Wrecks We Adore - Trijntje Oosterhuis - 2012

Wrecks We Adore - Trijntje Oosterhuis

Een samenwerking tussen Trijntje Oosterhuis en Anouk ziet er op papier natuurlijk erg goed uit. Maar van echte samenwerking valt hier niet te spreken. Het Album 'Wrecks We Adore" werd geschreven door Anouk en geproduceerd door de mensen die ook "To Get Her Together" voor hun rekening namen. Het is dus eigenlijk meer: "Trijntje zingt Anouk" geworden. Is dat dan erg? Niet als je bedenkt dat Anouk natuurlijk al een indrukwekkend repertoire heeft opgebouwd en aan niemand meer hoeft te bewijzen dat ze een goede songwriter is.

Dat bewijst het openingsnummer "Better Think Twice". Het "gospel gevoel", teweeggebracht door de samenzang in het refrein doet het prima. Het is in de laatste minuut van dit nummer waar je echter onmiskenbaar de zangstijl van Anouk in Trijntjes zang herkent. In "Happiness" wordt dit gevoel nog sterker. Het up-tempo nummer vraagt om een power in de zang waar Anouk zelf geen moeite mee zou hebben. Trijntjes stem verliest echter iets van zijn warmte wanneer ze op deze manier zingt. "We Are Gold" is een mooi geschreven song met een prachtige timing in de zanglijn. Ook "You Own My Heart heeft een mooie zanglijn en Trijntje laat zich van haar beste kant horen. Op "Nothing At All" doet ze echter in de laatste minuut iets wat haar wat mij betreft iets minder goed afgaat, namelijk een poging om haar longen uit haar lijf te schreeuwen. Haar stem klinkt hier behoorlijk "schel". Ook op "Knocked Out" zijn er fragmenten waarin ze te veel uit "haar tenen" moet halen waardoor alle warmte uit haar stem verdwijnt. "I Ain't Going Nowhere" komt niet erg geloofwaardig over wanneer Trijntje "Now all you ladies pay attention how it’s done yeah Show you how it’s done" zingt. Ze ontbeert de "attitude" die nodig is om dit te zingen. Een ingrediënt waar Anouk zelf nooit om verlegen zit. "In Time" hoort eigenlijk thuis op een Anouk album. De zanglijn is zo overduidelijk door haar geschreven, het zou me niet verbazen als Trijntje meezingt op een eerder door Anouk ingezongen take. Op dit nummer is voor het eerst ook een beetje ruimte voor instrumentale inbreng. Afsluiter "One Step Away From Coming Home" blijft in de sfeer van de vorige nummers.

Er staat geen slecht nummer op "Wrecks We Adore" maar ook geen echte uitschieters. "Better Think Twice" lijkt me een goede single keuze. Gelukkig heeft Trijntje in haar carrière al heel wat verschillende stijlen uitgeprobeerd en zullen haar fans niet een bepaalde stijl verwachten bij het uitkomen van nieuw materiaal. Het "Anouk gehalte" is echter op dit album zo hoog dat ik moeite heb om het als een Trijntje Oosterhuis album te kunnen zien. Dat ligt niet aan Anouk maar meer aan Trijntje zelf die hier toch voor gekozen heeft, of anders aan haar platenmaatschappij die natuurlijk weet dat alles wat Anouk aanraakt in Nederland goed is voor heel aangename verkoopcijfers. En zo werkt dat nu eenmaal.

Eric Krull

Review: One Trail To Heaven - In The Labyrinth - 2011

In The Labyrinth - One Trail To Heaven

Net voor het einde van 2011 kwam de CD "One Trail To Heaven" uit op het Amerikaanse Trail Records label van de Zweedse band In The Labyrinth, die vanaf 1996 zo nu en dan een CD uitbrengt. Drijvende krachten achter deze band zijn multi-instrumentalist Peter Lindahl, die al sinds halverwege de jaren 60 bezig is met het maken van muziek en basgitarist Hakan Almkvist (Ensemble Nimbus, Orient Squeezers, Flying Food Circus en Tweendeck 2), die ook nog verschillende oosterse instrumenten bespeelt, waaronder de sitar, tabla en E-bow gitaar. In 1996 bracht In The Labyrinth hun eerste CD uit, getiteld "The Garden Of Mysteries", die in 2012 opnieuw zal worden uitgebracht door het Transubstans label. In 1999 kwam de opvolger "Walking On Clouds" op de markt en in 2002 "Dryad", en beide CD's werden door Record Heaven gereleased. Op "One Trail To Heaven", waarop enkele gastmuzikanten meedoen (Helena Selander - zang, Marcos Chagallo - viool, Stefan Andersson - gitaar en basgitaar), staan verscheidene songs van die CD's, aangevuld met onuitgebrachte nummers en alternatieve versies.

