Review: Stations Of The Ghost - Earthling Society - 2011

Stations Of The Ghost

Earthling Society werd in 2004 opgericht in Blackpool, Engeland, door Fred Laird, David Fyall en Jon Blacow. Allen deelden dezelfde muzikale smaak van de 60's psychedelica en 70's krautrock en progressieve rock. Ze bouwden zelf een primitieve 8-track opname studio in een hoek van een leegstaande glasfabriek en begonnen hun muziek op te nemen. Dat zou uitmonden in hun debuut CD "Albion", die in 2005 eerst via het Mylodon records label uit Santiago, Chili verscheen en later dat jaar door het Duitse Nasoni records, uit Berlijn, heruitgebracht werd, zowel op CD als op LP.
Hun volgende CD "Plastic Jesus And The Third Eye Blind" verscheen een jaar later via datzelfde Nasoni label en in 2007 werd de CD "Tears Of Andromeda, Black Sails Against The Sky" eveneens via Nasoni uitgebracht. Daarna stapte de band over naar het 4Zero records label uit Londen en maakte de CD's "Beauty And The Beast" (2008), de laatste CD waar basgitarist David Fyall op mee speelt en "Sci-Fi Hi-Fi" (2009), met basgitarist Steve Roberts en keyboards speler Joe Orban als nieuwe leden.

"Stations Of The Ghost" is de zesde CD van de band en ook deze keer is die via het 4Zero records label uitgebracht, met weer een andere basgitarist (Luis Gutarra). De CD bevat 7 songs, waarvan het openings- en tevens titelnummer "Stations Of The Ghost" het kortst duurt. Het is een rustig symfonisch stukje muziek, dat een ruimtelijke sfeertje uitademt. Daarna begint het pas echt, want "Dark Horizons" is een lekker progressief nummer met een up-tempo en flink wat spacerock invloed.
Het 9 minuten durende "The Last Hurrah", waar je voor het eerst de zangkwaliteiten van Fred Laird hoort, begint psychedelisch, maar na enkele minuten stapt de band over in het maken van progressieve en symfonische rock, waarna ze weer terug schakelen naar het psychedelische gedeelte.
"Child Of Harvest" is het langste nummer van de CD (14.26 minuten), een progressieve psychedelische rock song, die met de nodige tempowisselingen gespeeld wordt en de band is hier op zijn best, hoewel ik niet kan zeggen, dat er mindere nummers op de CD staan. Dan volgt er een kort progressief psychedelisch instrumentaal nummer "The Halloween Tree", dat gevolgd wordt door het 13.30 minuten lange "Night Of The Scarecrow", een progressieve hardrock song, waarin de duistere kant van de muzikanten naar boven komt en ook dit nummer is van de benodigde tempowisselingen voorzien. Met "Lola Daydream", een eveneens instrumentaal progressief nummer sluit Earthling Society deze fantastische CD op een waardige manier af.

Carry Munter