggen, maar voor de opvolger van  "Philharmonics" staat iets meer diversiteit wel op het verlanglijstje. Agnes is een dame om in de gaten te houden.



Eric Krull