Review: The lost art of time travel -Presto Ballet - 2008

Het bijna 11 minuten durende openingsnummer "The Mind Machine" is niet meteen raak maar na zo'n 5 minuten wordt het steeds interessanter en krijg je een voorproefje van wat je te wachten staat. Tempo wisselingen en muzikale wendingen die je doen verlangen naar meer. En meer komt er… "Thieves" is werkelijk om je vingers bij af te likken! Een donker synthesizer geluid als intro gevolgd door een gitaargeluid dat doet denken aan de intro van Pink Floyd's "Wish you were here". Maar iedere vergelijking met dit nummer houdt daarna snel op. Een soort metal getinte versie van de sfeer van het album "Pieces of Eight" van Styx  (de stem van Scott Albright doet mij trouwens ook denken aan Styx-zanger Dennis DeYoung) en een vleugje Uriah Heep komt over je heen. De kracht van Presto Ballet ligt in het feit dat ze zich niet laten verleiden tot enkel het imiteren van deze invloeden maar er in slagen een eigen geluid te produceren dat een heel album overeind blijft.

"Youre Alive" is een rustiger nummer dat langzaam opgebouwd wordt en er in slaagt een bepaalde sfeer op te roepen, vaag vergelijkbaar met "lady in Black" van Uriah Heep. Met "One Tragidy At a Time" gaat Presto Ballet weer verder met prog-rock waar je gewoon wel van moet genieten. De muzikaliteit druipt ervan af, het nummer blijft 14 minuten lang overeind, alleen jammer dat het eindigt met een fade-out.

Met het 5e number "I'm not blind" is gekozen voor wat minder variatie en een meer couplet-refrein benadering waardoor het ook na een enkele maal beluisteren toegankelijk is. Maar dan…"Easy Tomorrow" is zonder twijfel de sterkste compositie van dit album. Werkelijk alles klopt aan dit nummer. Het is snel, stevig en melodieus. Voor je het weet is het 6 en een halve minuut durende nummer voorbij en druk je op de replay-button om het allemaal nog eens aan je voorbij te laten komen… en nog eens … en nog eens! Dit nummer kan zich meten met de hoogtepunten van welke legendarische prog-rock band dan ook. Met "Haze" komen we bij de afsluiter van dit album. Er moest een wat zwakker nummer op dit album staan maar "zwak" is niet het juiste woord. Na al het geweld van de voorgaande nummers is "Haze" gewoon een redelijk goed nummer. Wat minder heftig, wat Lieflijker zanglijnen, een iets minder imposante indruk achterlatend maar nog steeds plezierig om naar te luisteren.

"The Lost Art of Timetravel" heeft mij zeer aangenaam verrast en bewijst dat je niet alleen moet denken aan grote namen uit de jaren 70 als je prog-rock van de bovenste plank wilt beleven.

Eric Krull