Het openingsnummer "Lost In The Woods" komt van "Dryad", maar duurt hier 2 keer zo lang, doordat er een lange intro aan toe is gevoegd en daardoor is dit nummer een stuk krachtiger geworden. De muziek, die net als de meeste nummers oosters klinkt, is om bij weg te dromen. Dan volgt er een nummer met een dreigend ritme, getiteld "Escape From Canaan", dat van de CD "The Garden Of Mysteries" komt, evenals de volgende 3 nummers. De eerste daarvan heet "Moorish Rhapsody" en de Ierse klanken aan het begin, verrassen me aangenaam, maar al spoedig verandert de muziek en wordt een stukje progressiever en oosterser, waarbij de schitterende zang van Peter net een beetje meerwaarde toevoegd. "The Garden Of Mysteries II" is de volgende song en deze begint met vogelgeluiden, gevolgd door oosterse klanken, waarna het nummer feilloos overloopt in "Monsoon", dat als laatste van de 3 aan de beurt is en een stuk meer de symfonische kant uit gaat.

Van de CD "Walking On Clouds" krijg ik nu "Over The Wall" te horen, een prima symfonische popsong met een heerlijk oosters tintje. "Karakoram Waltz" is een gecombineerde versie van diverse nummers en zo ook een combinatie van oosterse en westerse stijlen muziek en dit vrij rustige instrumentale nummer brengt me haast in hogere sferen.

Van de CD "Dryad" staan er 3 nummers op "One Trail To Heaven" en "Muscarin Madness" is er daar één van. De song heeft een vrolijk ritme en ik krijg daardoor de neiging mee te gaan fluiten en kan onmogelijk stil blijven zitten, zo wordt ik door dit stukje muziek gepakt en ook nu weet In The Labyrinth een gladde overgang naar het volgende nummer te maken en deze instrumentale versie van "Deep Saffron" klinkt schitterend en mysterieus, maar is helaas bijna een minuut korter dan de versie, die op "Dryad" staat. Ook "Night Of The Baskerville Killer" komt van "Dryad" en deze song schreef Peter samen met zijn te jong overleden broer Niklas. Het is een lekker klinkende symfonische song met oosterse en westerse klanken, op een perfecte manier met elkaar verweven en met verschillende tempo wisselingen, waarbij ik mee ga bewegen. Nu volgt "The Endless City", een fantastisch onuitgebracht nummer, dat dreigend klinkt en zo'n spanning opbouwt, dat ik besluit de volumeknop iets hoger te zetten, zodat ik maar niets van de muziek zal missen. De enige song, die niet door Peter geschreven is, heet "Cities" en dit is een cover van het Moody Blues nummer, die op een schitterende wijze wordt vertolkt. "Cloudburst" is een gedeelte van een niet uitgebracht nummer, dat, mede door de geweldige zang improvisaties van Helena Selander, klinkt alsof ik in de hemel beland ben en sluit deze fantastische CD op waardige wijze af.

Carry Munter

Review: Yori Swart - Yori Swart - 2012

Yori Swart - 2012

Na het winnen van de Amsterdamse Popprijs en de Grote Prijs van Nederland verscheen half februari het debuutalbum "Yori Swart" op haar eigen label: Ysplaat. Invloeden van folk, country zijn duidelijk hoorbaar maar het geheel is veel meer dan dat.

"Yori Swart" klinkt meer als een band dan een singer-songwriter album. Dat heeft wellicht ook met de input van producer Attie Bauw te maken. Naast de stem van Yori spelen namelijk ook de mondharmonica, gitaar en Hammond Organ een grote rol. En juist die combinatie geven het album een heel eigen geluid. Swart's aangename stemgeluid is niet meteen karakteristiek te noemen maar haar manier van zingen is dat des te meer. Opener "Rest Your Eyes" kabbelt rustig aan je voorbij en is een van de meer "poppy" songs, melodieus en sfeervol. Beheerste drums, akoestische gitaar. Single "I Say Nothing" vervolgt dit pad met een iets aanstekelijker refrein. Wat opvalt is de subtiele rol die de Hammond Organ klanken vervullen op de achtergrond. In  "Secretly Sleeping" is voor het eerst duidelijk de mondharmonica te horen. De song heeft dezelfde sfeer als de vorige twee maar is iets minder catchy. Tot dan toe klinkt "Yori Swart" erg goed maar het beste moet nog komen.

