Natuurlijk is het hoorbaar dat Gilmour decennia lang onderdeel heeft uitgemaakt van "The Floyd'. Toch is hij erin geslaagd deze invloeden te laten spreken zonder het allemaal uit de hand te laten lopen. Verrassend is het aandeel dat het duo Crosby & Nash heeft in de titelsong. Het "The Blue" slentert aangenaam aan je voorbij om vervolgens wakker te worden geschud door "Take a Breath". Het instrumentale "Red Sky At Night" doet duidelijk denken aan "Shine on you crazy diamond". "This Heaven" is een aanstekelijk nummer waar de combinatie van Gilmours stem- en gitaargeluid volledig tot zijn recht komt. "Then I Close My Eyes" is wat mij betreft een geslaagde jamsessie in de studio. Het "A Pocketful of Stones" is een van de minder geslaagde opnames. Het nummer lijkt maar niet op gang te willen komen, je wacht op de opbouw maar de "overdrive" komt niet. Ook de afsluiter "Where We Start" bereikt nooit een hoogtepunt met een heftig solerende Gilmour waardoor je toch wat hongerend naar hogere sferen achterblijft.
"On an Island" is een album van een man die niets meer hoeft te bewijzen. Waarom zou je ook, als levende legende die de 60 inmiddels is gepasseerd. Jammer is dat wel want ik zou hem graag nog eens willen horen in een album waar de emotie vanaf spettert. Het is precies die emotie die ik een beetje mis. Ondanks dit alles is Gilmour's derde solo-album zijn geld dubbel en dwars waard en zijn beste tot nu toe...
Eric Krull
Geen opmerkingen:
Een reactie posten