Review: The Grace Of Losers - The Strange Flowers - 2011

Grace of Losers - The Strange Flowers

De Italiaanse band The Strange Flowers werd in 1987 te Pisa opgericht en maakte in 1994 hun debuut LP "Music For Astronauts", die via het Music Maniac Records label werd uitbracht. Na hun debuut in 1994 duurde het 11 jaar voordat de band weer met een release kwam en hun CD "Ortoflovivaistica", uit 2005, die via Beyondyourmind records uitgebracht werd, zou tot 2009 de eerste zijn van jaarlijkse releases.
In 2006 was er "The Strange Flowers Vs Baby Scream", een split CD met de Argentijnse band Baby Scream, uitgebracht via Beyondyourmind, in 2007 "The Imaginary Space Travel Of The Naked Monkeys" (Cargo records), in 2008 "Aeroplanes In The Backyard" (Teen Sound) en in 2009 "Virgin Mother" (Go Down Records).

Op de rand van 2011-2012, om precies te zijn, 15 december, verscheen hun nieuwe CD, getiteld: "The Grace Of Losers" en deze werd wereldwijd door CD Baby uitgebracht, dus deze keer heeft de band de tijd genomen om met een nieuwe CD te voorschijn te komen en op deze nieuwe, hebben ze besloten het roer muzikaal om te gooien.
De band bestaat tegenwoordig uit: Michele Marinò - zang en gitaar, Nicola Cionini - gitaar en zang, Alessandro Santoni - Basgitaar en zang en Matteo D’ignazi - drums, maar op deze CD speelt Gabriele Pozzolini nog mee op drums en percussie.
Waren hun vorige uitgaven progressief psychedelisch getint, deze is dat zeker niet, maar dat wil niet zeggen, dat hun muziek aan kracht heeft verloren.
Integendeel, want "The Grace Of Losers" is een ijzersterke popplaat, waarop 9 songs staan en de eerste daarvan heet "Hemerick G.", dat in de sixties gemaakt had kunnen zijn en die sfeer wasemt het nummer ook uit.
"A Million Words To Say" is ietsje steviger, maar ook hier hoor je de invloed van de jaren zestig bands en dat verandert in "Green Madhouse Resorts Inc." niet, hoewel ik hierin iets van de jaren zeventig invloeden ontdek.
Vroege Pink Floyd invloeden zijn te horen in "Evelyn's Face", dat vrij psychedelisch klinkt, maar in "Shampoo Girls" wordt het tempo weer opgevoerd en hoor ik weer het vertrouwde geluid, dat de band op vorige CD's kenmerkte, compleet met scheurend gitaarwerk.
Een schitterende vrolijke popsong is "Mary Ann's Dream Factory", die je aan het dansen brengt en wat mij betreft een hit voor de band zou kunnen worden, mocht het op single verschijnen.
Ook "Saddie Maggie" is zo'n heerlijke popsong, waar ik meteen van in beweging kom, net als bij de volgende song, die "Underground Underground" heet en hierin keert de band terug naar de sound van hun eerdere CD's, waar de positiviteit van af straalt door het vrolijke ritme.
Het laatste nummer van de CD heet "The Mouse On The Shore" en is eveneens een sterke popsong, waar het up tempo ritme luchtig gespeeld wordt en de muziek van het eerste gedeelte van het nummer aanzet tot dansen, tot halverwege de song het tempo verandert en het allemaal een stukje progressiever gaat klinken.
Ik schreef het in het begin al: "The Grace Of Losers" is een ijzersterke popplaat, waar geen echte uitschieters op staan, maar die je zeker niet mag missen.

Carry Munter