Op "Make Me Stay" komen er andere sferen tot leven. Dromerig, subtiel, zelfs hier en daar een beetje aangenaam "creepy". Op "Complacency" speelt de dreigend klinkende mondharmonica voor het eerst een hoofdrol in de verder ingetogen gespeelde begeleiding. "Oh Lord" is het hoogtepunt van het album met een heerlijke mondharmonica partij, een venijnig zingende Yori, en een prachtige gitaarpartij die me bij vlagen doet denken aan Eric Clapton's inbreng op Roger Waters "Pros And Cons Of Hitchhiking". Helaas bevat dit album niet meer van dit soort songs. Een tweede hoogtepunt is "Give You All", dat een prachtige zanglijn heeft, opnieuw gedragen door een heel subtiele begeleiding. Ook "Feathers" maakt indruk, ingetogen momenten afgewisseld met gedrevenheid maar altijd beheerst en melodieus.
"Come On Over" is een prachtige afsluiter waar ook de stem van Okke Punt (mondharmonica) een hoofdrol heeft. Opnieuw een dromerige song met heel veel sfeer die je enkele malen aan je voorbij moet laten komen voordat het je begint te grijpen.

"Yori Swart" is een sterk debuutalbum met vrijwel geen zwakke punten behalve misschien het feit dat er veel songs op staan die dezelfde sfeer uitademen. De veelal ingetogen songs worden iets te weinig afgewisseld met wat pittigers. Want als die afwisseling dan eenmaal komt met "Oh Lord", is het meteen raak en is het hoogtepunt van het album een feit.

Eric Krull

Review: Bevis Frond - The Leaving Of London - 2011

The Leaving Of London - Bevis Frond

De Londense band Bevis Frond, die hun muziek sinds 1987 op de markt brengt via hun eigen Woronzow label, heeft in 2011 weer een nieuwe CD gemaakt, getiteld "The Leaving Of London" en dit is hun 19e CD al, als je de CD, die de band samen met Country Joe maakte niet mee rekent tenminste. Het leek er lange tijd op, dat de band had opgehouden te bestaan, nadat Nick Saloman (sologitaar, keyboards en zang) zijn huis in Londen had verruild voor een landelijker gelegen plek in de buurt van de kustplaats Hastings en Adrian Shaw - basgitaar, ging toeren met ex-Hawkwind leden in de band The Hawklords. De laatst verschenen CD van Bevis Frond, "Hit Squad" stamde uit 2004 en heeft dus nu eindelijk een opvolger, waarop alleen drummer Jules Fenton is vervangen door Dave Pierce en Paul Simmons nog steeds als sologitarist mee speelt.

De CD bevat 18 songs, die allemaal door Nick geschreven zijn en in maart 2011 opgenomen werden in de Gold Dust Studios te Bromley. Het openingsnummer, "Johnny Kwango", een up-tempo rocksong met de typische vertrouwde zang van Nick laat in dit nummer meteen horen, dat de band weer als van ouds hun muziek maakt en ik begin dan ook al meteen mee te bewegen.
Vervolgens speelt de band "Speedboat", dat rustig begint, maar al snel van tempo verandert in een lekkere ruige rocksong, waarin diverse tempowisselingen zitten en gevolgd wordt door "An Old Vice", een schitterende popsong met een vrij rustig tempo.
Daarna is het weer een rocksong, die ik voorgeschoteld krijg, die "More To This Than That" heet, waarin ook verschillende tempowisselingen zitten en dan is het de beurt voor de titelsong "The Leaving Of London", een heerlijke ballad, waarin prachtig pianospel zit.
In de popsong "Hold The Fort" keert de band terug naar wat meer up-tempo en in "Why Have You Been Fighting Me?" wordt dit ritme aangehouden, waarna weer zo'n prachtige ballad volgt, getiteld "The Divide".
"Reanimation" is een sterke popsong, waarin de beide sologitaristen de hoofdrol spelen door allebei hun solo door elkaars solo te spelen en het geheel enorm swingend klinkt.
Met "Stupid Circle" gaat de band weer op de vertrouwde toer en ook dit is weer een prima popsong en datzelfde geldt voor "Son Of A Warm Gun", dat weliswaar een stukje rustiger klinkt, maar waarin de band hun vertrouwde geluid weet te behouden.
Meer tempo komt er in bij "Barely Anthropoid" en deze song swingt als een trein, maar daarna wordt er weer gas terug genomen en volgt de volgende ballad, "Testament", maar gelukkig wordt vervolgens het tempo weer opgevoerd en kom ik weer helemaal in beweging door "You'll Come", dat een heerlijke poprocksong is.
"Preservation Hill" wasemt weer de sfeer uit van het vertrouwde Bevis Frond geluid, waar de band patent op heeft en een nummer dat "Heavy Hand" heet moet wel stevig klinken en dat is ook zo, want dit is een prima rocksong, die in een vrij hoog tempo wordt gespeeld.
De band verrast me met "Too Kind", dat progressief, maar toch redelijk rustig klinkt en ook in dit lange nummer, dat hier en daar naar het psychedelische gaat, zitten de nodige tempowisselingen, waardoor het geheel spannend blijft en dit zeker het beste nummer van de CD genoemd mag worden.
Het afsluitende nummer van "The Leaving Of London" heet "True North" en dit is een aardige popsong, die in een niet te hoog tempo gespeeld wordt.
The Bevis Frond heeft me niet weten te verrassen met hun nieuwe CD, maar als liefhebber van hun muziek, kan ik toch concluderen, dat ze met deze CD weer een heerlijk  stuk muziek hebben gemaakt, met als hoogtepunt het fantastische "Too Kind".

