Review: The House - Katie Melua -2010

Uit: Mike Batt en in: William Orbit. Dat is wat er anders is aan het nieuwe album van Katie Melua. Producer Orbit werkte eerder samen met Madonna aan "Ray Of Light", naar mijn idee veruit het beste wat deze dame ooit heeft uitgebracht. Ook op "The House" drukt Orbit zijn stempel al is het allemaal minder schokkend dan op "Ray Of Light". "The Flood" is niet per ongeluk tot single gekozen. De Orbit factor is hier namelijk overduidelijk aanwezig. Een schok voor de Katie Melua fan? Misschien, maar niet in alle nummers op "The House" is zijn invloed even prominent aanwezig.
"The Flood" is echter wel één van de meest aansprekende nummers. Een sterke melodie en een tempowisseling in het midden maken het nummer interessant. "A Moment Of Madness" zal de fan van eerder werk wellicht meer aanspreken. Meer ruimte voor Melua's stem in een sfeervol nummer. "A Happy Place" is een popsong met opnieuw een "touch" van Orbit maar minder sterk dan "The Flood". "Red Balloons" met de basis van gitaar / vocals is meer zoals je van Melua gewend was. Een echt "luisterliedje" dat het best tot zijn recht komt als je alleen bent in je huiskamer of met de koptelefoon op. "Tiny Alien" heeft opnieuw de Orbit touch en doet me toch echt aan de stijl van "Ray Of Light" denken. De cover "The One I Love Is Gone" die o.a. door Linda Ronstadt werd vertolkt is in een nieuw jasje gestoken en is prima materiaal voor Melua als zangeres. Een titel als "God On The Drums, Devil On The Bass" schept bepaalde verwachtingen. Hoewel ik het best een aardig nummer vind had ik toch wat meer vuurwerk van God en de Duivel verwacht maar ook van Melua zelf die qua zang iets te lief blijft in een nummer dat mogelijkheden biedt om jezelf eens vocaal te laten gaan. Gemiste kans. "Twisted" heeft weer de duidelijke Orbit touch en is een geslaagde popsong met een typisch sfeertje. Maar opnieuw niet meteen het standaard Melua repertoire. Over sfeertjes gesproken…het titlenummer "The House" dwingt je bijna je adem in te houden om vooral het gebrachte verhaal maar niet te storen. Een sterk nummer dat Melua zingt alsof het haar geen enkele moeite kost.

"The House" is duidelijk een poging tot vernieuwing na de vorige albums. De beslissing om ditmaal William Orbit aan het roer te zetten zegt al genoeg in dat opzicht. Toch worden de fans niet meteen overstelpt met deze vernieuwing door het meteen in ieder nummer door te laten klinken. Het resultaat is een relatief verrassend album dat Katie Melua wellicht nieuwe fans zal brengen zonder dat de liefhebber van "Nine Million Bicycles" meteen schreeuwend zal wegrennen. De jazzy sfeer van b.v. "Shy Boy" is op dit album echter niet terug te vinden. Een voorteken van wat komen gaat?

Eric Krull