Review: Frequency - IQ - 2009

In de wondere wereld van de progressive rock is iedereen het er wel over eens dat o.a. Genesis, King Crimson, Rush en Yes trendsetters zijn geweest. Het is dan ook niet verwonderlijk dat er ontelbare klonen van deze bands het levenslicht zagen in de jaren 70 tot begin jaren 80. Wie het oeuvre van I.Q. aan zich voorbij laat komen kan onmogelijk ontkennen dat ook deze band zijn muzikale roots diep in het begin van de jaren 70 heeft liggen. Maar vergis je niet. I.Q. bestaat inmiddels bijna 30 jaar en heeft 10 studio-albums, 3 live-albums en 5 DVD's op hun naam staan. De laatste aanwinst uit 2009 "Frequency" laat horen dat de band wel degelijk een eigen sound heeft ontwikkeld binnen het genre.

Zanger Peter Nicholls heeft daar een groot aandeel in. Zijn stem en manier van zingen bepalen voor een groot deel de algemene sfeer van het album. De lengte van zijn teksten en het langzaam uitspreken van woorden zit echter de opbouw van een song soms in de weg en haalt zelfs af en toe de spanning eruit. Daar staat tegenover dat zijn teksten altijd op zijn minst interessant te noemen zijn en dat zijn stemgeluid best aangenaam apart te noemen valt.

Het openings- en titelnummer "Frequency" zet meteen de toon voor het hele album. Een sterke riff, solo's en rock zoals je van I.Q. gewend bent. Het gitaarspel van Mike Holmes doet me hier aan Camel denken. Ook in "Life Support" weet Holmes een heel prettig sfeertje op te roepen samen met de keyboards van Mark Westworth. Het instrumentale gedeelte van dit nummer is zeker sterk te noemen. Wat me opvalt aan de muziek van I.Q.  is dat de refreinen vaak in het verlengde van het verhaal liggen dat verteld wordt en niet meteen opvallen totdat ze terugkeren verderop in het nummer. Kan I.Q. dan geen sterke refreinen produceren? Ik denk dat je een I.Q. song altijd als geheel moet zien en niet moet afrekenen op het refrein alleen. Het is geen pop waar het refrein al na 30 seconden invalt…
Het meer dan 10 minuten durende "Stronger Than Friction" brengt een Nicholls die wat meer power in zijn zang legt. Vooral de laatste instrumentale minuten zijn melodieus en aanstekelijk. "One Fatal Mistake" is een voorbeeld van een song waar de spanning wegvalt door het feit dat Nicholls de eerste 3 minuten zijn verhaal vertelt met als achtergrond een melodie die maar blijft herhalen.  Je blijft als het ware wachten op het moment dat het geheel van start gaat… en dan is het ineens afgelopen. Wat echter volgt is het eerste hoogtepunt van het album: "Ryker Skies". Een stampende bass van John Jowitt, dreigende, meeslepende tekst/zang, sfeervolle keyboards. Progressive Rock die erin gaat als koek. Het ruim 13 minuten durende "The Province" is het tweede hoogtepunt maar wordt misschien iets te vaak onderbroken door Nicholls. Zo duurt het tot de 10e minuut wanneer de veel te korte gitaarsolo invalt. Het nummer bevat erg sterke instrumentale gedeeltes die soms een aangenaam sfeertje weten te scheppen. "Closer" komt wat langzaam op gang maar heeft een stevig midden en brengt je ontspannen naar het einde van het album.

IQ levert na bijna 30 jaar een album af dat overeind blijft en dat is knap. "Fequency" zal de fans zeker tevreden hebben gesteld en ook voor degene die voor het eerst kennis maakt met de band is het album beslist toegankelijk.

Eric Krull