Carry Munter

 

Review: No Regrets - Johnny Dowd - 2012

No Regrets - Johnny Dowd

Johhny Dowd is een laatbloeier, geboren in 1948. Als kind luisterde hij naar Buddy Holly, Ray Charles, James Brown en Jackie Wilson. Over zijn nieuwe album zegt hij: "my new record "No Regrets" sounds like "Wrong Side Of Memphis" on steroids". Daarmee refererend naar zijn debuut-cd uit 1998. Een debuut op 50 jarige leeftijd dus.

Dowd heeft geen boodschap aan "hokjes", zijn muziek op No Regrets" is niet in een hokje te plaatsen. Alles is mogelijk in een song. Soul, Rock, Bossanova, Blues, Pop, Folk, Country. Dowd heeft geen enkel probleem om alles naar hartelust door elkaar te mixen. Een rode draad is het gebruik van drum machines uit de jaren 60, uit nood geboren omdat zijn vaste drummer niet beschikbaar was tijdens de opnames. Vijf zangeressen ondersteunen zijn voordragende, pratende vocalen. Deze vrouwelijke inbreng doet mij heel af en toe denken aan de stijl van de vrouwelijke stemmen door Gruppo Sportivo op "Back to 78". Op "No Regrets" bezingt Dowd vrouwen die hij heeft gekend, over wie hij heeft gefantaseerd, op TV zag of waar hij nog steeds van houdt. Maar liefst 15 vrouwen komen voorbij in de 13 tracks. Openingstrack "Betty" is een telefoongesprek tussen hem en Betty die hij nog kent van Highschool en die blijkbaar nog een Leatherjacket van hem heeft. Een beetje eng is het feit dat hij zegt te weten waar haar man werkt en waar haar kinderen naar school gaan. Zoetsappige liefdesliedjes zijn aan Down niet besteed. "Billie", met een kenmerkend hammond organ op de achtergrond en een overstuurd stemgeluid, weet een apart sfeertje op te roepen. Op "Sherry" hoor je ineens dat Dowd's stemgeluid soms veel van Lou Reed wegheeft. Dit heeft alles te maken met de voordragende stijl van de vocalen. Mellow organ vermengt zich met een rauw gitaargeluid. De mix van gitaar, keyboards/hammond en elektronische loopjes, effecten en beats vormt de basis van het gehele album. Voeg daarbij Dowd's "crazy cowboy" stem en "lazy" of juist heel luchtig klinkende vrouwelijke vocalen en je krijgt een idee van de muziek op "No Regrets" waarvan "Ella" misschien wel kan dienen als blauwdruk en tevens de beste track is wat mij betreft en zelfs als single zou kunnen dienen. Toch weet Dowd niet je aandacht vast te houden gedurende het gehele album. Daar zijn zijn beperkte vocale mogelijkheden onder andere de oorzaak van maar ook de benodigde variatie blijft wel wat achter. Toch weet de laatste track "Candy" je dan weer te verrassen. Deze laatste track waarin de voordracht door Kim Sherwood-Caso wordt verzorgd, is mysterieus en sfeervol.

Johnny Dowd's "No Regrets" valt moeilijk te vergelijken met enig ander album dat mij te binnen schiet. Hij is er dus in geslaagd een eigen stijl neer te zetten. Als je kennis wilt maken met die stijl luister dan zeker naar "Ella" en "Betty".

Het album komt uit op 2 april 2012 via Mother Jinx Records/ Cadiz.

Eric Krull